Το μοτίβο διαγράφεται με γκρίζες πινελιές καθώς , δυστυχώς, κάποιοι άλλοι διαχειρίζονται τη καθημερινότητά μου . Δεν μπορώ να πω πως αυτό μ’ αρέσει, ούτε να πω πως το αποδέχομαι , γιατί τότε θα πάψω να ονειρεύομαι και αυτό ισοδυναμεί με ψυχικό θάνατο.
Ναι , κάποιοι προσπάθησαν να μου διαλύσουν τις ελπίδες για ένα αύριο πιο όμορφο, πιο δημιουργικό. Εξακολουθούν καθημερινά να μου λένε
« ..είναι μάταιο να ελπίζεις , μάταιο να διεκδικείς , μάταιο να
προγραμματίζεις…».
Νομίζουν πως έτσι η ανθρώπινη θέληση μπορεί να τιθασευτεί , να μπει στα καλούπια που κάποιοι ετοίμασαν για μένα χωρίς να με ρωτήσουν. Κάποιοι που μπερδεύουν τους αριθμούς με τον άνθρωπο και τη λογιστική με τη ζωή.
Δεν θα τους κάνω όμως τη χάρη να πάψω να ονειρεύομαι. Ίσως είναι το μόνο που δεν μπορούν να μου στερήσουν. Ίσως αυτό σήμερα θα διαβάζεται κάπως ουτοπικό , όμως για μένα δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Να γιατί καλώ εκείνον που αύριο θα βρεθεί στη θέση να πάρει τις αποφάσεις για μένα , να με
ακούσει . Δεν ζητώ τίποτα το εξωπραγματικό, τίποτα από εκείνα που δεν μπορούν να γίνουν.
Όμως θα πρέπει εκείνος να σκύψει επάνω μου. Να με δει σαν τον πολίτη που ορκίστηκε να νοιαστεί για αυτόν. Να βγει από την γυάλα στην οποία ¨φυλακίζεται ¨ συνήθως ο κάθε πρωθυπουργός από το λεγόμενο ¨περιβάλλον¨ του. Να κατέβει στο δικό μου βοιωτικό επίπεδο, να το βιώσει για να γνωρίσει και την αγωνία της δικής μου καθημερινότητας.
Όταν αυτό και μόνο μπορέσει να κάνει, τότε είναι σίγουρο πως θα καταλάβει τι ακριβώς ζητάω από αυτόν.
Ναι , γνωρίζω πως τα γρανάζια της κρατικής μηχανής, αν δεν προσέξεις , μπορούν να αλέσουν προσωπικότητα και συνειδήσεις.
Όμως για μένα σε αυτή την ικανότητα του προσώπου προσδιορίζεται η λεγόμενη πολιτική ιδιοφυία . Να μπορέσει ο πρωθυπουργός, παράλληλα με τις κυβερνητικές του υποχρεώσεις, να παραμείνει ένας καθημερινός άνθρωπος. Να μπορεί να περπατά ανάμεσα σε μένα και τον διπλανό μου , να νοιώσει τις απλές καθημερινές μου ανάγκες , να ζει έστω και μέσα από την εικονική πραγματικότητα , την δική μου μέρα.
Έτσι θα ξέρει πως δεν μπορεί να απαξιώνει τους μισθούς ενώ ανεβαίνει το κόστος ζωής.
Δεν μπορεί να υπογράφει φόρους που αδυνατώ να πληρώσω όσο και καλή διάθεση να έχω .
Δεν γίνεται να απαιτεί να εξοφλώ τις υποχρεώσεις μου προς το κράτος και το κράτος να αποφεύγει να εξοφλεί τις δικές του υποχρεώσεις προς εμένα.
Δεν θα κάνει το λάθος να ζητά την άνιση και οριζόντια συμμετοχή μου στις ανάγκες του κράτους, ξέροντας πως έτσι ενώ εμένα με εξαθλιώνει , επιτρέπει σε άλλους ίσως λιγότερο συνειδητοποιημένους πολίτες από εμένα, να ζουν προκλητικά .
Δεν θα αφήσει αβοήθητο ¨εμένα¨, που δεν μπορώ να διαθέσω χρήματα για ιατρικές η φαρμακευτικές δαπάνες , αδιαφορώντας για το αν ζω ή πεθαίνω.
Αυτά μόνο του ζητώ..!! Άραγε είναι πολλά;
Γραφει ο γιατρός Γιώργος Νεοφώτιστος Ναι , κάποιοι προσπάθησαν να μου διαλύσουν τις ελπίδες για ένα αύριο πιο όμορφο, πιο δημιουργικό. Εξακολουθούν καθημερινά να μου λένε
« ..είναι μάταιο να ελπίζεις , μάταιο να διεκδικείς , μάταιο να
προγραμματίζεις…».
Νομίζουν πως έτσι η ανθρώπινη θέληση μπορεί να τιθασευτεί , να μπει στα καλούπια που κάποιοι ετοίμασαν για μένα χωρίς να με ρωτήσουν. Κάποιοι που μπερδεύουν τους αριθμούς με τον άνθρωπο και τη λογιστική με τη ζωή.
Δεν θα τους κάνω όμως τη χάρη να πάψω να ονειρεύομαι. Ίσως είναι το μόνο που δεν μπορούν να μου στερήσουν. Ίσως αυτό σήμερα θα διαβάζεται κάπως ουτοπικό , όμως για μένα δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Να γιατί καλώ εκείνον που αύριο θα βρεθεί στη θέση να πάρει τις αποφάσεις για μένα , να με
ακούσει . Δεν ζητώ τίποτα το εξωπραγματικό, τίποτα από εκείνα που δεν μπορούν να γίνουν.
Όμως θα πρέπει εκείνος να σκύψει επάνω μου. Να με δει σαν τον πολίτη που ορκίστηκε να νοιαστεί για αυτόν. Να βγει από την γυάλα στην οποία ¨φυλακίζεται ¨ συνήθως ο κάθε πρωθυπουργός από το λεγόμενο ¨περιβάλλον¨ του. Να κατέβει στο δικό μου βοιωτικό επίπεδο, να το βιώσει για να γνωρίσει και την αγωνία της δικής μου καθημερινότητας.
Όταν αυτό και μόνο μπορέσει να κάνει, τότε είναι σίγουρο πως θα καταλάβει τι ακριβώς ζητάω από αυτόν.
Ναι , γνωρίζω πως τα γρανάζια της κρατικής μηχανής, αν δεν προσέξεις , μπορούν να αλέσουν προσωπικότητα και συνειδήσεις.
Όμως για μένα σε αυτή την ικανότητα του προσώπου προσδιορίζεται η λεγόμενη πολιτική ιδιοφυία . Να μπορέσει ο πρωθυπουργός, παράλληλα με τις κυβερνητικές του υποχρεώσεις, να παραμείνει ένας καθημερινός άνθρωπος. Να μπορεί να περπατά ανάμεσα σε μένα και τον διπλανό μου , να νοιώσει τις απλές καθημερινές μου ανάγκες , να ζει έστω και μέσα από την εικονική πραγματικότητα , την δική μου μέρα.
Έτσι θα ξέρει πως δεν μπορεί να απαξιώνει τους μισθούς ενώ ανεβαίνει το κόστος ζωής.
Δεν μπορεί να υπογράφει φόρους που αδυνατώ να πληρώσω όσο και καλή διάθεση να έχω .
Δεν γίνεται να απαιτεί να εξοφλώ τις υποχρεώσεις μου προς το κράτος και το κράτος να αποφεύγει να εξοφλεί τις δικές του υποχρεώσεις προς εμένα.
Δεν θα κάνει το λάθος να ζητά την άνιση και οριζόντια συμμετοχή μου στις ανάγκες του κράτους, ξέροντας πως έτσι ενώ εμένα με εξαθλιώνει , επιτρέπει σε άλλους ίσως λιγότερο συνειδητοποιημένους πολίτες από εμένα, να ζουν προκλητικά .
Δεν θα αφήσει αβοήθητο ¨εμένα¨, που δεν μπορώ να διαθέσω χρήματα για ιατρικές η φαρμακευτικές δαπάνες , αδιαφορώντας για το αν ζω ή πεθαίνω.
Αυτά μόνο του ζητώ..!! Άραγε είναι πολλά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου