Ο θάνατος του συνταξιούχου αγρότη

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία, για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα μας θα μπορούσε να βγει από την στενωπό των μνημονίων. Μια ιδέα που και αυτονόητη είναι και εφαρμόσιμη, είναι η επιστροφή της πατρίδας μας, στο μοντέλο εκείνο της ανάπτυξης, που θα βασίζεται στην πρωτογενή της παραγωγή. Επιστροφή δηλαδή στην γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία. Επιστροφή με λίγα λόγια, σε βάσεις που παραδοσιακά στήριξαν αυτό το κράτος, δίνοντάς του την δυνατότητα, να μπει στο club των ισχυρών της Ευρώπης, πολύ πιο νωρίς από κράτη που θεωρητικά, ήταν πολύ πιο ισχυρά από μας, όπως για παράδειγμα η Ισπανία, μετά την ταραχώδη περίοδο που η γηραιά ήπειρος βίωσε, από τις αρχές έως τα μέσα του προηγούμενου αιώναΟι συμπατριώτες μας, μόχθησαν, ίδρωσαν, μάτωσαν και πόνεσαν, στα χωράφια τους, δίνοντας το δικαίωμα στην χώρα μας, να σταθεί γερά στα πόδια της και να έχει λόγο στα διεθνή φόρα, κρατώντας το κεφάλι της ψηλά, υπερήφανο. Όλα αυτά, μέχρι που πολιτικές επιλογές της δεκαετίας του ’80, βασισμένες στο δανεικό χρήμα, τους φούσκωσαν τα μυαλά, κάνοντάς τους να πιστέψουν, πως για να γίνουν πολίτες ενός ανεπτυγμένου κράτους, θα πρέπει να αφήσουν το χωράφι τους και να μεταναστεύσουν στην πόλη. Όσοι δεν άκουσαν όμως αυτό το γλυκό τραγούδι των σειρήνων της καταστροφής, που ο ψευτοσοσιαλιστικός λαϊκισμός τους ψιθύριζε στ’ αυτιά, έμειναν και συνέχισαν να αιμοδοτούν την ελληνική οικονομία, που σιγά – σιγά, πέθαινε. Με περηφάνια και καμάρι, έφταναν στην ηλικία εκείνη, που ως όφειλε, η πολιτεία έπρεπε να τους ανταμείψει, προσφέροντάς τους μια πενιχρή σύνταξη, που θα τους εξασφάλιζε την κάλυψη των βασικών τους αναγκών επιβίωσης. Πάλι κανείς απ’ αυτούς δεν διαμαρτυρήθηκε. Κανείς τους, δεν παραπονέθηκε για την σύνταξη των 50000 δραχμών, λίγο πριν την έλευση του κοινού νομίσματος. Συμβιβάστηκαν με τα 180 ευρώ, που η κυβέρνηση Σημίτη εξακολουθούσε να θεωρεί αρκετά για να επιβιώσουν τα περήφανα γηρατειά της αγροτιάς. Το 2004, η σύνταξη του Έλληνα αγρότη, αποτέλεσε μία υπόθεση που η κυβέρνηση Καραμανλή, έδωσε ιδιαίτερη σημασία, αποκαθιστώντας εν μέρει την αδικία, στον βαθμό που τα οικονομικά περιθώρια της χώρας επέτρεπαν. Έτσι, τα 180 ευρώ, σταδιακά, έγιναν 360, το 2009. Το γεγονός αυτ΄΄ο και πάλι όμως, δεν έλυνε τα προβλήματα. Η ακρίβεια σε όλα τα επίπεδα κάλπαζε, με αποτέλεσμα, τα χρήματα αυτά, να μην αρκούν στους συνταξιούχους Έλληνες αγρότες, να καλύψουν, όλες τις βασικές τους ανάγκες. Το 2009, ήρθαν στην εξουσία οι κηπουροί του Γ. Παπανδρέου, που μας είπαν ότι λεφτά υπάρχουν, καθώς επίσης, με βασική προεκλογική τους δέσμευση, έταξαν στον συνταξιούχο αγρότη 450 ευρώ βασική σύνταξη ατομικά και 950 ευρώ, αν στην ζωή, ήταν και τα δύο μέλη ενός αντρόγυνου συνταξιούχων. Φούμαρα… Ούτε τα λεφτά που υπήρχαν κανείς μας δεν είδε, ούτε η χήρα γιαγιά μου είδε την σύνταξή της να πηγαίνει στα 450 ευρώ… Αντίθετα, οι άνθρωποι που οδήγησαν την χώρα στην λαιμητόμο του ΔΝΤ, προσφέροντάς και όλους εμάς δούλους, στο μεγάλο παζάρι των αγορών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με αποφάσεις που υπέγραψαν, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια, τους συνταξιούχους αγρότες, στην εξαθλίωση, λογίζοντάς τους απλά ως αριθμούς και όχι ως ανθρώπινες οντότητες.

Όπως έγινε γνωστό τις τελευταίες μέρες, στο Μεσοπρόθεσμο προβλέπεται μείωση της δαπάνης για τις κύριες συντάξεις του ΟΓΑ, με προβλεπόμενη εξοικονόμηση από το 2012 κατά 100 εκατ. ευρώ και στη συνέχεια κατά 50 εκατ. ευρώ το 2013 και κατά 30 εκατ. ευρώ το 2014 και το 2015. Με λίγα λόγια, οι δοσίλογοι που μεθόδευσαν και υλοποίησαν όλο αυτό το σκηνικό της κατάθλιψης που ζούμε τα τελευταία χρόνια, σκοπεύουν να επαναφέρουν τα επίπεδα της αγροτικής σύνταξης, σε μεγέθη, που πολύ λυπάμαι που το λέω, θα οδηγήσουν τους απόμαχους αυτούς της ζωής, μια ώρα πιο γρήγορα στον θάνατο.

Γιαγιά, στεναχωριέμαι γι' αυτό, αλλά εσύ φταις... Είσαι υπεύθυνη για το πώς θα καταντήσεις. Φταις εσύ, γιατί το όνομά σου είναι Ζωή και όχι Μαργαρίτα. Φταις εσύ, που αντί να παντρευτείς τον Ανδρέα Παπανδρέου και να γεννήσεις πρωθυπουργό και golden boys, παντρεύτηκες τον Νίκο που ήταν βοσκός, γεννώντας του παιδιά αγρότες. Φταις εσύ, που αντί να φτιάξεις ΜΚΟ και να χαιστούμε το τάλιρο, δούλευες στα χωράφια, μαζεύοντας καπνό και βαμβάκι. Γι’ αυτό, μην τολμήσεις και παραπονεθείς ότι δεν σου φτάνουν τα λεφτά να πληρώσεις τα φάρμακά σου. Όλα είναι θέμα επιλογών σ’ αυτή την ζωή κι εσύ μονίμως, έκανες λάθος επιλογές…
naoumis-nikos