Μια Ελληνίδα μητέρα

(Επιστολή στα «Επίκαιρα»)

Δεν ξέρω τι να σας πω και πώς να ξεκινήσω. Αυτό που ζω μοιάζει με θρίλερ με τραγικό φινάλε, που δεν λέει να τελειώσει... Δεν έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου σε πιο δεινή θέση. ΠΟΤΕ.

Eίμαι η ΕΛΛΗΝΙΔΑ άνεργη, ανύπαντρη 39χρονη μητέρα ενός ανήλικου παιδιού 3 ετών (24/2/2009) και ειλικρινά βρίσκομαι σε απόγνωση.

Είμαι άνεργη εδώ και τρία χρόνια –ακριβώς όσο είναι το παιδί...–, πρώην επαγγελματίας στον τομέα της γραμματειακής υποστήριξης σε τμήματα τηλεπικοινωνιών και μάρκετινγκ, με άπταιστα αγγλικά και σπουδές στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τόσο άσχημη, που απογοητεύει και τους πιο αισιόδοξους – όπως ήμουν κι εγώ κάποτε... 

Δεν πρόκειται να βρω δουλειά όχι τώρα, αλλά ούτε σε εκατό χρόνια!

Δεν έχω πια κανέναν τρόπο να ζήσω το παιδί μου και ο αρραβωνιαστικός μου, 33 ετών, δεκαπέντε χρόνια επαγγελματίας σιδεράς, αλουμινάς, ηλεκτροκολλητής εναερίτης (εργάζεται σε ύψος), είναι άνεργος δύο χρόνια.

Έχουμε φύγει από την Αθήνα, όπου ζούσαμε επί τριάντα χρόνια, για χάρη του παιδιού –δεν είχαμε να φάμε, όχι να πληρώσουμε νοίκια και πετρέλαια και ρεύματα–, και ήρθαμε στο χωριό, στην πατρίδα, όπου δύο χρόνια τώρα μας ζουν οι συγγενείς. Μας έδιναν αβγά, τυρί, γάλα, ζαρζαβατικά και φρούτα, κάνα μεροκάματο να βγει το νοίκι... Ο Θεός να τους έχει καλά όλους. Xωρίς αυτούς... Τα πράγματα, όμως, σκούρυναν πολύ και κάθε συγγενής έχει δυο με τρεις ανέργους στο σπίτι, οπότε εμείς...

Δεν έχω ούτε για ενοίκιο, πόσω μάλλον για θέρμανση ή ρεύμα... Έχω σκεφτεί ακόμα και τα πιο τρελά...

πράγματα να κάνω –κάποια θα σας φαίνονταν φρικιαστικά, στοιχηματίζω..., αλλά τελικά επικράτησε η ψυχραιμία. Αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια απ’ όσους μπόρεσα να σκεφτώ. Να ρίξω τα μούτρα μου, να παρακαλέσω, να κάνω τούμπες, να φιλήσω κατουρημένες ποδιές για να έχω μια ευκαιρία...

Ανάμεσα σ’ αυτούς, σκέφτηκα κι εσάς. Κάνω έκκληση στα όποια φιλανθρωπικά σας αισθήματα να μας βοηθήσετε να διαφύγουμε στο εξωτερικό. Ναι, να διαφύγουμε! Πόλεμο έχουμε. Κινδυνεύει η ζωή μας από την πείνα, την ανέχεια, τη φτώχεια, την κατάντια και τόσα άλλα που γεμίζουν σελίδες!...

Μια πρόσκληση από εσάς, μια άκρη να ξετυλίξουμε το νήμα, μια ελπίδα για να πάρουμε μια ανάσα, κι όλ’ αυτά για το χατίρι του παιδιού, που δεν φταίει σε τίποτα να μην έχει ούτε τα βασικά του – πόσω μάλλον ιατροφαρμακευτική περίθαλψη...

Εάν εγώ κι ο άντρας μου ήμαστε μόνοι, δεν θα υπήρχε θέμα. Θα ’χαμε φύγει «κυριλέ», όταν πήραμε χαμπάρι το κενό στο οποίο μας έσπρωχναν να πέσουμε... Όλοι το είδαν! Όμως το παιδί; Πού να πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Βοήθεια, χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω...

Δεν κοιμάμαι, κι ας έχω κρεβάτι. Δεν τρώω, ευτυχώς, γιατί δεν φτάνει για όλους... Τα νεύρα μου έχουν σπάσει και το μόνο που με χωρίζει απ’ την παράνοια είναι το χαμόγελο του παιδιού μου, που το ξεγελώ αγκαλιάζοντάς το και κοιτάζοντάς το γλυκά, για να μην καταλάβει, να μην ταραχτεί η αθωότητά του. Δεν θέλω λεφτά, μόνο να ξέρω πού πάω, γιατί δύο φορές δώσαμε λεφτά για τα χαρτιά μας και τις δύο μας τα έφαγαν! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, εάν έχετε τη δυνατότητα να μας κάνετε μια πρόσκληση είναι το μόνο που ζητώ. Είμαστε διατεθειμένοι να δουλέψουμε ΟΠΟΥ ΝΑ ’ΝΑΙ. Συγχωρήστε μου το θράσος να απευθύνομαι σ’ εσάς, αλλά όταν είσαι στο σημείο που είμαι εγώ και το παιδί μου και ο άντρας μου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ περιθώρια για περηφάνιες...

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.