Ούτε λέξη...

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΙΛΟΥΣΕ στη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ για περισσότερο από μια ώρα, αλλά δεν βρήκε ούτε μια κουβέντα να πει για το πώς πάει η χώρα και γιατί πάει έτσι όπως πάει. Αν εξαιρέσει κανείς το «διάλογο» του Γ. Παπανδρέου με τα αποδοκιμάζοντα μέλη της ΠΑΣΠ -«είναι ιδέα, πεθαίνει τελευταία»-, που αναγκάστηκε να αναφερθεί στην πρόσφατη αλλαγή του νόμου για τα ΑΕΙ, ο πρωθυπουργός δεν έκανε απολύτως καμία ουσιαστική αναφορά στα πολύ σημαντικά έως δραματικά που συμβαίνουν στη χώρα, στην οποία κατοικούν όλοι οι άλλοι κι εκείνος ενίοτε επισκέπτεται. Ούτε λέξη γιατί η Τρόικα τα μάζεψε κι έφυγε. Ούτε λέξη γιατί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα αντί να μειώνεται αυξάνεται. Ούτε λέξη γιατί οι φοροφυγάδες συνεχίζουν να
βγάζουν τη γλώσσα στα υπόλοιπα κορόιδα. Ούτε λέξη γιατί οι οργανισμοί, αντί να έχουν λιγοστέψει, αβγατίσανε. Ούτε λέξη γιατί, παρά την ιλιγγιώδη φορολογία, τα δημόσια έσοδα μειώθηκαν. Ούτε λέξη για τις προσλήψεις «ημετέρων» από το παράθυρο. Ούτε λέξη γιατί δεν έχει έρθει ακόμα ούτε ένα δολάριο ή έστω ένα ευρώ ως ξένη επένδυση. Ούτε λέξη για τις αποκρατικοποιήσεις που δεν έχουν γίνει. Ούτε λέξη για την ύφεση που έχει στήσει «χορό θανάτου» για την ελληνική οικονομία…
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ασχολήθηκε με ιδεολογήματα άλλων εποχών, που προκάλεσαν το βαθύ χασμουρητό ακόμα και των «επαγγελματιών» κομματικών στελεχών που πήγαν στο Τάε Κβον Ντο και βεβαίως έδειξε ιδιαίτερη διάθεση και επιμέλεια να ξορκίσει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, καθησυχάζοντας τους ενδιαφερομένους ότι δεν χαθούν ούτε μήνες ούτε εβδομάδες εξουσίας… Για το τι μίλησε και για το τι δεν μίλησε είναι προφανώς θέμα δικών του προτεραιοτήτων. Είναι όμως και θέμα στοιχειώδους σεβασμού προς έναν λαό, από τον οποίο ζητούνται διαρκώς νέες θυσίες, δίχως οι μέχρι τώρα θυσίες του να έχουν πιάσει τόπο. Μπορεί και απλώς να ισχύουν οι στίχοι του Δ. Σαββόπουλου, «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα». Μόνο που η κυβέρνηση, όπως έδειξαν όλες οι δημοσκοπήσεις του Σαββατοκύριακου, εκτός από τις θλιβερές επιδόσεις που καταγράφει στην πρόθεση ψήφου, δείχνει ότι βρίσκεται πάρα πολύ κοντά -αν δεν το έχει υπερβεί ήδη- στο εξής κρίσιμο σημείο: Να εμπεδωθεί με αμετάκλητο τρόπο η έλλειψη εμπιστοσύνης της ελληνικής κοινωνίας σε οτιδήποτε λέει ή κάνει αυτή η κυβέρνηση. Πόσω μάλλον που πρόκειται για μια κυβέρνηση που βαρύνεται ήδη με ένα μεγάλο ψέμα που την οδήγησε στην εξουσία. Κι αμέσως μετά με πλήθος ψεμάτων και αυθαίρετων, δίχως την παραμικρή νομιμοποίηση, αποφάσεων που υποθήκευσαν το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ στο χείλος του γκρεμού και η χώρα απειλείται με πραγματική διάλυση. Κι όμως ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του συνεχίζουν αμέριμνοι, ανεύθυνοι και στον κόσμο τους να περιφέρουν την αμηχανία τους και την ανεπάρκειά τους να κάνουν ακόμα και τα αυτονόητα…