Τα λάθη πληρώνονται. Ιδιαίτερα αν είναι λάθη στρατηγικής. Η πρόσφατη δημοσκοπική υποχώρηση της Ν.Δ. και η απειθαρχία των βουλευτών που οδήγησε στη διαγραφή τους ήταν αποτέλεσμα ενός λάθους. Λάθους στρατηγικής. Δεν θα αποφευχθεί τελικά η χρέωση από σημαντική μερίδα του λαού και της Ν.Δ. για τη σημερινή κατάσταση. Και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι το βάρος της πολιτικής κριτικής της εστιάστηκε στην κριτική του μνημονίου και όχι στην πορεία που το κατέστησε αναγκαίο. Στην πορεία δηλαδή που οδήγησε στην ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας αφού η αδυναμία να προσφύγει στις αγορές για δανεισμό αυτό σημαίνει. Και αυτό παρά το γεγονός ότι από την αρχή ο κύριος Σαμαράς είχε τονίσει προς τον κύριο Παπανδρέου: «παραλάβατε μια χώρα με πρόβλημα χρέους και την οδηγήσατε σε κρίση δανεισμού».
Όμως η πορεία προς το μνημόνιο ήταν το έγκλημα. Το ίδιο το μνημόνιο ήταν απλά ένα λάθος. Στη χειρότερη περίπτωση ένα τεράστιο λάθος. Είναι σαν κάποιος να έχει κλειστεί μόνος του στη φυλακή. Και στη συνέχεια να μην διαπραγματευτεί σκληρά με τους δεσμοφύλακες για το κελί που θα τον βάλουν. Με αβέβαιο πάντα αποτέλεσμα. Γιατί πλέον είναι στο έλεος των δεσμοφυλάκων. Το «έγκλημα είναι ο αυτοεγκλωβισμός στη φυλακή», όχι η διαπραγμάτευση του κελιού.
Η πορεία που οδήγησε τη χώρα κατ’ αρχήν στην εξάρτηση από το δανεισμό και στη συνέχεια στην αδυναμία δανεισμού από τις αγορές είναι το μεγάλο έγκλημα. Έγκλημα που θα πρέπει να το πληρώσουν οι υπεύθυνοι με την εξαφάνισή τους από το πολιτικό σκηνικό. Η αφετηρία του τοποθετείται, δειλά για ευνόητους λόγους και από τον κύριο Λοβέρδο, (τέως ΚΝΙΤΗ και στη συνέχεια στέλεχος του «κινήματος»), στη δεκαετία του 80. Δηλαδή στην περίοδο της «Σοσιαλιστικής Ευδαιμονίας».
Αναφέρει συγκεκριμένα στο κείμενο του «Θέσεις για τη Νέα Ελληνική Ανόρθωση»: «μετά τον εμφύλιο και έως τη δεκαετία του 1980, το δημόσιο χρέος δεν αποτελούσε μείζον πρόβλημα για τη χώρα μας» και συνεχίζει πιο κάτω «όλες αυτές οι οικονομικές δραστηριότητες επέτρεψαν στη χώρα έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 να έχει πολύ χαμηλό δημόσιο χρέος (28.4% του Α.Ε.Π. το 1980». Στη συνέχεια αναφέρει επίσης «Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν ήταν η φτωχή χώρα του παρελθόντος. Ήδη από τη δεκαετία του 1950 είχε εισέλθει οικονομικά σε νέο στάδιο. Χάρη στη συμμαχική βοήθεια, την ανάπτυξη του τουρισμού και της ναυτιλίας και την περιορισμένη αλλά αξιόλογη εκβιομηχάνιση που συντελέστηκε μεταπολεμικά, ευρέα στρώματα του πληθυσμού απολάμβαναν, σιγά-σιγά, συνθήκες σχετικής ευμάρειας. Μια αριθμητικά ισχυρή μεσαία τάξη είχε έλθει στα πράγματα». Ενώ αναζητώντας τα αίτια της κακοδαιμονίας που ακολούθησε σημειώνει: «Η νομιμοποίηση της κομμουνιστικής Αριστεράς συνοδεύτηκε από την υιοθέτηση σημαντικού μέρους των ιδεολογημάτων της, ακόμη και από δυνάμεις που βρίσκονταν στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Ιδίως η επικράτηση της λογικής ότι «ο λαός έχει πάντα δίκιο», οδήγησε στην αντίληψη ότι κάθε διεκδίκηση έναντι του κράτους, ακόμη και η πιο παράλογη και ιδιοτελής, είναι νόμιμη και δικαιολογημένη» και συνεχίζει, «Η υποθήκευση των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της χώρας «έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία […] ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του ‘λαού’ με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια» (Παναγιώτης Κονδύλης, 1992)».
Προβάλλεται όμως, η πορεία προς την καταστροφή, με μεγαλύτερη σαφήνεια και στο υπόμνημα που ο κύριος Α. Παπανδρέου είχε ζητήσει από τον κύριο Λάζαρη πρώτο υπουργό οικονομικών του ΠΑΣΟΚ το 1981 στις 10 Ιουνίου του 1988.
Σε αυτό ο πρώτος Υπουργός Συντονισμού του ΠΑΣΟΚ αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση και στη επταετία που είχε μεσολαβήσει επεσήμαινε: «Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής» έγραφε ο κ. Λάζαρης «ήταν η ραγδαία αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μέσα σε οκτώ χρόνια ο συνολικός κρατικός προϋπολογισμός πενταπλασιάστηκε (από 625 δισ. δρχ. το 1981 σε 3,2 τρισεκατομμύρια το 1988). Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επέκταση αυτή έγινε σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας, αφού κατά την επταετία η αύξηση του πραγματικού εθνικού εισοδήματος δεν ξεπερνά το 7% (δηλαδή 1% ετησίως)».
Στο ίδιο υπόμνημα σημείωνε:
«Σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση φτάσαμε λόγω των ανεξέλεγκτων αυξήσεων των δημοσίων δαπανών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Και το πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν μπορούμε πια εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση, γιατί μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημοσίου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων, που επηρεάζουν αυτόνομα τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού, ανεξάρτητα, δηλαδή, από την κυβερνητική βούληση».
Άλλωστε η επιστολή Ντελόρ το 1990 που επεσήμαινε τον άμεσο κίνδυνο χρεωκοπίας επιβεβαίωσε την «ευεργετική» επίδραση του τριτοδρομικού σοσιαλισμού στην οικονομία της Ελλάδας: « η χώρα σας διατρέχει δύο σοβαρούς κινδύνους: Από τη μία πλευρά, το μέγεθος και η αύξηση του δημοσίου και του εξωτερικού χρέους της χώρας σας κινδυνεύουν να βλάψουν τη φερεγγυότητα της Ελλάδας. Από την άλλη πλευρά, η σοβαρή διαφορά που διαπιστώνεται ανάμεσα στην οικονομική εξέλιξη της Ελλάδας και σε εκείνη των άλλων χωρών της Κοινότητας κινδυνεύει να υπονομεύσει μόνιμα την πορεία της χώρας σας προς την Ενιαία Αγορά, την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και την ευρωπαϊκή ενοποίηση».
«Λίγο καθυστερημένα, το 1994 και ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου αρχιτέκτονας της καταστροφικής πολιτικής, διαπίστωνε: ή το Έθνος θα δαμάσει την υπερχρέωση ή η υπερχρέωση θα καταστρέψει το Έθνος», χωρίς ωστόσο να μπει στον κόπο να κάνει αυτοκριτική για τη δημιουργία του προβλήματος. Έστω και με ένα ακόμα mea culpa για να μην το καλοκαταλαβαίνουν και οι «μουζίκοι».
Και βέβαια 11 χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ μετά το 1993 το 2004, το εμφανές δημόσιο χρέος, ήταν ως ποσοστό στο ίδιο ύψος, δηλαδή στο 110% του ΑΕΠ. Και όχι μόνο αυτό αλλά καταστράφηκε η αποταμιευτική ικμάδα του Έθνους με τη ληστεία του χρηματιστηρίου, και κατασπαταλήθηκαν με αφορμή και τους Ολυμπιακούς αγώνες τεράστια ποσά υποθηκεύοντας το μέλλον του τόπου. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τα αδιαμφισβήτητα στοιχείο που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Γ. Παπαθανασίου «Με τη Γλώσσα των Αριθμών» από τα 80 δισ. αύξησης του χρέους από την 31/12/2003 μέχρι την 31/12/2009 μόνο τα 10 είναι πρωτογενές χρέος. Τα υπόλοιπα 70 δισ. είναι τόκοι και άλλες υποχρεώσεις της προηγούμενης διακυβέρνησης.
Αλλά αν η ανασκόπηση του παρελθόντος είναι αναγκαία προκειμένου να μην επαναληφθούν λάθη και παραλείψεις θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, ασχέτως με ότι θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει γίνει, η Ελλάδα το 2009 δεν ήταν αναξιόχρεη χώρα. Τον Οκτώβριο τα επιτόκια ήταν χαμηλά κάτω του 5% και η πρώτη υποβάθμιση έγινε τον Δεκέμβριο. Ακόμα και ο τελευταίος δανεισμός 5 δισ. τον Ιανουάριο του 10 έγινε με ικανοποιητικό επιτόκιο.
Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η χώρα οδηγήθηκε στην ουσιαστική χρεωκοπία δηλαδή στην αδυναμία δανεισμού από τις αγορές την Άνοιξη του 2010.
Το ερώτημα είναι αν αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης πολιτικής ή αν ήταν αποτέλεσμα πρωτοφανούς πολιτικής ανεπάρκειας. Αν δηλαδή ήταν έγκλημα προμελετημένο ή ήταν προϊόν πολιτικού κρετινισμού και αδιανόητης ηλιθιότητας.
Η αδιαμφισβήτητη γνώση της κατάστασης (Γ1), η ανεύθυνη αντιπολιτευτική και προεκλογική τακτική καθώς και η κυβερνητική πρακτική μετά τις εκλογές (Γ2), σε συνδυασμό με αυτά που ήρθαν στο φώς από τις δηλώσεις ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ (Γ3) φαίνεται να ενισχύουν την πρώτη εκδοχή.
Τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής περιγράφει ο κύριος Χρυσοχοΐδης: -Mega Σαββατοκύριακο- 4/12/11
«Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οδηγηθήκαμε σε ένα αδιέξοδο. Η διετής διακυβέρνηση, η δική μας κύριε Αναγνωστάκη, οδήγησε σε αδιέξοδα. Οικονομικά, κοινωνικά, Εθνικά. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Οδήγησε σε φτώχεια και κοινωνική αποσύνθεση, οδήγησε σε βαθειά, πρωτοφανή, βαθειά οικονομική ύφεση που φτάνει το 5 και πλέον τοις εκατό, οδήγησε σε εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και τέλος οδήγησε και σε κρατική αποδιοργάνωση, δηλαδή διαλύθηκε ο κρατικός μηχανισμός και οι υπηρεσίες. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα.»
«Ο κύριος Παπανδρέου δεν πρέπει να είναι υποψήφιος, μόνο σε αποικία θα ήταν υποψήφιος αρχηγός με τέτοια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Δεν μπορεί να εκπροσωπεί την παράταξη διότι αφ’ ενός έχει από τη μια μεριά διαρρήξει τις σχέσεις εμπιστοσύνης που είναι το ουσιώδες, κεντρικό ζήτημα της αντιπροσώπευσης με το λαό όπως επίσης έχουν διαρραγεί και οι σχέσεις μας με τους ξένους με αποτέλεσμα να υπάρχει και εκεί ζήτημα αναξιοπιστίας.»
Είναι λοιπόν ξεκάθαρα τα πράγματα. Το ομολογούν ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Το «κίνημα» εγκλημάτησε και σαν αντιπολίτευση και σαν κυβέρνηση. Το κίνημα εκβίασε τις εκλογές σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κάνοντας ανεύθυνη αντιπολίτευση, δημιουργώντας πολιτική και κοινωνική αναταραχή, παραπλανώντας εσκεμμένα τον λαό. Το ΠΑΣΟΚ σαν κυβέρνηση έκανε τα πάντα για να οδηγήσει τη χώρα στην «φυλακή» του Δ.Ν.Τ. και των υπόλοιπων δανειστών. Το ποιους υπηρετούσε αυτή η πολιτική έχει τεράστια σημασία και πρέπει ο πολίτης να το μάθει. Όμως τα τεράστια λάθη δεν περιορίζονται μόνο στην τελευταία διετία. Και για το «καθαρτήριο» δεν αρκεί μια απλή καταγραφή της διαδρομής όπως αυτή που επιχειρεί ο κύριος Λοβέρδρος. Οδήγησαν την κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω. Ταπείνωσαν έναν υπερήφανο λαό. Μας οδήγησαν στην υποτέλεια και στην απαξίωση. Πρέπει να πληρώσουν. Όλοι, όχι μόνο ο κύριος Παπανδρέου και οι «κηπουροί» του.
Η Ν.Δ. διαχρονικά δεν τίμησε την ιστορία της. Δεν διαμόρφωσε την δική της «αφήγηση» για τα πράγματα. Όχι για την υστεροφημία προσώπων. Ούτε για να παραπλανήσει το λαό. Αντίθετα για να μην επιτρέψει τη διαστρέβλωση της αλήθειας και για να σταματήσει η συστηματική πλαστογράφηση της ιστορίας. Και πάνω απ’ όλα για να σταματήσουν οι πολίτες να είναι τα ευκολόπιστα θύματα του πολιτικού αμοραλισμού του χαμαιλέοντα της πολιτικής, του ΠΑΣΟΚ.
Μετά τις εκλογές του 2009 η Ν.Δ. ακολούθησε απολογητική πολιτική απέναντι στη συστηματική επιθετικότητα του ΠΑΣΟΚ. Άφησε την προπαγανδιστική μηχανή του να «αλωνίζει», λαϊκίζοντας ανεύθυνα όπως το συνηθίζει, ενώ ο χρόνος περνούσε και τα προβλήματα πολλαπλασιάζονταν. Ενώ από την έναρξη της παγκόσμιας κρίσης η Ν.Δ. είχε πάρει τρείς φορές αντιδημοτικά μέτρα προφυλάσσοντας την οικονομία, υπήρξαν πρώην κυβερνητικά στελέχη που δημοσίως έλεγαν «ας παίρναμε μέτρα και ας μας έριχναν». Λες και δεν ήταν παρόντες όταν λίγους μήνες πριν καιγόταν η Αθήνα και άλλες πόλεις, με αφορμή ένα τραγικό αλλά τυχαίο γεγονός. Λες και δεν είχαμε παρακολουθήσει τον κύριο Παπανδρέου να πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις, όχι μόνο υποκινώντας αλλά και με τη φυσική του παρουσία, σε απεργιακές συγκεντρώσεις σε κάθε ευκαιρία. Λες και δεν αντιλαμβάνονταν την καταιγιστική επίθεση του συνόλου σχεδόν των ΜΜΕ. Εκτός αν κάποιοι από αυτούς αντιλαμβάνονταν μόνο τις αναφορές ή την απουσία αναφορών στο πρόσωπο τους.
Ναι η Ν.Δ. έπρεπε να καταψηφίσει το πρώτο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο. Ναι έπρεπε να μιλήσει για την αναγκαιότητα να στηριχθεί η ανάπτυξη. Ναι τελικά ήταν «έγκλημα» και η πολιτική που οδήγησε σε βαθειά και παρατεταμένη ύφεση. Αλλά αυτό το «έγκλημα» είχε τους δανειστές ως κύριους αυτουργούς ηθικούς και φυσικούς. Και οι επιλογές και οι δυνατότητες αντίστασης μιας ήδη χρεωκοπημένης χώρας είναι αμφίβολες. Και γι’ αυτό το βάρος της κριτικής στρατηγικά και αναγκαία έπρεπε να εστιαστεί με σταθερότητα και επιμονή στην πολιτική που οδήγησε σε αυτό. Στην πολιτική που μας οδήγησε στα νύχια του Δ.Ν.Τ. και των λοιπών δανειστών.
Όμως ήταν αξιοθρήνητο να βλέπεις έμπειρους πολιτικούς, ενώ εγκαλούνταν από αυτούς οι οποίοι σήμερα ομολογούν δειλά το πολιτικό τους έγκλημα, αποκηρύσσοντας αυτόν που μέχρι πριν από λίγους μήνες έλεγαν πως «αν δεν υπήρχε έπρεπε να τον εφεύρουμε», να παραμένουν σιωπηλοί σαν Αρσακειάδες ή να αυτομαστιγώνονται όταν οι αντίπαλοι κατηγορούσαν την Ν.Δ. ότι δραπέτευσε μπροστά στα προβλήματα. Ενώ η Ν.Δ. και δυσάρεστα μέτρα πήρε και δυσάρεστα μέτρα εξάγγειλε και σε υπεύθυνη συμπόρευση κάλεσε, με την ανανέωση της θητείας του κυρίου Παπούλια. Προσκρούοντας στον αδιαπέραστο τοίχο των φιλοδοξιών του κυρίου Παπανδρέου ή σε κάτι που η απλή ηθική συνείδηση του πολίτη είναι αδύνατο να συλλάβει. Έκανε μεγάλο λάθος και τα λάθη, ιδιαίτερα τα λάθη στρατηγικής, έχουν κόστος. Το κόστος καταγράφεται ήδη στις δημοσκοπήσεις. Αλλά έχει ήδη συντελέσει στο να προκληθεί αποπροσανατολισμός και σύγχυση στην κοινή γνώμη. Και φυσικά αυτό το λάθος δεν θα το αφήσει να πάει χαμένο ο μηχανισμός προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ, το οποίο απεγνωσμένα αναζητά σανίδα σωτηρίας από την επαπειλούμενη ολοκληρωτική εξαφάνιση του από το πολιτικό σκηνικό.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
(Γ3) Ο κ. Στρος- Καν είχε προχωρήσει σε αυτές τις δηλώσεις για ένα ντοκιμαντέρ αφιέρωμα στον ίδιο στον ιδιωτικό γαλλικό τηλεοπτικό σταθμό «canal +», στο απόσπασμα της συνέντευξής του, ο κ. Στρος Καν εμφανίζεται να δηλώνει: «Όταν λέω υπερβάλλοντας ότι όταν ήρθε το ΔΝΤ κλείσαμε το θέμα σε 15 ημέρες. Το κλείσαμε σε 15 ημέρες διότι δουλέψαμε επί μήνες πριν με τις ελληνικές αρχές και το κάναμε υπόγεια. Γιατί αυτό; Γιατί οι ελληνικές αρχές επιθυμούσαν την παρέμβαση του ΔΝΤ, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό. Αλλά από την αρχή με είχε πάρει πολλές φορές τηλέφωνο».
Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009, ούτε δύο μήνες αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ δημοσίως απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ερωτώμενο από την «Κ», το ΔΝΤ απάντησε ότι δεν σχολιάζει προσωπικές συζητήσεις του επικεφαλής του. Στο πλαίσιο όμως της παραγωγής του γαλλικού τηλεοπτικού δικτύου, το οποίο συνθέτει το προφίλ του Γάλλου πολιτικού ακολουθώντας τον από την κουζίνα του σπιτιού του στην Ουάσιγκτον μέχρι τις επίσημες επισκέψεις του στο Μέγαρο Μαξίμου, ο κ. Στρος-Καν αναφέρει ο ίδιος την πληροφορία, υπογραμμίζοντας μάλιστα την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο κ. Παπανδρέου.
Σύμφωνα με τον κ. Στρος-Καν, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός του έθεσε πριν από 14 μήνες την ιδέα προσφυγής στο ΔΝΤ, εκείνος απάντησε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα δεχτούν σε καμία περίπτωση τη μονομερή παρέμβαση του Ταμείου σε μία χώρα της Ευρωζώνης.
(Γ1) Τον Απρίλιο του 2010 ο Peter Steinbruck, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (2005-9), εξέχων σοσιαλδημοκράτης και φίλος του Γ. Παπανδρέου, κυκλοφόρησε βιβλίο με τίτλο: «Unter dem Strich» (Κάτω από τη γραμμή). Στις σελίδες 121-2, ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας γράφει: «Όταν στα τέλη του Ιανουαρίου 2009 με επισκέφτηκε στο Βερολίνο, ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου, ήταν ακόμα ηγέτης της αντιπολίτευσης, έδειξε ότι δεν είχε καμία αυταπάτη της πραγματικής οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κατάστασης της Ελλάδας. Είχε πλήρη συνείδηση των τεράστιων απαιτήσεων σε περίπτωση εκλογής του». Αφού συζητήθηκαν οι αναγκαίες σκληρές λύσεις που θα χρειάζονταν να εφαρμοστούν, συνεχίζει ο Steinbruck, «με αποχαιρέτησε ο Γ. Παπανδρέου με την ειρωνική παρατήρηση, ότι δεν είναι σίγουρος αν πράγματι θέλει να κερδίσει τις εκλογές.».
(Γ2) «Στην καθόλα τολμηρή αυτοκριτική ότι το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση κατέφυγε και σε δημαγωγία ή ακόμη και λαϊκισμό, που μάλιστα «επέδρασαν αρνητικά στους πρώτους μήνες της δικής μας διακυβέρνησης», προβαίνει σήμερα ο υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος. Ευθαρσώς, μάλιστα, «φωτογραφίζει» τους υπουργούς που σχετίζονται με την ανάπτυξη, μη διστάζοντας να υπογραμμίσει ότι «χάθηκε χρόνος», ενώ θεωρεί ότι κάποιοι συνάδελφοί του εξακολουθούν να διακατέχονται από ενοχικά σύνδρομα και ότι δεν λένε την πλήρη αλήθεια στους πολίτες. Στην εφόλης της ύλης συνέντευξη που παραχωρεί στην «Κ» ο κ. Λοβέρδος παραδέχεται επίσης ότι οι ρίζες της σημερινής κρίσης βρίσκονται «στη δεκαετία του '80», δηλαδή στον τρόπο διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου,»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 28-2-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου