Στροφή “προς τα δεξιά”, ή προς τον απλό Έλληνα πολίτη;

Χτες στο Ζάππειο: ο πραγματικός “Μεσαίος Χώρος”

Μὲ πολὺ μεγάλη εὐχαρίστηση παρακολούθησα χθες τὸ Ζάππειο ΙV: Γιὰ τὴν Πολιτική, γιὰ τοὺς Θεσμούς, γιὰ τὴν Ἀσφάλεια. Ἄκουσα «τὰ αὐτονόητα»: δηλαδή, ἀκριβῶς ὅσα δὲν τόλμησε νὰ πεῖ ποτὲ κανένας ἀρχηγὸς κόμματος ἐξουσίας. Ὅσα ἐλπίζει, φοβᾶται καὶ ἐπιθυμεῖ ὁ πραγματικὸς μέσος Ἕλληνας, ὄχι ἡ ψευδὴς ἐκδοχὴ τῶν πολιτῶν αὐτῆς τῆς χώρας ποὺ πλάθουν στὴν φαντασία τους οἱ θαμῶνες τῶν χρυσῶν κλουβιῶν ἢ οἱ τροπαιοῦχοι τῆς ἰδεοληψίας.

Μιλώντας μὲ πολλοὺς πολίτες, δεξιοὺς καὶ ἀριστεροὺς (ὄχι μὲ ὅσους ἔχουν κάνει τὴν ἰδεολογία βιοπορισμὸ) διαπίστωσα ὅτι αὐτὰ τὰ «ἀνείπωτα αὐτονόητα» τοῦ Σαμαρᾶ δὲν εἶναι οὔτε ἀμιγῶς δεξιὰ οὔτε ἀμιγῶς ἀριστερά. Ἁπλῶς, εἶναι ξεκάθαρα, καθαρὰ καὶ ξάστερα. Καὶ αὐτό, βεβαίως, ξενίζει. Ὅπως ἄλλωστε ὅλα τὰ εἴδη ὑπὸ ἐξαφάνιση- εἰδικὰ ὅταν ἐπανεμφανίζονται.

Ὁριοθετοῦν τὰ σημερινὰ τὸν πολιτικὸ χῶρο ὅπου βρίσκεται ὁ μέσος Ἕλληνας πολίτης (οὔτε κατ’ ἀποκλειστικότητα ὁ δῶθε, οὔτε κατ’ ἀποκλειστικότητα ὁ κεῖθε): τὸν ἀληθινὸ Μεσαῖο Χῶρο. Τὸν χῶρο τοῦ μέσου Ἕλληνα πολίτη, ὅπως ὁ καθένας σας μπορεῖ νὰ ἐπιβεβαιώσει ἐμπειρικά. Αὐτὸς εἶναι. Προσοχὴ στὶς ἀπομιμήσεις.

Κι ὅμως, ἀνοίξαμε τὶς τηλεοράσεις γιὰ τὸ καθημερινὸ ἐγκεφαλικὸ στὶς 8.00 μ.μ. καὶ

πληροφορηθήκαμε ἔκπληκτοι ὅτι συνέβη Δεξιὰ Στροφή, καὶ δὴ μείζων καὶ καραμπινάτη. Ἀκούσαμε τὸ ἐπίθετο δεξιὸς νὰ κλίνεται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ παραλλαγές: δεξιός, δεξιοί, δεξιώτερα, δεξιά, δεξιώτατα. Στρίβει δεξιά, βλέπει πρὸς τὰ δεξιά, ἔχει τὰ μάτια στραμμένα δεξιώτερα. Ἀπορία ἀδαοῦς: πάσχει ὁ Σαμαρᾶς ἀπὸ στραβισμό;

Δὲν θὰ μὲ χάλαγε κατ’ ἀνάγκην μιὰ δεξιὰ στροφὴ- τοὐναντίον. Ὅμως: στροφὴ δὲν πᾶ’ νὰ πεῖ πὼς ἀλλάζω κατεύθυνση, ἂν ὄχι καὶ θέση, στρίβοντας; Ποιός ἔστριψε; Καὶ πότε; Ποιά δεξιὰ στροφὴ ρὲ ὑπομείονες κερδαλεόφρονες τῆς τηλοψίας, ἀργυρώνυτοι δραγουμάνοι τῆς ἐνθάδε διαπλοκῆς, τῆς προσεχῶς καὶ «ἐνθάδε κεῖται»; Ἐπειδὴ ἀκούσθηκαν ὅσα ψάχνει ἀπεγνωσμένα ὁ μέσος Ἕλληνας, δηλαδὴ ἀκριβῶς ὅσα κρύβει ἠ ἀριστερόστροφη μαφία ποὺ ἔδωσε τριανταετῆ ἀμνηστεία στὸ ΠΑΣΟΚ τῆς καρδιᾶς σας καὶ τῆς κατρακύλας μας; «Δεξιὰ στροφὴ» εἶναι ρὲ ἡ δημόσια ἀνάγνωση τῶν ἄρθρων τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ἀποστολὴ ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς διαπαιδαγώγησης τῆς Παιδείας; Ἡ ὁποία ἀνάγνωση ἔχει ἀνακηρυχθεῖ περίπου ἰδιώνυμο ἀδίκημα ἀπὸ τοὺς ἐλιτ-άμπουρες τῆς ὁμηρίας τοῦ δημοσίου λόγου; Ὦ ΓΑΠοειδῆ τῆς ἡμετέρας ἐγχωρίου ξεφτίλας, αὐτὴ εἶναι ἡ δεξιὰ στροφή;

Δὲν εἶναι ὅτι δὲν ξέρουνε τι λένε. Ξέρουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τί λένε, καὶ δὴ μὲ τὸ ἀζημίωτο. Ἀλλὰ ἔννοια τους, γιατί ἠ διεκδίκηση τοῦ αὐτονόητου ἀπὸ τὸν Ἕλληνα πολίτη, εἴτε χαρακτηρίζεται ἀπὸ κάποιους «δεξιὰ στροφὴ» εἴτε «μαθητεία στὸν Φούτουτο» εἴτε ἄλλως πώς, εἶναι ὁ χειρότερός τους ἐφιάλτης καὶ μᾶλλον σηματοδοτεῖ τὸ τέλος τῆς καριέρας τους- ἢ ἔστω, τῆς ἐπαγγελματικῆς ἀναπαραγωγῆς τῆς χυδαίας τους ἡγεμονίας.

Λυπᾶμαι, καριερίστες τῆς προπαγάνδας, ἀλλὰ χθες –τὸ ξαναλέω- ἀποκαλύφθηκε ὁ ἀληθινὸς ΜΕΣΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ: δηλαδή, ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο βρίσκεται πολιτικὰ ὁ μέσος Ἕλληνας πολίτης. Τελεία. Καὶ παύλα. (Κανάλια, εἶστε φαῦλα.)

Καὶ ἀκριβῶς αὐτό, ὁ πραγματικὸς Μεσαῖος Χῶρος, εἶναι τὸ ἀφετηριακὸ σάλπισμα μιᾶς Νέας Μεταπολίτευσης…

Ἰδού, πῶς ὀρθοτομεῖ καὶ κανοναρχεῖ ὁ Σαμαρᾶς τὸν πολιτικὸ Μεσαῖο Χῶρο τῆς πραγματικῆς Ἑλλάδας, καὶ ὄχι τοῦ πλαστοῦ δημιουργήματος τῆς αὐτοχειριακῆς μεταπολιτευτικῆς παράκρουσης:

Η Κοινωνική Δικαιοσύνη δεν είναι «μονοπώλιο» της Αριστεράς. Η Ασφάλεια του Πολίτη δεν είναι «εμμονή» της Δεξιάς. Όλα αυτά είναι ανάγκες της κοινωνίας. Κι όλα αυτά πρέπει να τα συνθέσουμε. Γιατί όλα αυτά – Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ασφάλεια - δεν είναι αντίθετα. Πάνε μαζί! Είτε στέκουν μαζί είτε καταρρέουν μαζί.

Εμείς θέλουμε να απαντήσουμε στις αγωνίες όλης της κοινωνίας. Να συνθέσουμε τις απόψεις από παντού. Γιατί όλοι έχουν κάτι να πουν και κάτι να προσφέρουν…

Είμαστε αντίπαλοι με τις εμμονές της Αριστεράς. Όχι με τους ανθρώπους της, που έχουν κι αυτοί τα ίδια προβλήματα όπως όλοι.

Κι είμαστε όλοι παιδιά της ίδιας Πατρίδας.

Εδώ θα ζήσουμε, εδώ μεγαλώνουν τα παιδιά μας…

Τη σύνθεση θέλω! Γιατί χωρίς τέτοια σύνθεση δεν πρόκειται να ξεφύγουμε από το παρελθόν. Γι’ αυτή τη σύνθεση μίλησα χθες και στους ανθρώπους του Πολιτισμού. Γιατί τους θέλω να μπουν μπροστά. Να μετατρέψουμε τα αντίθετα στερεότυπα σε ζωντανές ιδέες και δημιουργία. Να τολμήσουμε τη σύνθεση όλων αυτών που μας δίχαζαν ως τώρα.

Η ανάλυση είναι κατόρθωμα Ελληνικότητας εδώ και πολλούς αιώνες. Αλλά η σύνθεση είναι αίτημα Ελληνικότητας από πάντα. Σήμερα η σύνθεση είναι και αίτημα Οικουμενικότητας…

Καὶ συνεχίζει, σαφὴς ὅσο κανείς:

Με βλέπετε να τα λέω έξω από τα δόντια, ακριβώς γιατί η σιωπή η δική μας, η σιωπή των νοικοκυραίων Ελλήνων, η σιωπή της ίδιας της κοινωνίας, δεν βοήθησε τη σύνθεση.

Η λέξη «επιχειρηματικότητα» ήταν απαγορευμένη. Τώρα πια δεν είναι απαγορευμένη λέξη. Είναι προτεραιότητα.

Η «ανταγωνιστικότητα» ήταν απαγορευμένη. Τώρα είναι κι αυτή προτεραιότητα...

Η «ασφάλεια» ήταν κι αυτή απαγορευμένη λέξη. Τώρα είναι ύψιστη προτεραιότητα.

Η αναφορά στην Πατρίδα ήταν απαγορευμένη πέρα για πέρα. Σχεδόν «γραφική». Τώρα την επικαλούνται όλοι.

Ακόμα και η «Ανάπτυξη» ως προτεραιότητα, ήταν απαγορευμένη όταν μπήκαμε στο Μνημόνιο. Τώρα είναι αυτονόητη για όλους.

Μπορεί ακόμα κάποιοι να δυσφορούν που τα ακούν. Αλλά τουλάχιστον δεν υπάρχουν πια «απαγορευμένες» λέξεις.

Αλλάξαμε την ατζέντα της κοινωνίας, αλλάξαμε τις προτεραιότητες τις Πολιτικής.  

Αυτό δεν το κάναμε για να τσακωθούμε με κανένα. Αυτό το κάνουμε για να συνεννοηθούμε με τους ιδεολογικούς μας αντιπάλους. Για να ενώσουμε τους Έλληνες.

Απώτερος στόχος μου δεν είναι να νικήσω κάποιους «κακούς».

Στόχος μου είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο φιλόδοξος απ’ όλους:

Να ενώσω τους Έλληνες.

Πρώτον, γιατί στα δύσκολα μόνο ενωμένοι θα επιβιώσουμε.

Δεύτερον, γιατί μόνον ενωμένοι θα ξεπεράσουμε τα δύσκολα.

Και τρίτον γιατί εμείς δεν είμαστε «κολλημένοι». Κι αν καμιά φορά σηκώνουμε τους τόνους, είναι γιατί δεν ανεχόμαστε κάποιους που έχουν μείνει «κολλημένοι» στις εμμονές τους να μας κουνούν το δάχτυλο …

Φίλοι ἀναγνῶστες, φτάσαμε στὸ «διὰ ταῦτα» καὶ στὸ «παρὰ πέντε» (τὰ ὁποῖα ἐνίοτε ταυτίζονται): ἀφῆστε τὰ σάπια καὶ δῶστε στὸν Σαμαρᾶ μιὰν αὐτοδυναμία νά’ναι ὅλη δική του. Μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ τ’ ἀλλάξει ὅλα, ὅτι θὰ βάλει φωτιὰ στὰ τόπια. Ὅλο καὶ περισσότερο μᾶς περιγράφει τὸ πῶς ἀκριβῶς θὰ τὸ κάνει, κομμάτι-κομμάτι.

Δῶστε του τὴν εὐκαιρία νὰ τὸ κάνει. Στὸ χέρι μας εἶναι.

Καὶ ἀφῆστε τὸν βαρετὸ διασκεδαστὴ Βενιζέλο νὰ φαντασιώνεται συνεργασίες, γιὰ ἕνα τόσο δὰ ξεροκόμματο ἐξουσίας.

Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης