Όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσεις, όλα είναι εύκολα και οι λύσεις πολλές και ανέξοδες. Όταν γνωρίζεις ότι ο συμπαθής κ. Λαφαζάνης δεν θα ορκιστεί ποτέ υπουργός οικονομικών, όταν γνωρίζεις ότι σοβαροφανής κ. Χαλβατζής δεν θα περάσει άοπλος το κατώφλι του Μαξίμου και ότι ο πολύς κ. Καζάκης δε θα χρειαστεί να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε κάποιο eurogroup, όλες οι επαναστάσεις είναι επιθυμητές και ανέξοδες.
Ποιες είναι οι προτάσεις της Αριστεράς για την οικονομία;
Η απάντηση προϋποθέτει και άλλο ερώτημα (πράγμα σύνηθες όταν πραγματεύεσαι την αριστερά): Ποιάς αριστεράς; Γιατί μέσα στον χώρο οι τάσεις είναι αμέτρητες, ουσιαστικά κάθε μεσαίο στέλεχος διαθέτει και δική του ‘’τάση’’. Αυτό το κενό προσπάθησε να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά
μόλις του έσκασε η κρίση, βρέθηκε με το ένα τρίτο των στελεχών του (προεδρικοί) να φλερτάρουν με το παλαιό ΠΑΣΟΚ, το ένα τρίτο να ακολουθεί τον κ. Λαφαζάνη και τους δραχμολάγνους και το υπόλοιπο κομμάτι να είναι χαμένο στα όρια της πολιτικής νομιμότητας, κάπου ανάμεσα στην ΚΟΕ και τους μπαχαλάκηδες. και να μην ξεχνάμε ποτέ την αστείρευτη δεξαμενή ψήφο που αποτέλεσε η αριστερά για το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια του Ανδρέα.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά (σεβόμενοι τη δυσκολία ότι μιλάμε για την αριστερά).
Η παραδοσιακή αριστερά, όπως αυτή εκφράζεται από το ΚΚΕ, έχει μια τίμια στάση απέναντι στην κρίση και στο σύστημα. Απορρίπτει κάθε λύση εντός του ‘’συστήματος της πλουτοκρατίας’’ και προωθεί τις γνωστές μπαγιάτικες ιδέες περί σοσιαλισμού και λοιπά. Χωρίς βέβαια να διευκρινίζει αν ο φτωχός Κακοφωνίξ θεωρείται πλουτοκράτης λόγω ιδεολογίας, Ούτε αν ο όρος αφορά αποκλειστικά τους έχοντες ή από ποιο όριο και πάνω σε πιάνει,. Κοινώς προσπαθεί να μας πείσει ότι το 2012 με κολεκτίβες, κλαδικές, ινστρούχτορες, οδηγητές και συνεταιρισμούς , θα πετύχουμε το οικονομικό θαύμα, πάντα προς όφελος του λαού (ε, και του κόμματος, λιγουλάκι). Οι δε τηλεοπτικές και άλλες εμφανίσεις των γνωστών στελεχών είναι τόσο προβλέψιμες, που για να κρατηθείς ξύπνιος χρειάζεται αγώνας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ένα τρίτο τουλάχιστον, προτείνει επισήμως τη στάση πληρωμών και την κρατικοποίηση των τραπεζών και ως αναπτυξιακή προοπτική το διορισμό 200.000 ανθρώπων στο δημόσιο. Όλα αυτά τα υπέροχα με έναν μαγικό τρόπο θα γίνουν μέσα στο ευρώ και τα δραστήρια στελέχη της Κουμουνδούρου θα σταματήσουν το προσφιλές κυνήγι των δημόσιων εμφανίσεων του κ. Πάγκαλου και θα επιδοθούν εκ νέου στο κυνήγι των ευρωπαίων χαρτογιακάδων, προκειμένου να τους πείσουν για την Ευρώπη των λαών. Είναι προφανές ότι η γερμανίδα καγκελάριος θα υποταχθεί στη γοητεία του κ. Τσίπρα, ο κ. Τόμσεν θα τρέμει μπροστά στη διαπραγματευτική δεινότητα του κ. Παπαδημούλη, οι αγορές θα σκοτώνονται να χρηματοδοτήσουν το ελληνικό μεταέλλειμμα και οι κρατικές τράπεζες θα βρίθουν υγείας, ενισχυμένες με κινέζικα θαλασσοδάνεια.
Ο κ. Λαφαζάνης ως πραγματιστής και καθότι γνωρίζει τα παραπάνω μεταφυσικά, επιμένει στην έξοδο από το ευρώ ως μοναδική λύση. Αυτό που δείχνει να μην έχει καταλάβει είναι τι επιπτώσεις θα έχει αυτή η κίνηση στο τραπεζικό σύστημα και επίσης δεν μας έχει λεπτομερώς εξηγήσει πώς θα χειριστεί τα νομισματικά θέματα που θα προκύψουν (υποτίμηση), με ποια συναλλαγματικά αποθέματα και πώς θα αντιμετωπίσει το εμπορικό έλλειμμα (που εκτός ευρώ θα αποτελεί μέγγενη για την πραγματική οικονομία), χωρίς πολιτικές οικονομικού απομονωτισμού (δασμοί). Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να τα εξηγήσει, αλλά οι προβλέψεις του θυμίζουν αυτές του κ. Παπακωνσταντίνου και απέχουν παρασάγγας από τα δεδομένα της πραγματικής οικονομίας. Ενδιαφέρον το πείραμα και ίσως χρειαστεί να το εφαρμόσουμε εξ ανάγκης, αλλά καλό θα ήταν, πριν ξαναγίνουμε πειραματόζωα, να εξαντλήσουμε τα ανεκτά περιθώρια.
Το υπόλοιπο τρίτο του ΣΥΡΙΖΑ, απλά θα προτιμούσε μια μαζική εξέγερση, έναν επιτυχημένο Δεκέμβρη που θα καταλήξει με κατάληψη του κοινοβουλίου και το σχηματισμό επιτροπής αγώνα. Για τα υπόλοιπα θα φροντίσει η Παναγιά.
Οι οικολόγοι κινούνται ανάμεσα στον αργυροπελεκάνο και τις ΑΠΕ, πότε κατακεραυνώνοντας το μνημόνιο και πότε προσδοκώντας τη συμμετοχή τους σε μια κεντροαριστερή κυβέρνηση συνεργασίας. Τίμια προσέγγιση, ταπεινοί στόχοι, το σύστημα έχει ανάγκη τις γραφικές εκτονώσεις.
Για τον κ. Κουβέλη και το μόρφωμά του αναφερθήκαμε πρόσφατα, κινείται ως συνεχιστής του παλαιού ΠΑΣΟΚ, με ότι αυτό συνεπάγεται, και ψαρεύει ψήφους προσδοκώντας κι αυτός την υπουργοποίηση. Το συνονθύλευμα των κουλτουριάρηδων που αρέσκονται να προκαλούν, χάριν δημοσιότητας, τα αντανακλαστικά της μεσαίας τάξη και θέλουν να λέγονται πολιτικό κόμμα, απηχεί τις θέσεις του προεδρικού ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τα αντιδημοφιλή βαρίδια της ΚΟΕ και των μπαχαλάκηδων και χωρίς τις ενοχλητικές διαφοροποιήσεις του κ. Λαφαζάνη, περιτύλιγμα που το μετατρέπει σε αγαπημένο παιδί του Αλαφουζισμού.
Ο αξιόλογος αναλυτής κ. Καζάκης, ο οποίος τελευταία περιοδεύει ανά την Ελλάδα υπό τη σκέπη ενός φορέα που λέγεται ΕΠΑΜ, ή κάπως έτσι, μας χάρισε, πριν τον θέλξουν οι σειρήνες του τηλεπερσονισμού, μερικές από τις αρτιότερες οικονομικές αναλύσεις. Προέβλεψε πρώτος ΔΝΤ και μηχανισμό στήριξης, υπήρξε ένα βήμα μπροστά από κορυφαίους ξένους και έλληνες αναλυτές, ξεμπρόστιασε τη σαπίλα του τραπεζικού συστήματος, στηλίτευσε τα CDS και τα vulture funds, πριν αυτά μπουν στον λεξιλόγιο ακόμα και της κ. Μενεγάκη και γενικότερα με τις γνώσεις του μας βοήθησε όλους να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα της κρίσης, τη δυσχερή θέση της Ελλάδας και τους κάκιστους χειρισμούς του οικονομικού επιτελείου.
Το πρόβλημα με τον κ. Καζάκη είναι όταν φεύγει από την οικονομική ανάλυση και μεταφέρεται στον πολιτικό λόγο, όπου δεν μπορεί να κρύψει τα σημάδια της λενινιστικής καταγωγής και όπου οι απόψεις του απηχούν ουσιαστικά τις θέσεις του ΚΚΕ, μακιγιαρισμένες στο πιο αστικό.
Μιλώντας οικονομικά και όχι πολιτικά, οι θέσεις των κομμάτων της αριστεράς μπορεί να ακούγονται ευχάριστα, μπορεί ενδεχομένως να εφαρμοζόταν με σχετική επιτυχία στην υποσαχάρια Αφρική, αλλά με δεδομένες τις περίπλοκες εξαρτήσεις τις ελληνικής οικονομίας, εξαρτήσεις με προεκτάσεις σε κρίσιμα εθνικά θέματα, κρίνονται ανεδαφικές και χιμαιρικές, Η αριστερά πάσχει από πολυδιάσπαση και από έλλειψη χαρισματικής ηγετικής φυσιογνωμίας. Σε μια υποτιθέμενη ένωση της αριστεράς με πολιτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, κίνηση που ενδεχομένως θα της έδινε την πολιτική κυριαρχία, ούτε η κ. Παπαρήγα, ούτε ο κ. Τσίπρας έχουν πρωθυπουργήσιμο βάρος. Θα ήταν ομολογουμένως ενδιαφέρον, αν παρουσιαζόταν στην αριστερά ένας Έλληνας Τσάβες, οπότε η σύγκριση θα αποκτούσε κάποιο ενδιαφέρον.
Κακοφωνίξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου