Ήρθε η ώρα της Δεξιάς;

Στο σημερινό μας άρθρο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την μελλοντική μορφή που θα έχει ο άλλος κεντρώας θεώρησης και τοποθέτησης πόλος του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, δηλαδή η σημερινή κεντροδεξιά.

Η κεντροδεξιά ήταν ουσιαστικά αποκλεισμένη τα τελευταία 30 χρόνια από τις κυβερνητικές ευθύνες. Μετά την αποχώρηση της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν από την ενεργό πολιτική και στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, σοσιαλδημοκρατικές εκφράσεις χάραξαν πολιτικές και άσκησαν διακυβέρνηση. Στις ΗΠΑ ο Κλίντον, στη Μ. Βρετανία οι Τ. Μπλέρ και Γ. Μπράουν, στη Γερμανία ο Γ. Σρέντερ, στην Ισπανία ο Χοσέ Λουίς Ροντρίγκες Θαπατέρο, στην Ιταλία οι Ρ. Πρόντι και Μ. Ντ’ Αλέμα, στη Σκανδιναβία οι μόνιμοι νικητές των εκλογών σοσιαλδημοκράτες ήταν οι σχεδόν μόνιμοι πρωταγωνιστές του διεθνούς πολιτικού σκηνικού. Κοινό χαρακτηριστικό, όλοι μετριοπαθείς ή ακραιφνείς σοσιαλδημοκράτες.

Σήμερα λοιπόν που οι λαοί των ΗΠΑ και της Ευρώπης καταλογίζουν δικαίως σε αυτούς τους ηγέτες την αποτυχία να προβλεφθεί και να ελεγχθεί έγκαιρα η οικονομική κρίση, σήμερα που πληθαίνουν οι πολίτες σε όλο τον πλανήτη που κατανοούν ότι κύριος υπεύθυνος για την κρίση είναι ο νεοφιλελευθερισμός της Wall Street, ο οποίος αφέθηκε ασύδοτος να καταστρέψει τον πλανήτη, αναρωτιούνται: Ποιοι τον άφησαν ασύδοτο; Μα όλοι αυτοί οι προαναφερόμενοι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί. Εξ αντικειμένου λοιπόν η δεξιά αρχίζει να φαντάζει ως πειστική εναλλακτική λύση (Συντηρητικοί σε Μ. Βρετανία)…

Είναι όμως εμφανές στα διεθνή διευθυντήρια της κεντροδεξιάς ότι εάν επιλέξουν να διατηρήσουν την ίδια νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, τότε οδεύουν προς την πολιτική αυτοκτονία. Και οι απαίδευτοι πολιτικά καταλαβαίνουν ότι εάν η κεντροδεξιά κυβερνήσει διατηρώντας με μικρές διαφοροποιήσεις την κυρίαρχη σοσιαλδημοκρατική διαχειριστική νεοφιλελεύθερη επιλογή, τότε στο τάφο θα υπάρχουν δύο πτώματα: της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροδεξιάς.

Τα πολιτικά αντανακλαστικά λοιπόν υπαγορεύουν τη συνολική δραστική και ριζοσπαστική πολιτική πρόταση της κεντροδεξιάς. Προς ποια κατεύθυνση πρέπει να γίνει αυτή η αλλαγή; Ο Ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν είναι καθοριστικές και μείζονος κλίμακας αλλαγές. Δεν συγκινούν πολύ κόσμο λόγω των αποτρόπαιων πράξεων μικρών ομάδων, ακραίων στοιχείων, ενώ επί της ουσίας οι μετανάστες εγκαταλείπουν μαζικά τις χώρες που πλήττει η οικονομική κρίση.

Μείζονος και καθοριστική αλλαγή είναι μόνο μία: το πώς βλέπει η κέντρο-δεξιά τον ρόλο του κράτους στην κοινωνία. Είναι βέβαιο ότι όσο η οικονομική κρίση βαθαίνει, τόσο οι αδύναμοι και απελπισμένοι θα επιδιώκουν να ενταχθούν κάτω από την σκέπη ενός ισχυρού κοινωνικά οργανισμού (Εκκλησία, Κοινωνική Πρόνοια κλπ).

Πεδίο δόξης λαμπρό για την κεντροδεξιά που θα αναγκασθεί από την πορεία των κοινωνικών εξελίξεων να απαντήσει πειστικά επαναπροσδιορίζοντας το ρόλο του κράτους. Θα προτείνει δηλαδή την επανασύσταση του ισχυρού εθνικού κράτους. Βήμα προς τον αυταρχισμό θα πουν οι δεδηλωμένοι νεοφιλελεύθεροι που επιθυμούν διακαώς να δουν ένα διαλυμένο κράτος προκειμένου κάτω από το ψευδεπίγραφο της απόλυτης ελευθερίας του ατόμου από τους κρατικούς περιορισμούς να δρουν ανεξέλεγκτοι και να προσπορίζονται άπειρα χρήματα.

Βήμα προς την ορθή αντιμετωπίσει του προβλήματος θα απαντήσει ο άσημος και ταπεινός Δευκαλίων. Βήμα που μπορεί να τσακίσει τους ακραίους νεοφιλελεύθερους, βήμα που θα προστατέψει τους αποκλεισμένους και τα θύματα της κρίσης.

Το ζήτημα του κράτους είναι το βασικό και κυρίαρχο. Είναι το κυρίαρχο πρόβλημα που πρέπει να επιλύσει η κεντροδεξιά, αναιρώντας ακόμα και τις δικές της παγκοσμιοποιημένες θέσεις και πρακτικές. Θέσεις και πρακτικές που μας οδήγησαν στην καταστροφή. Η θέση για ισχυρό εθνικό κράτος είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη ζωής για την κεντροδεξιά προκειμένου να μην έχει την τύχη της σοσιαλδημοκρατίας.

Εάν η κεντροδεξιά αποφασίσει να προασπίσει τον ρόλο του κυρίαρχου εθνικού κράτους και κατά συνέπεια των εννοιών της πατρίδας και του έθνους, τότε θα έχει δώσει στους οπαδούς της αλλά και στους υπόλοιπους πολίτες το πολιτικό πλαίσιο της αυριανής κοινωνίας.

Τα παραπάνω είναι δυνατόν να θεωρηθούν από πολλούς ως ακροδεξιά πολιτική τοποθέτηση. Ας περιμένουμε να δούμε στη Γαλλία, στις επόμενες προεδρικές εκλογές της άνοιξης, τις πολιτικές πλατφόρμες που θα σχηματοποιηθούν και θα συγκρουσθούν. Μήπως από τη χώρα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού ξεκινήσει μία πανευρωπαϊκή συντηρητική στροφή. Για εμάς έχει ήδη τεθεί το ερώτημα: ήρθε η ώρα της Δεξιάς;

POLyLIIΤOΙKAiROI