Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις και αναλύσεις, παρουσιάζουν την ελληνική κοινωνία, να ταλαντεύεται ως εκκρεμές, μεταξύ οργής και φόβου, οπότε το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης, θα εξαρτηθεί από το συναίσθημα που θα επικρατήσει εκείνη την Κυριακή. Τα πράγματα όμως είναι μάλλον πιο σύνθετα.
Υπάρχει μια ετερόκλητη κατηγορία Ελλήνων, που λειτουργεί ανεπηρέαστη απ’ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σ’ αυτήν ανήκουν αυτοί για τους οποίους δεν υπάρχει χώρα, αλλά χώρος, κινούνται μόνο με βάση τα (επιχειρηματικά κυρίως) συμφέροντά τους και βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία. Μαζί τους και οι «υπάλληλοί» τους, που με χαιρέκακο ύφος, προπαγανδίζουν τόσο καιρό τις ευεργετικές συνέπειες της κρίσης! Στο άλλο κομμάτι αυτής της κατηγορίας, ανήκουν όλοι εκείνοι που θα’ λεγε κανείς ότι υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον Τσώρτσιλ : «Το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας, είναι μια πεντάλεπτη συζήτηση με το μέσο ψηφοφόρο!» Είναι αυτοί που χειροκρότησαν συγκινημένοι το «κύκνειο (μακάρι) άσμα» του ΓΑΠ, έσπευσαν να συμμετάσχουν στην επικύρωση της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ κι είναι έτοιμοι να… «ξεκινήσουν»!
Για να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε και να προβλέψουμε όμως, το τι βιώνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, ίσως θα έπρεπε να εφαρμόσουμε το γνωστό μοντέλο, «τα πέντε στάδια του θανάτου»! Είναι τα στάδια απ’ τα οποία περνάει ένας ασθενής, όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, αλλά εφαρμόζουν σε οποιαδήποτε μορφή απώλειας. Έχουμε λοιπόν:
Άρνηση: Το στάδιο αυτό έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Ήταν η εποχή που προτιμήθηκαν τα λεφτά που «υπήρχαν», γυρίζοντας την πλάτη στην πραγματικότητα, πιστεύοντας ένα τερατώδες κι όπως προκύπτει, προμελετημένο ψέμα.
Θυμός: Δίκαιος, όσο και τυφλός, ελεγχόμενος ακόμη, αλλά συνεχώς διογκούμενος και με όλο και συχνότερες εκφράσεις κι εκδηλώσεις. Έγιναν πολλές προσπάθειες διαχείρισης κι αξιοποίησής του, ώστε να μην στραφεί κατά των πραγματικών υπαιτίων. Ακόμα και οι εκλογές, προβάλλονται από κάποιους, απλώς ως μέσο εκτόνωσής το. Το γεγονός ότι ο θυμός δεν έχει εξελιχθεί σε γενικευμένη έξαρση τυφλής βίας, μάλλον σε ωριμότητα πρέπει να αποδoθεί, παρά σε φόβο, που πέραν του ότι είναι υπαρκτός, καλλιεργείται συστηματικά.
Διαπραγμάτευση: Άτομα, ομάδες, σύνολα, συντεχνίες, προσπαθούν να «σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται», από την προηγούμενη κατάστασή τους, κεκτημένα δίκαια κι άδικα, νόμιμα ή παράνομα, ελπίζοντας ότι το τσουνάμι που σαρώνει τα πάντα, θα τους λυπηθεί.
Κατάθλιψη: Είναι στην ουσία παραίτηση. Το ίδιο υπαρκτή κι επικίνδυνη, όσο κι ο θυμός. «Δε γίνεται τίποτα», «δεν αλλάζει τίποτα», «όλοι είναι ίδιοι». Όχι ο διαβόητος πια ελληνικός «ωχαδερφισμός», όχι αδιαφορία, αλλά απογοήτευση. Μηδενιστική τάση, καμία διάθεση για δράση, καμία ελπίδα, καμία πίστη σε τίποτα Το χειρότερο είναι ότι ως στάση και άποψη, τη δικαιώνουν η στατιστική κι η ιστορία!
Αποδοχή: Πλήρης συνειδητοποίηση δηλαδή της κατάστασης, συμβιβασμός με την πραγματικότητα και μαζί αισιοδοξία κι απόφαση για αγώνα. Υπάρχουν αρκετοί, ίσως και περισσότεροι απ’ όσο θα περίμενε κανείς, που αν δεν το έχουν πάρει απόφαση, είναι κοντά. Χρειάζονται όμως μια πειστική πρόταση. Όχι ένα «νέο αφήγημα».Μια ουσιαστική, ρεαλιστική προοπτική για να αφιερώσουν σ’ αυτή τις δυνάμεις τους.
Δεν είναι απαραίτητο να βιώσει κανείς όλα τα στάδια, ούτε και με τη σειρά αυτή. Οι εκλογές θα δείξουν με
τον πιο ξεκάθαρο τρόπο σε ποιό ακριβώς σημείο βρίσκεται η πλειοψηφία. Μία «αναγέννηση» δηλαδή του ΠΑΣΟΚ θα σημαίνει ότι έχουμε πια περάσει σε στάδιο ανεπίστρεπτης αφασίας, η ενίσχυση των κομμάτων διαμαρτυρίας ότι κυριαρχεί ο θυμός, η αποχή ότι η κοινωνία παραιτήθηκε. Τα πράγματα όμως, θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο ξεκάθαρα. Οι περισσότεροι θα μπορούσαν να βρίσκονται στο στάδιο της αποδοχής-μάχης. Την ευθύνη για το ότι αυτό δε συμβαίνει, φέρει ο Α. Σαμαράς!
Πολεμήθηκε, λοιδωρήθηκε, αμφισβητήθηκε, όσο κανείς. Και δικαιώθηκε. Η στάση του, ο λόγος του, η αντοχή του, τον έκαναν τον μοναδικό σταθερό κι αξιόπιστο πόλο σ’ ένα πολιτικό σύστημα ανήμπορο, ανίκανο, ανέτοιμο, μικρό για τις περιστάσεις, ένα πολιτικό σύστημα που φταίει για τη σημερινή κατάσταση. Ο Σαμαράς λοιπόν, κατάφερε να αποτελεί τη μόνη ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, ότι κάποιος ξέρει και μπορεί να δείξει το δρόμο. Με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου και την υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου, όμως, κλόνισε τη σχέση εμπιστοσύνης, που με τόσο κόπο έχτισε, όχι μόνο με την κομματική του βάση, αλλά με όλη την κοινωνία.
Μόνο ο ίδιος, μπορεί να αποκαταστήσει πλέον αυτή την σχέση. Πρέπει να εξηγήσει, να επικοινωνήσει, να πείσει και πάλι γιατί έκανε ό,τι έκανε και μετά να πει αλήθειες, σκληρές έστω, γι’ αυτά που έρχονται, γι’ αυτά που σκοπεύει να κάνει. Να θέσει νέο εθνικό στόχο, να εμπνεύσει και να οδηγήσει. Αυτή θα πρέπει να είναι η προεκλογική στρατηγική του Α. Σαμαρά κι όχι να παρασυρθεί από φθαρμένα άτομα, ξεπερασμένες νοοτροπίες, παλαιοκομματικές τακτικές, σε ψευδή, σοφιστικά διλήμματα και καιροσκοπισμούς. Αυτό έχει ανάγκη η κοινωνία κι όχι μια ακόμη κακοπαιγμένη παράσταση. Ο Α. Σαμαράς μπορεί και πρέπει να το κάνει. Αλλιώς θα περάσει το τραίνο της ιστορίας από μπροστά του και δυστυχώς μαζί του θα το χάσει και η Ελλάδα.
Δ.Κ.
Υπάρχει μια ετερόκλητη κατηγορία Ελλήνων, που λειτουργεί ανεπηρέαστη απ’ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σ’ αυτήν ανήκουν αυτοί για τους οποίους δεν υπάρχει χώρα, αλλά χώρος, κινούνται μόνο με βάση τα (επιχειρηματικά κυρίως) συμφέροντά τους και βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία. Μαζί τους και οι «υπάλληλοί» τους, που με χαιρέκακο ύφος, προπαγανδίζουν τόσο καιρό τις ευεργετικές συνέπειες της κρίσης! Στο άλλο κομμάτι αυτής της κατηγορίας, ανήκουν όλοι εκείνοι που θα’ λεγε κανείς ότι υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον Τσώρτσιλ : «Το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας, είναι μια πεντάλεπτη συζήτηση με το μέσο ψηφοφόρο!» Είναι αυτοί που χειροκρότησαν συγκινημένοι το «κύκνειο (μακάρι) άσμα» του ΓΑΠ, έσπευσαν να συμμετάσχουν στην επικύρωση της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ κι είναι έτοιμοι να… «ξεκινήσουν»!
Για να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε και να προβλέψουμε όμως, το τι βιώνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, ίσως θα έπρεπε να εφαρμόσουμε το γνωστό μοντέλο, «τα πέντε στάδια του θανάτου»! Είναι τα στάδια απ’ τα οποία περνάει ένας ασθενής, όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, αλλά εφαρμόζουν σε οποιαδήποτε μορφή απώλειας. Έχουμε λοιπόν:
Άρνηση: Το στάδιο αυτό έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Ήταν η εποχή που προτιμήθηκαν τα λεφτά που «υπήρχαν», γυρίζοντας την πλάτη στην πραγματικότητα, πιστεύοντας ένα τερατώδες κι όπως προκύπτει, προμελετημένο ψέμα.
Θυμός: Δίκαιος, όσο και τυφλός, ελεγχόμενος ακόμη, αλλά συνεχώς διογκούμενος και με όλο και συχνότερες εκφράσεις κι εκδηλώσεις. Έγιναν πολλές προσπάθειες διαχείρισης κι αξιοποίησής του, ώστε να μην στραφεί κατά των πραγματικών υπαιτίων. Ακόμα και οι εκλογές, προβάλλονται από κάποιους, απλώς ως μέσο εκτόνωσής το. Το γεγονός ότι ο θυμός δεν έχει εξελιχθεί σε γενικευμένη έξαρση τυφλής βίας, μάλλον σε ωριμότητα πρέπει να αποδoθεί, παρά σε φόβο, που πέραν του ότι είναι υπαρκτός, καλλιεργείται συστηματικά.
Διαπραγμάτευση: Άτομα, ομάδες, σύνολα, συντεχνίες, προσπαθούν να «σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται», από την προηγούμενη κατάστασή τους, κεκτημένα δίκαια κι άδικα, νόμιμα ή παράνομα, ελπίζοντας ότι το τσουνάμι που σαρώνει τα πάντα, θα τους λυπηθεί.
Κατάθλιψη: Είναι στην ουσία παραίτηση. Το ίδιο υπαρκτή κι επικίνδυνη, όσο κι ο θυμός. «Δε γίνεται τίποτα», «δεν αλλάζει τίποτα», «όλοι είναι ίδιοι». Όχι ο διαβόητος πια ελληνικός «ωχαδερφισμός», όχι αδιαφορία, αλλά απογοήτευση. Μηδενιστική τάση, καμία διάθεση για δράση, καμία ελπίδα, καμία πίστη σε τίποτα Το χειρότερο είναι ότι ως στάση και άποψη, τη δικαιώνουν η στατιστική κι η ιστορία!
Αποδοχή: Πλήρης συνειδητοποίηση δηλαδή της κατάστασης, συμβιβασμός με την πραγματικότητα και μαζί αισιοδοξία κι απόφαση για αγώνα. Υπάρχουν αρκετοί, ίσως και περισσότεροι απ’ όσο θα περίμενε κανείς, που αν δεν το έχουν πάρει απόφαση, είναι κοντά. Χρειάζονται όμως μια πειστική πρόταση. Όχι ένα «νέο αφήγημα».Μια ουσιαστική, ρεαλιστική προοπτική για να αφιερώσουν σ’ αυτή τις δυνάμεις τους.
Δεν είναι απαραίτητο να βιώσει κανείς όλα τα στάδια, ούτε και με τη σειρά αυτή. Οι εκλογές θα δείξουν με
τον πιο ξεκάθαρο τρόπο σε ποιό ακριβώς σημείο βρίσκεται η πλειοψηφία. Μία «αναγέννηση» δηλαδή του ΠΑΣΟΚ θα σημαίνει ότι έχουμε πια περάσει σε στάδιο ανεπίστρεπτης αφασίας, η ενίσχυση των κομμάτων διαμαρτυρίας ότι κυριαρχεί ο θυμός, η αποχή ότι η κοινωνία παραιτήθηκε. Τα πράγματα όμως, θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο ξεκάθαρα. Οι περισσότεροι θα μπορούσαν να βρίσκονται στο στάδιο της αποδοχής-μάχης. Την ευθύνη για το ότι αυτό δε συμβαίνει, φέρει ο Α. Σαμαράς!
Πολεμήθηκε, λοιδωρήθηκε, αμφισβητήθηκε, όσο κανείς. Και δικαιώθηκε. Η στάση του, ο λόγος του, η αντοχή του, τον έκαναν τον μοναδικό σταθερό κι αξιόπιστο πόλο σ’ ένα πολιτικό σύστημα ανήμπορο, ανίκανο, ανέτοιμο, μικρό για τις περιστάσεις, ένα πολιτικό σύστημα που φταίει για τη σημερινή κατάσταση. Ο Σαμαράς λοιπόν, κατάφερε να αποτελεί τη μόνη ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, ότι κάποιος ξέρει και μπορεί να δείξει το δρόμο. Με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου και την υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου, όμως, κλόνισε τη σχέση εμπιστοσύνης, που με τόσο κόπο έχτισε, όχι μόνο με την κομματική του βάση, αλλά με όλη την κοινωνία.
Μόνο ο ίδιος, μπορεί να αποκαταστήσει πλέον αυτή την σχέση. Πρέπει να εξηγήσει, να επικοινωνήσει, να πείσει και πάλι γιατί έκανε ό,τι έκανε και μετά να πει αλήθειες, σκληρές έστω, γι’ αυτά που έρχονται, γι’ αυτά που σκοπεύει να κάνει. Να θέσει νέο εθνικό στόχο, να εμπνεύσει και να οδηγήσει. Αυτή θα πρέπει να είναι η προεκλογική στρατηγική του Α. Σαμαρά κι όχι να παρασυρθεί από φθαρμένα άτομα, ξεπερασμένες νοοτροπίες, παλαιοκομματικές τακτικές, σε ψευδή, σοφιστικά διλήμματα και καιροσκοπισμούς. Αυτό έχει ανάγκη η κοινωνία κι όχι μια ακόμη κακοπαιγμένη παράσταση. Ο Α. Σαμαράς μπορεί και πρέπει να το κάνει. Αλλιώς θα περάσει το τραίνο της ιστορίας από μπροστά του και δυστυχώς μαζί του θα το χάσει και η Ελλάδα.
Δ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου