Τέρμα τα λόγια... ήρθε η ώρα του αγώνα !

Απαίτηση όλων των συναδέλφων μας προς το συνδικάτο, είναι η προάσπιση της εργασίας μας και του επιπέδου ζωή των οικογενειών μας. Όταν έχουμε χάσει, τουλάχιστον, το 30% του εισοδήματός μας κι έπεται ακόμα μεγαλύτερη απώλεια με το «πτωχολόγιο» που μας ετοιμάζουν, όταν αναμένεται από στιγμή σε στιγμή, να κτυπήσει και τη δικιά μας πόρτα, η «εργασιακή εφεδρεία», τότε οι δικαιολογίες περισσεύουν και η απαίτηση για δράση και καθολικό αγώνα (απ’ τον οποίο κανείς μας δε μπορεί ν’ απέχει), αποκτά περιεχόμενο και υπόσταση, για να εμποδίσουμε την εφαρμογή των όποιων ζοφερών σεναρίων υπάρχουν, από τα γνωστά κέντρα εξουσίας  ! Το δημόσιο σχολείο εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης και της εγκληματικής κυβερνητικής αδράνειας, έχει μπει σε μια πορεία διάλυσης κι απαξίωσης, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πριν, λοιπόν, φτάσουμε στο οριστικό λουκέτο και στον

αφανισμό της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, το συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο μας, οφείλει κι επιβάλλεται, να σταθεί στο ύψος των ιστορικών στιγμών που ζούμε ! Κι επειδή θα βρεθούν (όπως πάντα), κάποιοι που θα ισχυριστούν  ότι «ακόμα κι αν αγωνιστούμε δε θα καταφέρουμε τίποτα», τους επισημαίνουμε: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ, ΜΟΝΗ ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΧΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕ ΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ! Ταυτόχρονα, σαφώς και κανείς μας δε μπορεί να εγγυηθεί ότι ο αγώνας που θα δώσουμε, θα είναι νικηφόρος...όμως, μπορούμε σαφέστατα και με μαθητική ακρίβεια να σας διαβεβαιώσουμε ότι, αν δεν αντιδράσουμε και δεν αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτή την πολιτική, τότε, θα πέσει «θανατηφόρο» στα κεφάλια μας, το χειρότερο και πλέον επώδυνο από τα σενάρια που έχουν «ράψει» για μας ! Οι εργαζόμενοι της χώρας (είτε ανήκουν στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα), έχουν ένα και μόνο δρόμο...το δρόμο του αγώνα και της δράσης...τουλάχιστον, έτσι, θα μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά μας και δε θα ντρεπόμαστε...γιατί απλούστατα, θα έχουμε κάνει στο ακέραιο, αυτό που μας αναλογούσε  !