Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαμε κι εμείς να αγανακτήσουμε….

Σε κρίσιμη φάση εισέρχεται η χώρα, με τον πρωθυπουργό να απομονώνεται όλο και περισσότερο και να καταφεύγει σε εκβιασμούς των υπουργών και των βουλευτών με πρόωρες εκλογές, αν δεν ψηφίσουν την αύξηση της αποτυχημένης δόσης του επάρατου Μνημόνιου.

Ραγδαία καταρρέει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Υποβαθμίζεται διαρκώς η Ελλάδα. Προσβάλλεται βάναυσα η ανεξαρτησία της χώρας, ακόμη και στο θεμελιώδες δικαίωμα του καθορισμού της μορφής διακυβέρνησής της. Για εκατομμύρια Ελληνες το πρόβλημα της οικονομικής επιβίωσης γίνεται τόσο οξύ όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία τριάντα χρόνια.

«Πλησιάζει η μέρα, κατά την οποία το...........

κουρασμένο σώμα της ελληνικής οικονομίας δεν θα μπορεί να αποδώσει άλλο. Η ελληνική οικοδομική δραστηριότητα έχει μειωθεί κατά 70%. Ο τζίρος των εμπόρων αυτοκινήτων έχει μειωθεί κατά το ήμισυ. Ημερήσιες εξαγωγές ύψους ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ, σύμφωνα με το παράδειγμα της Γερμανίας, είναι μη ρεαλιστικό για μια μικρή χώρα. Αλλά τα 50 εκατομμύρια, τα οποία επιτυγχάνει το εξωτερικό εμπόριο της Ελλάδας σε ημερήσια βάση, είναι πολύ λίγα. Αν η ελληνική εθνική οικονομία ήταν μάτι, θα δάκρυζε. Αν η ελληνική εθνική οικονομία θα μπορούσε να πει μόνο μια λέξη, αυτή θα ήταν: σταματήστε! Πλησιάζει η μέρα, η οποία θα κάνει τους επενδυτές να βλέπουν εφιάλτες τη νύχτα. Αυτή ωστόσο είναι και η ημέρα, κατά την οποία γεννιέται και μια νέα αλήθεια: Μη μειώνετε τις δαπάνες, αλλά επενδύστε: αυτό θα ήταν το νέο σύνθημα προκειμένου η ελληνική εθνική οικονομία να αναπτυχθεί και πάλι. Όχι χρέη στα χρέη, αλλά επιμήκυνση του χρέους, κούρεμα, ίσως και πλήρης αναστολή για ένα διάστημα. Για να ατενίσετε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία».

Αυτά έγραψε ο διευθυντής της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας “Χάντελσμπλατ” Γκαμπόρ Στάινγκαρτ υπό μορφή ανοιχτής επιστολής στον πρωθυπουργό.

Σκέφτομαι τους «αγανακτισμένους» Ισπανούς, που μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα μετέτρεψαν μια «παραξενιά» λίγων εκατοντάδων νεαρών σε κίνημα, που κάνει τους άλλους ν’ ανησυχούν. Αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που τους έκανε να εγκαταλείψουν τη συνήθη απροθυμία των Ισπανών να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις.

Αναρωτιέμαι, όμως, αν θα μπορούσαμε κι εμείς εδώ να νιώσουμε κάποια στιγμή μιαν ευχάριστη έκπληξη, να νιώσουν και οι «άλλοι» έναν δυσάρεστο αιφνιδιασμό, να στριμωχτούν, να σφιχτούν, να δυσκολευτούν, να το ξανασκεφτούν.