Οι «Αγανακτισμένοι» είναι γνήσια λαϊκή έκφραση

Οι «Αγανακτισμένοι», το “αυθόρμητο” και οι δήθεν “πρωτοπορίες”

Η κύρια κριτική που γίνεται στο κίνημα των “Αγανακτισμένων” από τα “μέσα”, από εκείνους δηλαδή που τάσσονται κατά του ΔΝΤ και της Τρόικας και αγωνιούν κι αυτοί για το μέλλον του τόπου είναι ότι πρόκειται για ένα “αυθόρμητο” κίνημα που θα καπελωθεί κι αφού εκτονωθούν οι μάζες θα καταλήξει τελικά σε εργαλείο του “συστήματος”.
Μπορεί να εκπλαγούν όσοι – κυρίως εκ δεξιών – διατυπώνουν παρόμοιες απόψεις αλλά το ζήτημα είναι πολύ παλιό και ήταν από τα πρώτα που απασχόλησαν (μην φρυάξετε) τον Λένιν. Μπορεί ο καθένας να έχει τις όποιες ενστάσεις επιθυμεί μαζί του, αλλά στα ζητήματα τακτικής και στρατηγικής δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.
Έλεγε λοιπόν ο μεγάλος επαναστάτης ότι το «αυθόρμητο» είναι δεδομένο και εμφανίζεται πάντα σε κάποια στιγμή των μεγάλων ξεσηκωμών. Και ότι ο αυθορμητισμός των μαζών είναι η πρώτη και η εμβρυακή μορφή του συνειδητού.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά στις μέρες μας; Πιστεύω ότι ανεξάρτητα από το ποιοι πήραν την πρωτοβουλία το κίνημα των αγανακτισμένων εξελίσσεται σε γνήσιο λαϊκό κίνημα. Και ότι όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο και το μέλλον όλων μας κατεβαίνει στο Σύνταγμα και ζυμώνεται με τις μάζες. Συζητά μαζί τους και προσπαθεί να δείξει τον σωστό δρόμο. Ανεβαίνει στο τρένο του αυθόρμητου. Αν δεν γίνει αυτό από τους συνειδητούς πολίτες, τότε το κίνημα των “αγανακτισμένων” μοιραία είτε θα εκτονωθεί, είτε θα καταντήσει εργαλείο του συστήματος. Ακολουθούν δυο κείμενα για συζήτηση η οποία ποτέ δεν έκανε κακό.
Μήπως έχουν λίγο πλαστικό οι «αγανακτισμένοι»;

Συχνά λέω πράγματα που δεν είναι «γενικά αποδεκτά». Αυτό οφείλεται στην Ιουράσσια ταυτότητά μου και το γεγονός ότι βασικά …πετάω.
Τι γίνεται αυτές τι μέρες;
Μουντζώνουμε την Βουλή, βρίζουμε βουλευτές και πολιτικούς, και θέλουμε αίμα, άλλος από δημόσιους υπαλλήλους, άλλος από πλούσιους.
Και τι πραγματικά γίνεται;
Περιμένουμε να βρούνε λύση οι ξένοι για να μην χάσουν λεφτά που αυτοί δάνεισαν, για πράγματα που αυτοί πούλησαν, με διαδικασίες που σε άλλες χώρες κάθισαν σε σκαμνί και πλήρωσαν και πρόστιμο.
Περιμένουμε να βρούνε λύση στο πως θα μαγειρέψουν τα χρέη μας ώστε να μην γράψουν ζημιές από την αδυναμία μας να πληρώσουμε. Και για να εξευμενίσουν τους δικούς τους ψηφοφόρους,  ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο ποιος θα μας υποθηκεύσει ή ποιος θα μας προσβάλει περισσότερο
Περιμένουμε να βρούνε λύση που θα προστατεύσει αυτούς που πούλησαν ασφάλιση από το σχεδόν αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε.
Περιμένουμε να βρεθεί λύση για τις Κρατικότατες τράπεζές μας που με λεφτά μας έχουν αγοράσει ή μαγειρέψει το Κρατικό χρέος, όπως το 2000 μαγείρευαν την σωτηρία του Χρηματιστηρίου.
Και λογικό είναι να βρίζουμε τους βουλευτές ή να προσβάλουμε την Βουλή, αλλά για τους βουλευτές και την Βουλή δεν φταίνε άλλοι παρά οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες και οι ξένοι που ο κάθε ένας εκπροσωπεί και από τον οποίο αντλεί δύναμη ή νομιμοποίηση.
Συγγνώμη που τα λέω δηλαδή, αλλά μήπως έχουμε δώσει αγώνες για την Βουλή;  Η Βουλή φταίει;   Δεν έχω καμία όρεξη να χάνουμε τον καιρό μας αναμασώντας το ποιος φταίει, αλλά η Βουλή φταίει;
Και ειλικρινά, δεν είμαι κατά των «αρίθμητων διαδηλώσεων», αλλά ψυχανεμίζομαι λίγο πλαστικό, λίγο νάιλον…
Πείτε με ψυλλιασμένο…
Archaeopteryx
Ο Λένιν πιο επίκαιρος από ποτέ. Ή γιατί οι αγωνιστές πρέπει να κολυμπάνε στις μάζες.

Πριν ακόμα κι από το «Τι να κάνουμε;», ο Λένιν έγραφε το 1889: «Η σοσιαλδημοκρατία δεν περιορίζεται στο να είναι απλώς στην υπηρεσία του εργατικού κινήματος. Το καθήκον της είναι να εισάγει στο αυθόρμητο εργατικό κίνημα συγκεκριμένες σοσιαλιστικές ιδέες, να του προσδώσει σοσιαλιστικές πεποιθήσεις, η οποίες πρέπει να είναι στο επίπεδο της σύγχρονης επιστήμης» (Το άμεσο καθήκον μας, στο ίδιο, τόμος 4^ος, σελ. 219).
Και την επόμενη χρονιά: «Η Σοσιαλδημοκρατία είναι ο συνδυασμός του κινήματος της εργατικής τάξεως και του σοσιαλισμού. Καθήκον της δεν είναι να τίθεται παθητικά στην υπηρεσία του κινήματος της εργατικής τάξεως σε κάθε ένα από τα χωριστά στάδιά του, αλλά να εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κινήματος συνολικά, να υποδεικνύει σε αυτό το κίνημα τον τελικό σκοπό του και τα πολιτικά του καθήκοντα, να προστατεύει την πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία του.» (Τα άμεσα καθήκοντα του κινήματός μας, Άπαντα, τόμος 4^ος, σ. 403).
Εξ ου η μεγάλη σημασία του οργανωμένου αποσπάσματος της προλεταριακής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, που είναι το πολιτικό εργαστήρι όπου η επαναστατική θεωρία συνεχώς αναπτύσσεται σε στενή σχέση με την πραγματική εμπειρία του εργατικού κινήματος.
Τ’ακούτε σύντροφοι του Περισσού και του ΣΥΡΙΖΑ;