Της Σοφίας Βούλτεψη
Ρητορεία. Πομφόλυγες. Ενεστώς διαρκείας. Επανάληψη των ίδιων κλισέ. Συνεχής επίρριψη των ευθυνών σε άλλους. Δύο χρόνια τώρα δεν ακούμε – και δεν γίνεται – τίποτε άλλο.
Στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του «κινήματος» επανέλαβε όλα όσα δεν κουράζεται να λέει σε αναρίθμητα υπουργικά συμβούλια, συνεδριάσεις οργάνων, κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις και άλλες συσκέψεις και δημόσιες εμφανίσεις ή κατά τις συναντήσεις του με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Κοντεύουν τέσσερις μήνες από εκείνη την (οπερετική) 15η Ιουνίου, που ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε να παραιτηθεί υπέρ του Άγνωστου Χ, υπαναχώρησε και τελικά προχώρησε σε ανασχηματισμό.
«Είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε», είχε πει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίο επισκέφθηκε στις 15 Ιουνίου, την ίδια μέρα που παρουσιάστηκε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.«Προχωρούμε με αίσθημα ευθύνης». «Έχω επίγνωση των ευθυνών μου και των ευθυνών της κυβέρνησής μου απέναντι στον ελληνικό λαό και στην χώρα». «Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του».
Και: «Οφείλουμε να διασφαλίσουμε με αίσθημα εθνικής ευθύνης το μέλλον της πατρίδας, αντιμετωπίζοντας με αποφασιστικότητα την παρούσα πολύμορφη κρίση».
Επίσης: «Πήραμε στους ώμους μας τις αμαρτίες άλλων. Με αφοσίωση η Κυβέρνησή μας δίνει 20 μήνες τώρα τη μάχη για τη διάσωση της χώρας».
Τέσσερις σχεδόν μήνες μετά, το προηγούμενο Σάββατο, ακούσαμε τα ίδια.
Έχουν μεσολαβήσει οι αποφάσεις της 11ης και της 21ης Ιουλίου (που ακύρωσαν τις αποφάσεις της 11ης και της 25ης Μαρτίου), μια διμερής συμφωνία για τις εγγυήσεις με την Φινλανδία και μόλις είχε αποχωρήσει η τρόικα «για να επιτρέψει στην κυβέρνηση να ολοκληρώσει ορισμένες τεχνικές λεπτομέρειες».
Στις αρχές Αυγούστου ο υπουργός των Οικονομικών δήλωνε ότι πρέπει να κινηθούμε με μεγάλη ταχύτητα και μεγάλη αποτελεσματικότητα, «διαφορετικά όλα αυτά που ζούμε σήμερα θα μας φαίνονται παραδείσια».
Και όμως. Ένα μήνα μετά, στις αρχές Σεπτεμβρίου, υπήρχαν ακόμη «τεχνικές λεπτομέρειες» που πρέπει να ρυθμιστούν – οπότε η τρόικα σηκώθηκε κι’ έφυγε, αφήνοντάς μας να βράζουμε στο ζουμί μας.
Με τίποτε από όλα αυτά δεν έκρινε ότι έπρεπε να ασχοληθεί ο πρωθυπουργός. Λέξη για την τρόικα που έφυγε. Λέξη για το γεγονός ότι η κυβέρνησή του αδυνατεί να ρυθμίσει «τεχνικές λεπτομέρειες». Λέξη για το γεγονός ότι η χώρα την οποία… διασώζει, όπως διατείνεται, συνεχίζει να παράγει πρωτογενή ελλείμματα.
Λέξη για την συμφωνία εγγυήσεων με την Φινλανδία. Αντίθετα, προτίμησε να αναφερθεί επί μακρόν στη Νορβηγία και στον «σύντροφο» πρωθυπουργό Γενς Στόλτενμπεργκ και στο διαβατήριο που έδωσε στον πατέρα του η Νορβηγία (σ.σ. και ο δικός μου πατέρας, ως αυτοεξόριστος επί χούντας, από τη Νορβηγία πήρε το διαβατήριό του, διασχίζοντας μάλιστα με το τρένο ολόκληρη την Ευρώπη και με κίνδυνο να τον ανακαλύψουν χωρίς χαρτιά και να τον στείλουν σούμπιτο στην Μπουμπουλίνας, αλλά δεν το έκανε θέμα).
Γιατί αφαιρέθηκε η Φινλανδία από την ομιλία; Μα επειδή η υπουργός των Οικονομικών Ούτα Ουρπιλάινεν που επιμένει στις εγγυήσεις συμβαίνει να είναι η αρχηγός των Φιλανδών Σοσιαλδημοκρατών.
Επομένως, ήλθε η ώρα να γίνουμε… Νορβηγία του Νότου. Υπενθυμίζω ότι στην αρχή ήμασταν Δανία του Νότου. Μετά, ο κ. Παπανδρέου πήγε, μετά τις εκλογές του 2009 και ενώ η φωτιά έκαιγε στα μπατζάκια μας, στη Σουηδία, όπου στο συνέδριο των εκεί σοσιαλδημοκρατών, που βρίσκονται στην αντιπολίτευση και θέλησε να τους δώσει κουράγιο, μίλησε σ’ αυτούς στα σουηδικά και σε μας είπε πως «δεν θα γίνουμε Σουηδία). Μετά, πήγε στη Φινλανδία και γίναμε για λίγο Φινλανδία του Νότου.
Τώρα, βρισκόμαστε στον αστερισμό της Νορβηγίας.
Οπότε και καταλάβαμε πως η ομιλία στην Εθνική Συνδιάσκεψη ήταν προεκλογική. Και ξανακούσαμε τα ίδια:
«Σε μας έλαχε να βγάλουμε τη χώρα από την επιτήρηση» (η Ελλάδα, με επίσημη δήλωση Αλμούνια βρίσκεται σε επιτήρηση από το 1997).
Μίλησε και για την «επικράτηση πελατειακών, συντεχνιακών νοοτροπιών, που υπέσκαψαν την πρόοδο της χώρας, ορισμένες φορές και στο δικό μας χώρο, κατά παράβαση των αρχών και αξιών μας».
«Και εδώ, οι δικές μας ευθύνες είναι ακέραιες», είπε. «Όχι διότι φέρουμε την κύρια ευθύνη για τη δημιουργία και συντήρηση των παθογενειών των προηγούμενων δεκαετιών. Αντιθέτως: Η πελατειακή λογική είναι βαθιά συντηρητική, εργαλείο αφομοίωσης ριζοσπαστικών αλλαγών, εξαγοράς συνειδήσεων, εξάρτησης κοινωνικών δυνάμεων. Είναι ίδιον των δεξιών παρατάξεων. Και είναι η μήτρα της σημερινής μας εξάρτησης από δανεικά. Η δική μας ευθύνη ήταν όταν εμείς ανεχτήκαμε ή υιοθετήσαμε τέτοιες πρακτικές, ή όταν δειλιάσαμε να είμαστε ανατρεπτικοί. Τότε, η συντήρηση επέπλεε».
Ώστε το ΠΑΣΟΚ απλώς ανέχθηκε τις πελατειακές συμπεριφορές! Δεν τις εξέθρεψε και δεν τις καλλιέργησε με τρόπο ώστε να δημιουργηθεί τελικά ένας νέος εθνικός διχασμός.
Θα τρίζουν και τα κόκαλα του Πεπονή, του οποίου ο νόμος περί ΑΣΕΠ, επί ΠΑΣΟΚ υπέστη 49 τροποποιήσεις, ώστε… να τα χωράει όλα!
Είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο πρωθυπουργός: «Αν ήμασταν μια φορά σοσιαλιστές πριν από αυτή την κρίση, τα όσα ζούμε τώρα, μας κάνουν δύο φορές σοσιαλιστές»! Διότι αναζητούμε και την… «σοσιαλιστική ορθοδοξία», που συνίσταται στο σύνθημα «ούτε η αγορά, ούτε το κράτος» - έγινε και η απαραίτητη ανάλυση της παγκοσμιοποίησης, καθώς, κατά τον κ. Παπανδρέου για τα δεινά της Ελλάδας φταίει η Νέα Δημοκρατία και για τα δεινά του κόσμου η παγκοσμιοποίηση.
Φυσικά, αφού «μέσα στις μεγάλες δυσκολίες, παίρνουμε αποφάσεις ιστορικές, καθώς φορτωθήκαμε αμαρτίες παλαιότερων, που δεν είναι δικές μας».
«Πήραμε στους ώμους μας τις αμαρτίες άλλων», είναι το σλόγκαν μπροστά στα δύσκολα.
Αναφέρθηκε και στα ευρωομόλογα, που, όπως είπε «πρώτοι εμείς μιλήσαμε» για την ανάγκη καθιέρωσής τους «από την αρχή της κρίσης».
Από την αρχή της κρίσης; Δηλαδή από πότε; Της κρίσης της ελληνικής, της παγκόσμιας ή της πρόσφατης ευρωπαϊκής;
Όλα καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου, ώστε να περνά το προπαγανδιστικό μήνυμα πως η παρούσα κυβέρνηση κάνει και λέει το σωστό από την πρώτη στιγμή.
(Ως γνωστόν, ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο ευρωομόλογο στις 18 Δεκεμβρίου του 2010 και ενώ είχε ήδη απορριφθεί από την Μέρκελ στις 12 Δεκεμβρίου και ξανά μέσα στη γερμανική Βουλή στις 15 Δεκεμβρίου, όταν το θέμα έθεσε ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης Φραν Βάλτερ Σταϊνμάγιερ. Αλλά και ο Πέτερ Μπόφινγκερ, ένας από τους «σοφούς» της γερμανικής οικονομίας, είχε εγκαίρως αποκαλέσει το ευρωομόλογο «ανταμοιβή προς τις χώρες που πραγματικά καταβάλλουν προσπάθειες»).
Κατά τον κ. Παπανδρέου, αιτία των δεινών μας είναι οι παγκόσμιες ανισότητες. Ξανακούσαμε από τα χείλη του όλα αυτά που καταγγέλλονται παγκοσμίως περί του 2% του πληθυσμού παγκοσμίως που κρατά το 50% του παγκόσμιου πλούτου.
«Ένα μικρό κατεστημένο 6.000 ατόμων κρατά τεράστια ποσά και εξουσίες διεθνώς, κατά τον συγγραφέα Rothkop», είπε το Σάββατο πρωθυπουργός, αναλύοντας τον Rothkop:
«Μιλά αυτός για ένα ξεχωριστό έθνος, που το ονομάζει «Richistan», ή - σε ελεύθερη μετάφραση - «Πλουτιστάν». Μια μικρή και πανίσχυρη ελίτ, εκτός ελέγχου από τα κράτη. Αυτή η ανισότητα, όμως, υπάρχει όλο και περισσότερο και εντός των κρατών. Ο Stiglitz, o Krugman και ο Reich, μας περιγράφουν την ανισότητα εντός της Αμερικής σήμερα, ως παρόμοια της εποχής του μεγάλου κραχ του '29. Και θεωρούν βασικό αίτιο της κρίσης, αυτή την ανισότητα. Είτε γιατί η συγκέντρωση της εξουσίας αιχμαλώτισε τους δημοκρατικούς ελέγχους υπέρ του κεφαλαίου, είτε διότι η φτώχεια επιβίωνε με δανεικά».
Συγγνώμη, αλλά τι θεωρίες είναι αυτές. Είμαστε τώρα για ημερίδες; Και επιτέλους γιατί όλοι αυτοί οι σοσιαλιστές που έχουν κυριολεκτικά επί δεκαετίες επιτύχει μια πολιτική ηγεμονία στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο, σχηματίζοντας συνεχώς κυβερνήσεις, δεν πολέμησαν το «Richistan»;
Ποιος τους εμπόδισε; Ποιος εμπόδισε το ΠΑΣΟΚ να τα διορθώσει όλα αυτά; Και τι είναι όλα αυτά που ακούσαμε πάλι για το παρελθόν, με τον κ. Παπανδρέου να επιρρίπτει όλες τις ευθύνες στα «διαλλείματα εξουσίας» της Νέας Δημοκρατίας.
Μόνος του είπε πως στις κρίσιμες στιγμές, το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην εξουσία – εξουσία που συνέπιπτε πάντα με την διαχείριση των κοινοτικών πόρων. Το είπε και μόνο του προχτές:
«Όταν αγωνιζόμασταν για την «Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες» και την κοινωνική αλλαγή, όταν αγωνιζόμασταν για την «Ελλάδα της Ευρώπης» και τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας, από τις ίδιες αξίες εμπνεόμασταν. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές αυτών των δεκαετιών, το 1985 με το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και το 1994 με το πρόγραμμα σύγκλισης, εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο κοινωνικής δικαιοσύνης, προστατεύοντας ταυτόχρονα τη χώρα από το δημοσιονομικό εκτροχιασμό».
Υπάρχει ίχνος αληθείας σε όλα αυτά; Μα η οικονομία ουδέποτε σταθεροποιήθηκε, ούτε υπήρξε ποτέ σύγκλιση. Αντίθετα, το 2004 (μετά από τέσσερα-πέντε κοινοτικά πακέτα στήριξης, μια βίαιη αναδιανομή του πλούτου μέσω του χρηματιστηρίου και σειρά αποκρατικοποιήσεων που αύξησαν το χρέος) η σύγκλιση της χώρας με τις άλλα ευρωπαϊκά κράτη βρισκόταν στα ίδια επίπεδα του 1981)!
Ακούσαμε επίσης προχθές πως «σε λιγότερο από δύο χρόνια πετύχαμε όσα δεν είχαμε πετύχει επί πάρα πολλά χρόνια!
Δηλαδή πτωχεύσαμε, υποθηκευθήκαμε και ξεφτιλιστήκαμε.
Τέλος, ακούσαμε ότι χάρη στην παρούσα κυβέρνηση έγινε η μεταρρύθμιση στην παιδεία (με κλειστά πανεπιστήμια και δημοτικά χωρίς βιβλία) και πως για πρώτη φορά αποκτούμε πρωτοβάθμιο σύστημα περίθαλψης!
Συγγνώμη, αλλά δεν είχαμε ξαναπανηγυρίσει για το ΕΣΥ στα πρώτα επαναστατικά χρόνια;
Στο μεταξύ, γίναμε κι εδώ Richistan. Και το ΠΑΣΟΚ απλώς ανέχθηκε και προσχώρησε…
Υ.Γ. Αν ο κ. Παπανδρέου ενδιαφέρεται για την ελληνική εκδοχή - βερσιόν του Richistan, δεν έχει παρά να μελετήσει τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» του πολιτικού μας προσωπικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου