Τα σύμβολα μας έχουν ακόμα τη δύναμη να μας ενώνουν

Εν αρχή ην ο Λόγος

Η αίσθηση του να γνωρίζεις ότι είσαι καταδικασμένος μπορεί πραγματικά να σε απελευθερώσει από πολλούς προβληματισμούς. Θα μπορούσα σχεδόν να την παρομοιάσω με την απόλυτη ελευθερία, χωρίς να θέλω να αρχίσω τις λαϊκίστικες επικλήσεις στους 300 των Θερμοπυλών, αλλά όπως έλεγε και ο καθηγητής μου στο Ωδείο το να έχεις λίγες επιλογές είναι ευλογία. Έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί πολλά τα σενάρια-επιλογές που μας έχουν απομείνει για να βγούμε από την ύφεση. Η κοινή συνισταμένη είναι ότι όλα τα σενάρια εμπεριέχουν τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά, λιτότητα, πείνα, φορολογίες, υποβάθμιση της αγοραστικής δυναμικής του μέσου Έλληνα πολίτη. Είτε συνεχίσουμε να δανειζόμαστε μεγαλώνοντας το χρέος μας και τα επιτόκια μας, είτε πάμε στη δραχμή με αποτέλεσμα να υποβαθμιστεί τόσο πολύ που θα θέλουμε μισό μηνιάτικο για να πάρουμε ένα σουβλάκι η ουσία παραμένει ίδια. Το επίπεδο της ευημερίας των προηγούμενων ετών αποτελεί παρελθόν.

Θα προτιμήσω όμως να αφήσω τις οικονομοτεχνικές αναλύσεις για άλλους. Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα μας δίνουν δυο βασικές πληροφορίες.

1. Καταρρίφτηκε ο μύθος ότι ο λαός δεν ξέρει, ότι η νεολαία δεν είναι πολιτικοποιημένη, ότι οι πολιτικοί ξέρουν περισσότερα από αυτούς που εισπράττουν τους αποδέκτες των πολιτικών που εφαρμόζουν.
2. Ύστερα από καιρό, εγώ προσωπικά δε θυμάμαι κάτι αντίστοιχο, παρατηρούμε μια τόσο ογκώδη συγκέντρωση χωρίς καμία απολύτως πολιτική απόχρωση, χωρίς τραμπουκισμούς, βία και επεισόδια. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι δηλώνουν παρών, ενωμένοι, απαιτώντας τα αυτονόητα.

Αυτά τα δύο συστατικά είναι ίσως οι δύο βασικότεροι πυλώνες πάνω στους οποίους πρέπει να χτιστεί το νέο κράτος. Το μέλλον άλλωστε δε βρίσκεται σε ένα καινούργιο σύστημα, όσο και αν προσπαθούν τα διάφορα ΠΑΜΕ, ΣΥΝ, κλπ επαγγελματίες του αθλήματος να καπελώσουν το κίνημα και να μας πείσουν να επιστρέψουμε σε εποχές Chrushev και Andropov, αλλά στο να κάνουμε αυτό που κάποτε μπορούσαμε το 1974 χωρίς λάθη αυτήν τη φορά. Τα επόμενα 10 χρόνια θα είναι πάρα πολύ δύσκολα, με ελάχιστες εξαιρέσεις συμπεριλαμβανομένων προέδρψν ποδοσφαιρικών ομάδων.

Το διαδίκτυο αποδείχτηκε προπομπός μιας νέας άμεσης δημοκρατίας στην οποία μεγαλοδημοσιογράφοι έχουν όση εξουσία λόγου έχει ένας 17χρονος μαθητής λυκείου και οι πολλές πηγές πληροφόρησης και ενημέρωσης σε συνδυασμό με τη γενικότερη κρίση αποδείχτηκαν ικανές να προβληματίσουν και να συγκεντρώσουν σχεδόν 200.000 λαού (χωρίς επίσημα στοιχεία) μπροστά στη βουλή.

Ουδείς γνωρίζει ποια θα είναι η συνέχεια και η κατάληξη του κινήματος, αν θα αποκτήσει μια πιο δυναμική μορφή άσκησης πίεσης προς τους εθνοπατέρες πάντως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μετά από πολλά χρόνια ωχαδερφισμού και αδιαφορίας, μετά τα ατελείωτα και κοινότυπα πλέον «Έλληνες ξυπνήστε» που διάβαζες από τον κάθε επαναστάτη του καναπέ στο διαδίκτυο έγινε αυτό που ήταν μαθηματικά υπολογισμένο να συμβεί. Ασχέτως αν βοήθησαν και οι Ισπανοί με τα συνθήματά τους. ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ! Που έλεγε και ένα πανό.

Τελειώνοντας θα ήθελα να αφιερώσω λίγο χολή σε όσους ανήκουν στην ελίτ κατηγορία όσων γνωρίζουν την «πραγματική» και «μοναδική» αλήθεια που θα σώσει τον τόπο.

Προσοχή ακολουθεί μήνυμα αγάπης :

Δεν αναφέρομαι στους επί πληρωμής μισθοφόρους δημοσιογράφους διότι αυτοί τουλάχιστον πληρώνονται για να δημιουργούν μεσσίες. Αλλά δε γίνεται να ακούω ότι το κίνημα δεν έχει θέσεις, δεν έχει στόχους, και ότι για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που έγινε η πανελλήνια αφύπνιση από τον καναπέ, που να καταδικάζει ένα κίνημα επειδή δεν έχει απόχρωση, ή επειδή δεν έχει θέσεις. Πρόκειται για επίδειξη δύναμης και αντίστασης ενός περήφανου λαού και όχι ψηφοθηρική ρουτίνα όπως έχετε συνηθίσει. Εξάλλου ίσως να είναι η σπίθα που όλοι τόσο περιμέναμε, η δυναμική της θα κριθεί από τη διάρκειά της.

Τελικά τα σύμβολα μας έχουν ακόμα τη δύναμη να μας ενώνουν