Ανοχή τέλος

Δεν είμαι πλούσιος, αντιθέτως, τα βγάζω με το ζόρι με το μηνιάτικο.
Δεν έχω Καγιέν, ούτε καν ένα αυτοκίνητο 1.500 κυβικά.
Δε συχνάζω στο Κολωνάκι με δίμετρες μποτοξαρισμένες ξανθιές (αν και θα το ήθελα εδώ που τα λέμε), ούτε καπνίζω Κοχίμπα και πίνω Κούμπα Λίμπρε στα μπαράκια της Αθήνας. Αυτά κοστίζουν πολύ και ο μισθός μου δε φτάνει ούτε για τα χαράτσια του Βενιζέλου.
Ως λογικός άνθρωπος που θέλω να πιστεύω ότι είμαι, σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμώ τη χρεοκοπία της χώρας, ούτε την επιστροφή της στη δραχμή γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό.
Επίσης, αν και εδώ και δύο χρόνια βρίζω ασταμάτητα τα Μνημόνια και τους Μνημονιακούς, εντούτοις κάνω κουράγιο και θυσιάζω ότι μου απέμεινε με μόνο δικαίωμα να διεκδικώ ελπίδα για το μέλλον της οικογένειάς μου.
Μου υποσχέθηκαν τον Απρίλιο του 2010 ότι το “Μνημόνιο 1″ θα βγάλει την Ελλάδα από τη δυστυχία σε τρία χρόνια.

Μου το ξαναϋποσχέθηκαν  με το Μεσοπρόθεσμο του καλοκαιριού και μου το ξανα-ξανάϋποσχέθηκαν με το πολυνομοσχέδιο του Οκτωβρίου.
Παρ’ όλα αυτά φως στο τούνελ δε βλέπω. Μου είπαν ότι το 2011 το έλλειμμα θα πέσει κάτω από 7,5% ώστε την επόμενη διετία να είναι ακόμη και κάτω από 3% και είπα μπράβο τους και χαρά στα Μνημόνιά τους.
Ακούω τώρα ότι το έλλειμμα θα ξεπεράσει το 10% κι ότι η μαύρη τρύπα του 2011 θα είναι 3 δις ευρώ που θα πρέπει να καλυφθούν με νέα μέτρα.
Και σα να μην έφτανε αυτό, ακούω ότι έρχεται η τρόικα για να σφραγίσει ένα νέο Μνημόνιο τριετίας, ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας που όμως και πάλι δεν έχει καμιά υπόσχεση ότι θα σωθεί η χώρα.
Ακούω τον κ. Παπαδήμο από τις Βρυξέλλες να λέει:  «Υπάρχει πρόγραμμα τριετίας που πρέπει να ολοκληρώσουμε επιτυχώς» και απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις εξήγησε ότι τα μέτρα που ενδέχεται να είναι αναγκαία για το 2013-2014 θα εξειδικευτούν περαιτέρω κατά την ολοκλήρωση του δεύτερου προγράμματος, η διαμόρφωση του οποίου θα ξεκινήσει την ερχόμενη εβδομάδα, με την άφιξη της τρόικας στην Αθήνα, και θα ολοκληρωθεί στις αρχές Ιανουρίου. Σημείωσε πάντως ότι «αν τα ήδη ψηφισθέντα μέτρα εφαρμοστούν, δεν θα είναι αναγκαία νέα, συμπληρώνοντας όμως ότι η οικονομία λειτουργεί στην αβεβαιότητα».
Τι μου λέει λοιπόν ο εντολοδόχος πρωθυπουργός; Ότι επί διακυβέρνησής του θα κλειδώσει ένα νέο πρόγραμμα που θα δεσμεύσει και την επόμενη κυβέρνηση, αυτή του Αντώνη Σαμαρά. Εκτός κι αν ο Παπαδήμος το ξανασκεφτεί και γίνει… Μεταξάς.
Δηλαδή για να καταλάβουμε, ένας πρωθυπουργός που δεν έχει ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό ετοιμάζεται να υπογράψει μια νέα σύμβαση αβέβαιης αποτελεσματικότητας, κάτι που και ο ίδιος ομολογεί;
Μα γι’ αυτό επελέγη θα πει κανείς. Όχι, λέω εγώ. Δεν επελέγη για μια καταστροφική συμφωνία αλλά για ένα σωτήριο σύμφωνο. Αν δε μπορεί να το κάνει, ας πάει σπίτι του.
Η ανοχή τέλος, αυτό πρέπει να το καταλάβει ο ελληνικός λαός. Πιθανότατα όλοι θα το καταλάβουμε από τις αρχές του χρόνου όταν αντί για μισθό θα παίρνουμε φιλοδώρημα και τα υπόλοιπα θα πηγαίνουν στα κρατικά ταμεία. Αυτό που έχει σημασία είναι να δείξουμε στους ανεκδιήγητους ότι δεν μπορεί να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς.
«Πρέπει να κάνουμε εθνική υπερπροσπάθεια ως τα τέλη Φεβρουαρίου», είπε ο απίστευτος αυτός αντιπρόεδρος κ. Βενιζέλος. Ο ίδιος που το Σεπτέμβριο μας μίλαγε για ένα κολασμένο τρίμηνο που τώρα γίνεται εξάμηνο και πάει λέγοντας.
Όχι, η ανοχή του κόσμου δε μπορεί να θεωρείται από τους κυβερνώντες δεδομένη εσαεί.
Γι’ αυτό όλοι εμείς, αλλά κυρίως οι πολιτικοί που έχουν τα κότσια να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να πουν: Τέλος στα Μνημόνια, ας αρχίσουν τα… μνημόσυνα. Όχι τα δικά μας, αλλά εκείνων που πιστεύουν ότι θα μας πνίγουν τα όνειρα.
Αριστερός Ψάλτης