Μπρος γκρεμός και πίσω άβυσσος

Τις τελευταίες μέρες   δύο πράγματα είναι σίγουρα.

Το πρώτο ότι η χώρα μας βρίσκεται σε τραγική κατάσταση και το δεύτερο, πώς θα γίνει να μην βρεθεί σε ακόμα χειρότερη.

Όλοι μας αγωνιούμε για το μέλλον της χώρας και κάποιοι, ελπίζω οι περισσότεροι, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον Αντώνη Σαμαρά.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες, οι ευθύνες είναι μεγάλες και ο Σαμαράς καλείται σε αυτή τη συγκυρία να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Η δαμόκλειος σπάθη κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι του! Μια δύσκολη για την πατρίδα περίοδος για την οποία όμως ξεχνούμε ή θέλουμε να ξεχνούμε τους υπευθύνους, που θα έπρεπε ήδη να περνούν το κατώφλι του Ειδικού Δικαστηρίου.

Υπάρχουν λοιπόν απ’ τη μια οι φωνές, που υποστηρίζουν ότι πρέπει να δώσει μια και τελειωτική απάντηση ρήξης με τους δανειστές μας. Κρίνουν ότι αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα. Και προσδοκούν ένα εθνικά υπερήφανο «ΟΧΙ». Είναι μια άποψη.

Από την άλλη υπάρχουν φωνές, που αναγνωρίζουν ότι πρέπει να δοθεί τώρα μια κρίσιμη μάχη (διαπραγμάτευση), αλλά όχι η τελική. Όσοι, δηλαδή πιστεύουν, ότι μπορεί τώρα ο Σαμαράς να παλέψει μόνος του απέναντι σε θηρία δανειστές και εγχώριους εκπροσώπους τους κερδίζοντας κάποιους βαθμούς ελευθερίας για τη χώρα.

Και μετά από εκλογές άμεσα, να συνεχίσει τον αγώνα για να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί, για την Ελλάδα, για την πατρίδα μας. Να συνεχίσει, δηλαδή, αυτή τη διαδικασία διαπραγματεύσεων ως πρωθυπουργός πλέον, που θα τον φέρνουν κάθε φορά και ένα βήμα πιο κοντά στους πολιτικούς του στόχους. Αυτή είναι η άλλη άποψη.

Τι πρέπει να κάνει, λοιπόν, ο Σαμαράς;

Ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει;

Το είπαμε και στην αρχή οι ευθύνες μεγάλες και οι αποφάσεις δύσκολες.

Μήπως θα πρέπει σ΄ αυτές τις  κρίσιμες στιγμές να είμαστε δίπλα του και ενωμένοι; Σε ό,τι κι αν αποφασίσει. Γιατί τίποτα δεν τέλειωσε!

Τώρα αρχίζει ο μεγάλος αγώνας. Το στοίχημα είναι να αλλάξουμε τη “μνημονιακή πραγματικότητα”.

Την επαναδιαπραγμάτευση δεν πρέπει να την βλέπουμε στατικά. Μπήκαμε σε ένα γραφείο και αποφασίσαμε. Αλλά δυναμικά, σαν μια διαδικασία που ξεκινάει τώρα και έχει πολλές παρτίδες

Είναι ένας αγώνας στο λάκκο των λεόντων που δυστυχώς μας έριξε με κολάσιμες ευθύνες ο ΓΑΠ και οι του τραγικού θιάσου του.

Να μην το ξεχνούμε!

Γι αυτό κουράγιο, υπομονή κι ελπίδα!

Δαναός – Ανδρομέδα