Η ΝΔ έχει καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία;

Καλές είναι οι διευθετήσεις κορυφής. Να πείθεις ότι είσαι σοβαρός, μετρημένος κι αξιόπιστος. Γιατί οι Φράγκοι κι οι Αλαμανοί είχαν εδώ και καιρό μια τιμωρητική διάθεση μετά τα αεροπλανικά του ψηλού παιδιού από τη Μινεσότα. Θέλανε να μας κουρέψουν με την ψιλή, να μας αφήσουν μόνο μια φούντα μπροστά, όπως τότε στο 6^ο Δημοτικό του Κορυδαλλού, κι αφού μας πλακώσουν με τον χάρακα, να μας στείλουν στη γωνία να κάνουμε τον «πελαργό» γιατί ήμασταν χύμα στην διαχείριση. Είμαι ειδικός επί του θέματος, έτσι έβγαλα το νηπιαγωγείο και την πρώτη δημοτικού, ένεκα διαγωγής. Και μάλιστα στην εξτρίμ εκδοχή του «πελαργού». Το ‘να πόδι ψηλά και τα χέρια στην ανάταση. Είχες δικαίωμα μόνο ν’ αλλάζεις πόδι, όταν δεν άντεχες. Κάνεις τετρακέφαλο τσιμέντο.

Καλό λοιπόν να ανοίξεις κανάλια με τους έξω, να εξασφαλίσεις ότι σε ακούνε, να γίνεται συζήτηση για την ανάπτυξη, να ΄ρθει και κανένα κονδύλιο στην πραγματική οικονομία, που θα διώξει τις αράχνες από τις ταμειακές.

Καλές κι οι εξηγήσεις με τους μέσα, τους μεγάλους παράγοντες του δημοσίου βίου και της

οικονομίας, να χωνέψουν ότι σε λίγο θα κάνεις κουμάντο. Όλα καλά.

Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα. Οι έξω δεν ψηφίζουν κατά δω. Ούτε σε μονοεδρική. Αυτοί, ξέρετε, Βεστφαλία, Σβάμπεν, σε όμορφα χωριά – λακούβες στην Φλάνδρα, στο Παρίσι κλπ, ψηφίζουν κάτι παράξενα. Εδώ, ούτε ως ετεροδημότες.

Οι δε εγχώριοι κραταιοί, αληθινοί ή παραπαίοντες, έχουν μεν ψήφο αλλά μια ο καθένας. Ολόιδια κι απαράλλαχτη με του Μπάμπη, του Θανάση, της Μαρίας και της Ελένης. Είπαμε, ποσοτική είναι η διαδικασία, όχι ποιοτική ή τιμοκρατική.

Αφού λοιπόν ανοίξεις κανάλια, κάνεις τους ισχυρούς, μέσα κι έξω, να αποδεχτούν την επερχόμενη ηγεμονία σου και να σκύψουν με συγκατάβαση στην σοβαρότητα σου και στα σχέδια σου, μετά έρχεται η πραγματική μάχη. Εδώ, στα Μαρμαρένια Αλώνια της αληθινής κοινωνίας, ζουν οι αληθινοί άνθρωποι.

Οι Έλληνες. Μυστήριοι, καχύποπτοι, εκρηκτικοί, ένα περίεργο κράμα ζοχαδιακού μεγαλείου. Έχει καεί η γούνα τους ως την πέτσα. Ηγέτες – πουλιά, με απλωμένα χέρια, τους πούλησαν τρελό παραμύθι από τα μπαλκόνια των υποσχέσεων. Χίμαιρες, δανεικά μα όχι αγύριστα, λέξεις σερπαντίνες. Τους έλαχε κι αυτό το τελευταίο χουνέρι, ο ταξιδιάρης Μπάτμαν, ένεκα η κολλητή φόρμα. Θυμάστε. Καβαλάει μόνο ποδήλατο από ανθρακονήματα, που κοστίζει όσο οι ετήσιες απολαβές μισθωτού. Μετά από αυτόν, μόνο οι ακρίδες, ο βουλιμικός για εξουσία διάδοχος και ο τεταρταίος πυρετός είναι χειρότερα.

Αυτοί λοιπόν, οι πολλοί και αληθινοί άνθρωποι, θα πάνε στην κάλπη και θα κρίνουν την παρτίδα. Για να δουν το αληθινό δίλημμα, που είναι το ποιος θα κυβερνήσει στ’ αλήθεια την Πατρίδα, υπάρχει μια προϋπόθεση. Να φτάσει σε αυτούς ένα λιτό, σαφές, λακωνικό μήνυμα. Χωρίς αμφισημίες. Η αλήθεια του να κόβει σαν τον αθέρα του μαχαιριού.

Και το μήνυμα, για να θεωρηθεί αξιόπιστο, πρέπει να έχει αξιόπιστους μαντατοφόρους. Τις ρωμαλέες ιδέες ενός τολμηρού ηγέτη, πρέπει να τις μεταφέρουν άνθρωποι που κοιτούν κατάματα. Όσοι κοιτούν λοξά, κάτω ή πάνω από τον ώμο των Ελλήνων, όσοι κομπιάζουν ατσαλάκωτοι, με το τζελ στο μαλλί να ‘χει στομώσει τις εγκεφαλικές σπείρες, δεν μπορούν να πείσουν.

Η κοινωνία θα ψηφίσει σαν να πυροβολεί. Πολλοί θα πάνε αγριεμένοι στην κάλπη όχι για να ψηφίσουν αλλά για να εκδικηθούν. Πρέπει λοιπόν οι άξιες ιδέες ενός ηγέτη, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, να βρουν τον δρόμο τους προς τις καρδιές και τα μυαλά αυτών που, μόνοι αυτοί, θα κρίνουν τελικά το συλλογικό μέλλον.

Κι αυτό θέλει κάτι απλό: κήρυκες με έξωθεν καλή μαρτυρία, αθώους του αίματος…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη