Οι νέοι λοιπόν της Ισπανίας συρρέουν κατά χιλιάδες στις πλατείες των μεγάλων πόλεων και ειδικά στην Πλατεία το Ήλιου στη Μαδρίτη. Έχουν κατασκηνώσει, κάνουν γιορτές, happening, φωνάζουν, διαμαρτύρονται, ζητούν αλλαγή πολιτικής.
Και παρ’ ότι είναι χιλιάδες δεν γίνονται επεισόδια. Εκεί δεν έχουν μπαχαλάκηδες, δεν έχουν τρελούς αντιεξουσιαστές, δεν έχουν ακροδεξιούς;
Πιθανότατα έχουν αλλά τους ενώνει ένα πράγμα. Η αγανάκτηση. Διαμαρτύρονται γιατί η ανεργία στους νέους έχει ξεπεράσει το 40%. Δουλειές ζητάνε, καλύτερη ζωή και θέλουν να μάθουν πώς το ισπανικό θαύμα μετατράπηκε σε εφιάλτη. Δεν τα έφαγαν όλοι μαζί, ζητούν να πληρώσουν οι φταίχτες.
Αλλά το σημαντικότερο είναι πως δεν υπάρχει διάλυση της χώρας. Δεν υπάρχουν νεκροί στη Marfin, ούτε ετοιμοθάνατοι από αστυνομικούς που βαράνε με μένος. 30.000 νέοι πήγαν στην πλατεία το βράδυ του Σαββάτου παρά την απαγόρευση συγκεντρώσεων. Φώναζαν, τραγουδούσαν, χόρευαν, αλλά δεν τα έσπαγαν σ’ αυτό το πρωτοφανές για την Ισπανία κίνημα διαμαρτυρίας.
Και την άλλη μέρα, δηλαδή της Κυριακή των τοπικών εκλογών, έστειλαν το δικό τους μήνυμα. Το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας υπέστη μεγάλη ήττα στις περιφερειακές εκλογές κερδίζοντας το 27,98% των ψήφων, έναντι του 36,25% που κέρδισε το Λαϊκό Κόμμα (PP), με καταμετρημένο το 53,09% των ψήφων.
Στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές του 2007, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) είχε και πάλι χάσει από το PP με μικρή όμως διαφορά, 34,9% έναντι 35,6%.
Μπορούμε να γίνουμε όλοι Ισπανοί; Μπορούμε να κάνουν την πλατεία Συντάγματος, πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο ή Πουέρτα δελ Σολ στη Μαδρίτη;
Κι έπειτα να «μαυρίσουμε» όσους κάνουν μαύρη τη ζωή μας. Χωρίς να σπάσουμε, να χτυπήσουμε, να διαλύσουμε. Απλά διαμαρτυρόμενοι, χορεύοντας και τραγουδώντας.
Να γίνουμε όλοι Ισπανοί, πριν είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου