Αυτοί είναι οι ανιδιοτελείς δεξιοί πατριώτες που αγωνίζονται για τον Σαμαρά

Βρέθηκα πριν δύο μέρες σε ένα φιλικό σπίτι. Όπως συνήθως κάνω, άνοιξα πολιτική συζήτηση. Ειδικά αυτή τη φορά, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ένας δεξιός, παραδοσιακός ψηφοφόρος – και στέλεχος – της Νέας Δημοκρατίας, αλλά που δε γουστάρει το Σαμαρά, ένας πρώην Πασόκος που σκέφτεται να ψηφίσει Κουβέλη, γιατί «δεν μπορώ να ψηφίσω Δεξιά» και τρεις στην αρχή, πέντε στην πορεία, αριστερόστροφης ιδεολογίας – προς ΑΝΤΑΡΣΥΑ και βάλε, γιατί «Όλοι ίδιοι είναι».

Η συζήτηση είχε ένταση αλλά κυλούσε πολιτισμένα. Ώσπου ένας εκ των αριστερών φίλων που προστέθηκε τελευταίος στην παρέα, αναρωτήθηκε αυτό που σκεφτόταν και όλο τον τελευταίο καιρό…

«Ποιος βλάκας ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία»;

Όσο και αν ήθελα να συμφωνήσω στο ένα σκέλος της ερώτησής του, το «τσουβάλιασμα» και το ύφος χιλίων Καρδιναλίων – ναι αυτό που έχουν όλοι όσοι θεωρούν το ότι να βάζουν όλους στο ίδιο κάδρο, ή ότι είναι ντεμοντέ να είσαι Νέα Δημοκρατία – του φίλου, έφερε ως αυτονόητη την

απάντηση:

«Εγώ είμαι βλάκας αλλά ξέρω τι θα γίνει τη Δευτέρα 7 Μαΐου, αν εκλεγεί η Νέα Δημοκρατία, εσύ που δεν είσαι, ξέρεις τι θα γίνει, αν εκλεγεί ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ»;

Η απάντηση αποστομωτική…

«Δεν ξέρω, αλλά Ν.Δ. ψηφίζουν οι βλάκες»

Ξέρεις κάλε μου, έξυπνε, φίλε, τι λέει η Ν.Δ.; Δε χρειάζεται να σας πω ότι δεν είχε μπει στη διαδικασία να ενημερωθεί. Έτσι άκουσε, έτσι τον βολεύει. Τι για Καμμένους και ΣΥΡΙΖΑ μου είπε, τι για κωλοτούμπες και προδοσίες της Ν.Δ.

Όταν είδε ότι σε όλα υπήρχαν απαντήσεις με επιχειρήματα και όχι αερολογίες της λογικής «καλύτερα στη δραχμή», και στην επίμονη ερώτησή μου να μου υποδείξει κάποια άλλη πρόταση για έξοδο από την κρίση, αλλά και όταν στο αυτονόητο ερώτημα «Αν ο Σαμαράς δεν ψήφιζε το 2^ο μνημόνιο, αν δεν συμμετείχε στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, αμφισβητείς ότι θα έβγαινε πανηγυρικά Πρωθυπουργός με δυσθεώρητα ποσοστά» δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις, το γύρισε στα «κομματόσκυλα».

Είναι οι ίδιοι που ενίοτε αποκαλούνται «βλάκες». Εξηγώ: για να τρέχεις για μια ιδεολογία, για ένα κόμμα, πρέπει να έχεις κάτι να κερδίσεις ή κάτι έχεις πάρει στο παρελθόν. Είναι απολαυστικός ο διάλογος με τους φίλους:

-       Εσείς μας καταστρέψατε, τα κομματόσκυλα που τρέχετε για διορισμό και ρουσφέτια.

-       Μα τι λες; Είμαι 25 χρόνια στο κόμμα και δεν έχω κερδίσει ούτε ένα ευρώ, δεν έχω κανέναν να χρωστάω, κανένα ρουσφέτι.  Επίσης, δες τι ποσοστά παίρνει το ΠΑΣΟΚ στους συνδικαλιστικούς φορείς του Δημοσίου και θα καταλάβεις ποιος έχει υπερφορτώσει το Δημόσιο.

-       Έλα, κάτι θα πάρεις όταν βγείτε.

-       Nαι, όπως πήρα και το 2004. Δεν τρέχω γι’ αυτό ρε φίλε. Δε θέλω τίποτα.

-       Ε, είσαι βλάκας… Θα πάρουν οι άλλοι που δεν τρέχουν.

-       Αποφάσισε τι είμαι, κομματόσκυλο ή βλάκας?

-       Σόρρυ φίλε, μάλλον είσαι διαφορετικός από τους άλλους…

Εξηγούμαι, είμαι 25- 26 χρόνια στο κόμμα. Δόξα τω Θεώ επί πάρα πολλά χρόνια σε διάφορες θέσεις, μάλλον με επιτυχία, αλλά αυτό μικρή αξία έχει. Με ξύλο πολύ, με λεφτά από την τσέπη μου και δε ζήτησα ποτέ ούτε μάθημα να περάσω, αν και ήμουν υπεύθυνος της ΔΑΠ στη σχολή μου. Το 2004 όταν εξελέγη ο Κ. Καραμανλής, επέλεξα να πάω σπίτι μου και αν χρειάζονταν κάτι, ήξεραν που θα με βρουν. Έτσι με έμαθε ο πατέρας μου, να είμαι περήφανος και να πατάω στα δικά μου πόδια. Δε με χρειάστηκαν… Χρειάστηκαν, πράγματι, κάποιους άλλους, που εκ του αποτελέσματος, μπορώ να πω ότι μάλλον έκαναν μεγάλη ζημιά, τόσο στην παράταξη, όσο και στον τόπο.

Στις εσωκομματικές του 2009, έκανα μεγάλο προσωπικό αγώνα για να βγει ο Σαμαράς. Δεν ήμουν σε κανένα επιτελείο, δεν ενημέρωσα κανέναν, δε με ενδιέφερε να εξαργυρώσω κάτι. Πίστεψα στις δυνατότητές και την ηθική του Σαμαρά και δεν θα επέτρεπα για τίποτα στον κόσμο, το κόμμα που υπηρέτησα τόσα χρόνια, να περάσει σε λάθος χέρια. Το Σεπτέμβριο του 2011, με θυμήθηκαν. Τομεάρχης στη Γρ. Οργανωτικού, στη ραχοκοκαλιά του κόμματος, που τρώει συνήθως το σκατό και δεν ακούει και ένα «ευχαριστώ».

Στις 7 Μαΐου και όταν πρώτα ο Θεός θα έχουν πάει όλα καλά, θα πάω πάλι σπίτι μου.

Σαν εμένα είναι πολλοί, μπορώ να σας πω η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που τρέχουν για αυτό το κόμμα. Εμείς που μεγαλώσαμε, τραγουδώντας από την ψυχή μας και όχι από την τσέπη μας, το «Ζήτω η Ελλάδα, Ζήτω η Θρησκεία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία», δεν έχουμε θέση σε άλλου είδους μοιρασιές.

Αυτοί είναι οι δεξιοί…

Επιτυχημένοι κατά τεκμήριο σε ότι κάνουν, αλλά και όταν κάτι δεν πάει καλά, το αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια, βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και όχι στις πλάτες κάποιου βουλευτή.

Με έναν πρόεδρο, με ήθος, αρχές, πρόγραμμα… Λάτρεψα το Σαμαρά, 10 λεπτά αφού ανακοίνωσε ότι συμμετέχει στην Κυβέρνηση Παπαδήμου. Για 10 λεπτά, έβραζα, ήμουν έτοιμος να τα βροντήξω όλα και να πάω σπίτι μου. Όμως, συνειδητοποίησα ότι αυτή η υπεύθυνη στάση του, που δεν προτίμησε να γίνει Πρωθυπουργός της δραχμής, αλλά να διαλέξει το δύσκολο δρόμο του να είναι η χώρα μας στο ΕΥΡΩ, αξίζει το δημόσιο έπαινο όλων μας και πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη για να γίνει Πρωθυπουργός σε μια χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, στις 6 Μαΐου ψηφίζω Νέα Δημοκρατία, στηρίζω Αντώνη Σαμαρά. Για το μέλλον των παιδιών μου, για το αύριο της Πατρίδας.

Και αν αυτό είναι μαλακία, ας μας πουν όλοι οι άλλοι, οι έξυπνοι, ποια θα είναι η επόμενη μέρα στην Ελλάδα, όχι απλά αν δεν έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ., αλλά αν υποθέσουμε ότι επικρατήσει η δική τους «ιδεολογία».

Εγώ λοιπόν, είμαι βλάκας…

Εσύ φίλε, τι είσαι;

 dexihaf

Υ.Γ. Η κατάληξη της κουβέντας, μπορώ να πω ότι είχε κάποια θετικά. Ο δεξιός φίλος που δε γουστάρει το Σαμαρά, το ξανασκέφτεται. Οι υπόλοιποι, αν μη τι άλλο κατάλαβαν ότι η κάθε παπαριά που λένε, θα βρίσκει πλέον απάντηση. Κατάλαβαν ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Μπορεί να μην ψηφίσουν Ν.Δ. αλλά είμαι σίγουρος ότι πλέον κατάλαβαν, ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν αγωνίζονται για την τσέπη τους, αλλά για την πατρίδα. Τέτοιοι, τίμιοι αγωνιστές, υπάρχουν σε κάθε κόμμα. Όμως, ακόμα και αυτό είναι μια ξεκάθαρη απάντηση ότι

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ.