Μία πραγματικά ιστορική απόφαση

Ναυάγησε η προσπάθεια επιμερισμού των ευθυνών, η προσπάθεια προσεταιρισμού όλων των πολιτικών δυνάμεων, σε μια αποδεδειγμένα λανθασμένη πολιτική.
«Μήπως νομίζουν ότι είναι Ινδιάνος;»   αναρωτιόμασταν πέρυσι πριν από το Μνημόνιο 1 (το κομμάτι είναι συλλεκτικό).
Γιατί πίστεψαν ότι υπήρχε ενδεχόμενο να συναινέσει φέτος;
Παρήγγειλαν τίποτα αστραφτερές χάντρες για δώρα οι της Κυβερνήσεως;
Είχαν  διαπιστώσει τάσεις αυτοκτονικού ιδεασμού;
Θεωρούσαν ότι έχει πάθει Αλτσχάιμερ;
Επιστρατεύτηκαν άπαντες. Ο φον Δρούτσας-Μέττερνιχ ξεδίπλωσε όλο το διπλωματικό του ταλέντο και ο  Φοροκωνσταντίνου όλη τη Μακροοικονομική θεωρία του (για την οποία κάποια στιγμή θα πάρει το Νόμπελ Χειροτεχνίας).
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν συναίνεσε στην καταστροφή της χώρας. Δεν συναίνεσε σε ένα πρόγραμμα που ούτε οι ίδιοι στο ΠΑΣΟΚ δεν πιστεύουν.
Υπήρχε μόνο μία περίπτωση να δεχόταν τις αδιάλλακτες κυβερνητικές προτάσεις. Να είχε πάει σωσίας του στο Προεδρικό Μέγαρο.
Μέρες τώρα έστηναν το σκηνικό. Ενέτειναν τις πιέσεις, διέδιδαν απειλές, καλλιεργούσαν και συντηρούσαν σενάρια καταστροφής. Για να αποσπάσουν το πολυπόθητο “ναι”. Και να συνεχίσουν μια πολιτική, που αποδεδειγμένα οδηγεί στην καταστροφή της χώρας, αλλά στη σωτηρία των δανειστών μας. Και σήμερα ο κ. Παπανδρέου είδε το σχέδιο του να ναυαγεί, και τις προθέσεις του να αποκαλύπτονται. Του προσφέρθηκε συναίνεση για την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αυτός επέλεξε να επιμένει στην εφαρμογή του. Είναι υπεύθυνος που φθάσαμε εδώ, αλλά και για αυτά που θ’ ακολουθήσουν.
Η θλιβερή «σκιά»« του ΠΑΣΟΚ έφα: «δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι αν ο Ευρυβιάδης δεν τα είχε βρει με το Θεμιστοκλή το 480, ούτε αυτούς θα έγραφε η ιστορία, ούτε την ημερομηνία». Δύο ήταν αυτοί Πρόεδρε όχι πέντε. Τα έχετε βρει με τον Πρωθυπουργό, γράψτε ιστορία  λοιπόν και μην μένετε σε επικοινωνιακά τερτίπια.
Αν ο Θεμιστοκλής έπρεπε να ρωτήσει τον Ξέρξη, πριν συμφωνήσει τι θα γινόταν; Άσε που ο Μιλτιάδης ακόμη περιμένει τους Σπαρτιάτες να πάνε στον Μαραθώνα…
Το τραγελαφικό είναι ότι ο Πρωθυπουργός είχε συγκεκριμένη ατζέντα προς συμφωνία. Για τα υπόλοιπα έπρεπε να ρωτήσει την τρόικα…
O Aντώνης Σαμαράς έπραξε αυτό που επιτάσσει το χρέος προς την πατρίδα. Είπε “όχι” σε μια πολιτική που την καταστρέφει. Από εδώ και στο εξής το “όχι” αυτό πρέπει να το πιστέψει και να το φωνάζει ο ελληνικός λαός. Μόνο έτσι θα μας πάρουν στα σοβαρά.
Αν το σκηνικό στήθηκε για να φανεί ο Σαμαράς αδιάλλακτος απέτυχε οικτρά. Διαζύγιο με τη λογική οι πολίτες ακόμη δεν έχουν πάρει. Άλλωστε οι στιγμές είναι τόσο κρίσιμες που ο καθένας παίρνει τις προσωπικές, πραγματικά ιστορικές αποφάσεις του.