Εμείς οι Έλληνες

Η Ιστορία πρέπει να προσεγγίζεται με σεβασμό. Αν κάποιος τη μελετά μπορεί ακόμα και να προβλέψει το μέλλον.
Και, πάντως, έχει τη δυνατότητα να αποφύγει την επανάληψη των ίδιων σφαλμάτων.
«Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν», απεφάνθη ο Ευριπίδης, διότι κατανόησε τη λειτουργία της στην ανθρώπινη πορεία.
Υπάρχουν λαοί που αντιλαμβάνονται τα ιστορικά διδάγματα κι άλλοι που αδυνατούν. Οι Γερμανοί, παραδείγματος χάρη, κατέστρεψαν την Ευρώπη και σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο δύο φορές μέσα σε έναν αιώνα. Τώρα, στην αυγή της νέας χιλιετίας, έχουν ξεκινήσει την τρίτη προσπάθεια. Η Ελλάδα είναι μέχρι στιγμής ο κύριος –αλλά όχι ο μόνος– αποδέκτης της γερμανικής ύβρεως. Οι Έλληνες γνωρίζουμε από ύβρι. Την έχουμε πληρώσει με το βαρύ πέλεκυ της Νεμέσεως οσάκις ασχημονήσαμε σε άλλους ή στον εαυτό μας. Κι εμείς πολλές φορές αγνοήσαμε τη θεία νομοτέλεια, άλλοτε ελπίζοντας ότι θα ξεφύγουμε από τη Δίκη του οφθαλμού, «ος τα πανθ’ ορά», άλλοτε ελπίζοντας στο έλεός του. Έχουμε, όμως, μακρά πορεία στην Ιστορία και γνωρίζουμε να περιμένουμε. Κουβαλάμε μέσα μας ήχο και εικόνα. Ήμαστε στους πρώτους ανθρώπινους πλόες στο Αιγαίο, πολύ πολύ παλιά. Πετάξαμε πρώτοι στον ουρανό, κι ας κάηκαν τα φτερά μας. Πετάξαμε, όμως. Ήμαστε στην κοιλιά του αλόγου, περιμένοντας τους απέναντι να ανοίξουν τις πύλες για να μας βάλουν μέσα. Περάσαμε από τις Συμπληγάδες, τυφλώσαμε τον Πολύφημο, εξοργίζοντας τον πατέρα του. Ξεφύγαμε από τους Λαιστρυγόνες, ξεγλιστρήσαμε από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Όλ’ αυτά με απώλειες. Πάντα με απώλειες. Αλλά προχωρήσαμε.
Υποτάξαμε στο δικό μας ρου της Ιστορίας την περσική αλαζονεία στην πεδιάδα του Μαραθώνα, δώσαμε παράδειγμα ες αεί στις Θερμοπύλες, εκτελέσαμε τους προδότες μετά τις Πλαταιές. Λίγο αργότερα, τα τινάξαμε όλα στον αέρα. Επανήλθαμε, όμως, πυρπολώντας την Περσέπολη και δομώντας αυτοκρατορία. Κατακτηθήκαμε. Μιλήσαμε με τον Θεάνθρωπο. Γίναμε μαθητές Του και απόστολοι.
Ξαναπήραμε την αυτοκρατορία και φτιάξαμε χιλιόχρονο κράτος. Αυτό που θέλησε να φτιάξει το Ράιχ. Αλλά δεν μπόρεσε. Ούτε θα μπορέσει. Πέσαμε στα τείχη μαζί με τον αυτοκράτορα και μαρμαρώσαμε. Περιμέναμε πεντακόσια χρόνια. Και επιστρέψαμε. Με φωτιά και τσεκούρι. Όχι μόνο στους εχθρούς, αλλά και στους προσκυνημένους. Ιδίως σε αυτούς.
Με το Ράιχ βρεθήκαμε δύο φορές στο γνωστό πεδίο τον προηγούμενο αιώνα. Τώρα ξαναβρισκόμαστε. Με το Ράιχ διόλου σοφότερο, αλλά και μ’ εμάς να πληρώνουμε τα δικά μας λάθη. Τον κακό μας εαυτό, που, κουρασμένος από τη μάχη εκατόν ογδόντα ετών για να φτιάξει κράτος, αναζήτησε εύκολη ανάπαυση και –παρά την εμπειρία του– πίστεψε ότι μπορεί να κάνει ανακωχή με την Ιστορία. Τώρα θυμήθηκε πάλι ότι όταν ένα έθνος γίνεται αντικείμενο διαρκούς και ανελέητης υπονόμευσης και πρακτόρευσης...

Δεν έχει την πολυτέλεια να γίνεται μαλθακό ούτε να ζει με επιδοτήσεις.  Έχουμε μάθει, όμως, να περιμένουμε. Όταν έρθει η στιγμή, θα κάνουμε τους λογαριασμούς μας. Και με το Ράιχ και με αυτούς που συναίνεσαν και παρέδωσαν τη χώρα όμηρο.

Η Ιστορία πάντα, μα πάντα, έρχεται στο ραντεβού της. Κι εμείς πάντα, μα πάντα, είμαστε εκεί.
ΣΤΡΥΜΩΝ - ΕΠΙΚΑΙΡΑ