Ο βιασμός μιας χώρας

Ο Ντομινίκ Στρος Καν έκανε το κέφι του και τώρα πληρώνει τα λάθη του. Η δικαιοσύνη των ΗΠΑ δεν αστειεύεται όταν πρόκειται για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς ή απόπειρες. Αργά ή γρήγορα θα πληρώσει.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, ο βιασμός μιας χώρας φαίνεται να περνά απαρατήρητος. Και μάλιστα πρόκειται για κατά συρροή βιασμό της αξιοπρέπειας αυτού του λαού που βρίσκεται στα πρόθυρα της εθνικής κατάθλιψης, που υπομένει τα βάσανα και τις θυσίες αλλά που βλέπει και πάλι κάποιοι να πίνουν στην υγεία των κορόϊδων.
Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά δεν τα έβαλε με τους κατά συρροή βιαστές της χώρας. Δεν τόλμησε να τα βάλει με τα λαμόγια που κλέβουν καθημερινά τον εθνικό πλούτο. Δεν τα έβαλε με τους νταβατζήδες που ξερογλείφονται έξω από την πόρτα του Μαξίμου περιμένοντας να φάνε το κομμάτι από την πίτα που τους αναλογεί.
Δεν μπόρεσε να τα βάλει με τις μερικές εκατοντάδες φοροφυγάδες που αποστερούν από τη χώρα δεκάδες δις ευρώ κάθε χρόνο.
Δεν κατάφερε να πολεμήσει τα συνδικάτα, κατά κύριο λόγο πασοκικά.
Δεν κατάφερε το κυριότερο να καταπολεμήσει τον κακό της εαυτό. Θέλω να πιστεύω ότι είχαν καλές προθέσεις, αλλά ήταν απλώς ανίκανοι.
Και τώρα τι γίνεται; Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν αποτελούν απλά το αποτέλεσμα του βιασμού. Είναι όπως αυτό που λένε οι αμερικανικές αρχές. «Βρέθηκε DNA στο φόρεμα της καμαριέρας».
Ετσι και στην Ελλάδα, το Μνημόνιο 2 είναι επιστέγασμα του βιασμού. Θα αφήσει πίσω του μια καθημαγμένη χώρα που θα προσπαθεί να καταπολεμήσει τα προβλήματά της αλλά δε θα μπορεί.
Και η κατάληξη είναι σίγουρα μία και μοναδική. Η αναδιάρθρωση του χρέους. Όποια μέτρα κι αν πάρουν το χρέος δεν τιθασεύεται. Η χρεοκοπία είναι προ των πυλών.
Και η βιασθείσα κόρη θα βιάζεται καθημερινά.