Σαν χθες θυμάμαι δυο τρεις ΕΛΔΕ, μόνο στη γειτονιά μου.
Σαν χθες θυμάμαι τις θηριώδεις τζιπάρες να κυκλοφορούν παντού.
Σαν χθες θυμάμαι τον πάσα ένα να πηγαίνει για Χριστούγεννα στο Μπαλί, για σκι στην Αυστρία (τα διακοποδάνεια νάναι καλά), και τα σαββατοκύριακα να πετάγεται στη Σόφια ή στη Κύπρο.
Σαν χθες θυμάμαι τα σκυλάδικα να είναι ανοιχτά καθ εκάστην, και το Τσίβας να ρέει άφθονο.
Σαν χθες θυμάμαι ουρές για να μπεις στο καζίνο.
Σαν χθες θυμάμαι συζητήσεις επί συζητήσεων για μετοχές, για ομόλογα, για επενδύσεις, για . χρήμα.
Σαν χθες θυμάμαι τους πάντες να λοιδορούν τους δημοσίους υπαλλήλους, όχι για την αποδοτικότητά τους, αλλά για τις τρεις και εξήντα που έπαιρναν.
Είχαμε γίνει λαός Μπρούκληδων. Πλην όμως «ακάλυπτων». Ήμασταν large.
Όλα αυτά όμως yesterday.
Σήμερα;
Τα κεφάλια μέσα και τα αφτιά κατεβασμένα. Σαν να μας δείρανε ομαδικά.
Ποια τζιπ και ποια Τσίβας;
Ήδη άρχισα να βλέπω κάποιους που ζητάνε απ τον μανάβη το καρπούζι σε φέτα, και απ το σούπερ μάρκετ, φακές χύμα.
Δεν υπάρχει σάλιο. Η όλη κατάσταση θυμίζει το Liverpool επί Θάτσερ. Και σε λίγο καιρό θα θυμίζει Μογκαντίσου. Μαυρίλα.
Η αγορά αποτελματώθηκε. Και είναι φυσιολογικό.
Όταν κόβεις μισθούς, ανεβάζεις φόρους, και προχωράς σε απολύσεις, η κατανάλωση μειώνεται. Το διαθέσιμο εισόδημα λιγοστεύει.
Άρα ποιος θα προχωρήσει σε αγορές; Αφού όλοι κοιτάνε να περικόψουν τις δαπάνες τους.
Συνεπώς από πού θα βγάλει χρήματα το κράτος; Πως θα μαζέψει τα ποσά που χρειάζεται για να εξυπηρετήσει τα χρέη του; Που είναι η ανάπτυξη που περίμεναν κάποιοι;
Λέτε να μη τα ήξεραν αυτά οι φωστήρες της κυβέρνησης; Λέτε να είναι τόσο στουρνάρια στα οικονομικά;
Δεν νομίζω.
Απλά παίζουν το παιχνίδι τους. Που από καιρό φωνάζουμε ότι είναι στημένο.
Τυπικά μπορεί να μη χρεοκοπήσαμε, αλλά ουσιαστικά βαρέσαμε κανόνι, με το κράτος , σε πρώτη φάση, να κηρύσσει στάση πληρωμών στο εσωτερικό του.
Οι εργολάβοι έχουν λαμβάνειν, οι επιχειρήσεις το ίδιο, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πληρώνουν δραχμή, και η δημόσια υγεία κατάντησε «ποντιακό» ανέκδοτο (βλέπετε ΟΠΑΔ, ΙΚΑ, κλπ)
Και φτάνουμε έτσι στο σημείο να συζητάμε την απαρέγκλιτη ανάγκη της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας μας, προκειμένου να μας δανειοδοτήσουν οι ξένοι, και άρα να συνεχίσουμε να υφιστάμεθα ως κράτος, ανεξάρτητο και μπλα μπλα.
Και το συζητάμε σοβαρά. Ένα θέμα που άλλες εποχές θα κατέβαζε εκατομμύρια στους δρόμους.
Θυμάμαι τον πόλεμο που υπέστη ο Μητσοτάκης όταν μίλησε για πώληση βραχονησίδων. Ή το πόσο γρήγορα έπεσε μόλις έβαλε θέμα ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ.
Οι σημερινοί, και δεν αστειεύομαι, είναι έτοιμοι να πουλήσουν μέχρι και τον Λευκό Πύργο, και παρόλα αυτά «ημείς κοιμώμεθα».
Θα τα πουλήσουν όλα, για να διατηρήσουμε, λένε, την ανεξαρτησία μας ως κράτος.
Τώρα τι σόι ανεξαρτησία είναι αυτή που έχουμε, όταν εκτός από τον σφιχτό δημοσιονομικό έλεγχο της τρόικας, και την απόλυτη εξάρτησή μας από τους ξένους δανειστές, προχωράμε και σε γενικό ξεπούλημα της εθνικής μας περιουσίας; Τι να πει κανείς;
Πάνε οι εποχές που οι κατοχές γίνονταν από στρατούς. Τώρα γίνονται από τις «αόρατες» αγορές. Και είναι πιο αποτελεσματικές.
Και ας μην αυταπατώμεθα: Έχουμε κατοχή.
Μόνο που δεν υπάρχει ούτε ΕΛΑΣ ούτε ΕΔΕΣ να βγει στο βουνό.
Αυτό που υπάρχει είναι μια γενικευμένη βουβαμάρα, και ένα συναίσθημα συνενοχής. Κάτι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης ένα πράγμα.
Θα τα πουλήσουν όλα. Για το καλό μας. Χωρίς να ερωτηθούμε.
Και εν πάση περιπτώσει, ποιος δίνει το δικαίωμα σε μια (έστω εκλεγμένη) κυβέρνηση να προχωρήσει σε τέτοιες εθνικά καταστροφικές πρωτοβουλίες;
Ποιον ρώτησαν; (Εκτός από τα ξένα αφεντικά τους;)
Ρώτησαν το γιο μου, του οποίου υποθηκεύουν όχι μόνο το οικονομικό επαγγελματικό μέλλον, αλλά και την εθνική του υπόσταση; Δεν νομίζω.
Και άντε καλά, οι κυβερνώντες μας, όπως και οι προκάτοχοί τους στο παρελθόν, με το πρώτο μπαμ και τη πρώτη αναμπουμπούλα θα σπεύσουν να πάρουν το πρώτο αεροπλάνο για Λονδίνο, Παρίσι, και .. Μέση Ανατολή.
Εμείς όμως που θα μείνουμε εδώ;
Δεν πρέπει να τους προλάβουμε;
Δεν πρέπει να αντιδράσουμε από σήμερα;
Δεν πρέπει να τους πείσουμε να ξεκουμπιστούν από τώρα;
Προτού χρειαστεί να γίνει το μπαμ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου