Σαμαράς: Το αεροπλάνο θα απογειωθεί χωρίς να το καταλάβουν

Η κυβέρνηση Παπανδρέου – Βενιζέλου πνέει τα λοίσθια. Και το ερώτημα πια δεν είναι αν «θα γίνουν εκλογές;». Το ερώτημα είναι μέσα σε ποιες συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και κοινωνικής όξυνσης θα αναγκαστούν να τις κάνουν. Και τι θα παραλάβει η επόμενη κυβέρνηση.
Μοναδική λύση για να βγούμε από το αδιέξοδο που οδήγησε την χώρα το ΠΑΣΟΚ, είναι η ισχυρή αυτοδυναμία Σαμαρά. Μόνο με μια ισχυρή πλειοψηφία στην Βουλή ο Σαμαράς θα έχει λυμένα τα χέρια του για να αναζητήσει τις κατάλληλες λύσεις. Μόνο με τον λαό δίπλα του θα μπορέσει να αντισταθεί στις πιέσεις της εγχώριας και ξένης διαπλοκής και να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο.

Γι αυτό το λόγο η προοπτική της πρωθυπουργίας Σαμαρά συσπειρώνει εναντίον του ποικιλώνυμες δυνάμεις. Τα παπαγαλάκια του Γιωργάκη, της Ντορίτας και του “χέρι -χέρι” με το ΠΑΣΟΚ μαζί με τα υπόλοιπα της  παλαιοκομματικής και καθεστωτικής ΝΔ που έχασαν τις καρέκλες τους, φτιάχνουν με την βοήθεια της διαπλοκής εικονικά σενάρια συγκυβέρνησης και στήνουν προβοκάτσιες προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν την ευνόητη αδημονία του λαού να απαλλαγεί επιτέλους από τον Παπανδρεϊσμό και τα εξαπτέρυγά του. «Ο Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ και η Τρόικα καταστρέφουν την Ελλάδα, ο Σαμαράς τι κάνει;» ρωτάνε φίλοι και αντίπαλοι , σε σχόλια και συζητήσεις, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα.
Σε πείσμα όλων εκείνων που χάνουν την απατηλή ευδαιμονία που τους χάρισε τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ (με έξοδα δικά μας)  και απαιτούν από τον Σαμαρά να βγάλει αυτός “εδώ και τώρα” τα κάστανα από την φωτιά (ενώ τόσο χρόνια τον είχαν ξεχασμένο και λάτρευαν τις εκδοχές του ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ)  θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά ότι ο Σαμαράς δεν θέλει να γίνει ένας ακόμα πρωθυπουργός της ΝΔ και της Μεταπολίτευσης. Στρατηγικός στόχος του ήταν και παραμένει να καταργήσει το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης και το προσωπικό του όραμα είναι να γίνει ο αναμορφωτής της Ελλάδας.
Γι αυτό τον λόγο δεν επιδιώκει πρόσκαιρα κομματικά οφέλη, ούτε προσωρινές νίκες. Αλλά απευθύνεται σε όλο τον ελληνικό λαό δημιουργώντας ένα νέο πρότυπο ηγέτη.  Γι αυτό επιδιώκει τη μορφοποίηση μιας κοινωνίας, που θα επιλέξει και θα ακολουθήσει συνειδητά τα δικά του ιδεώδη, με στόχο την διαμόρφωση ενός ισχυρού πλειοψηφικού ρεύματος που θα οδηγήσει στην πλήρη ανατροπή και την αναγέννηση –  περισσότερα γι αυτό στο “Επανασχεδιάζοντας την ηγεσία”
Αυτή η «διαλεκτική σχέση» ηγεσίας – λαού χαρακτηρίζει άλλωστε και την γενικότερη αντιπολιτευτική και πολιτική του στάση.
Παράδειγμα: Στα δύο σχεδόν χρόνια που είναι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν χάιδεψε ποτέ αυτιά, πράγμα που ενδεχομένως το “πλήρωσε” σε δημοσκοπική ανάκαμψη. Αλλά  δεν θα πει ποτέ ψέματα στον λαό κι αυτό είναι ίσως η πρώτη προϋπόθεση για να ανατραπεί το “δεν είμαστε όλοι ίδιοι“.
Άλλο παράδειγμα: Διαμαρτύρονται πολλοί γιατί δεν “καθάρισε” αμέσως και ριζικά τη ΝΔ από τα παλαιοκομματικά στοιχεία της. Λίγοι όμως σκέφτονται ότι πέρα από τον κόσμο του διαδικτύου, οι παραδόσεις και οι προκαταλήψεις παραμένουν ισχυρές στην λαϊκή βάση (γι αυτό και ορισμένοι επιχειρούν τελευταία να αναβιώσουν το χρεοκοπημένο παρελθόν). Ευφυέστατα ο Σαμαράς πήρε  το ρίσκο εκείνου του καταπληκτικού “πάμε όλοι μαζί” (όταν όλοι περίμεναν πως θα διαλύσει τη ΝΔ και θα βάλει στην θέση της την…ΠΟΛΑΝ) και εγκαινίασε μια πολιτική που ολοκληρώνεται με αυτό που είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του:  “Την ανανέωση την ξεκίνησα εγώ, θα την ολοκληρώσουν οι ψηφοφόροι”.
Δεν τα “βρήκε” δηλαδή με το χρεοκοπημένο παρελθόν, ούτε εφάρμοσε πειθαρχικές λύσεις όπου μπορούσε . Αντιθέτως προέβαλε τα δικά του πιστεύω και την δική του ιδεολογία, αφήνοντας την βάση να κρίνει εκείνη. Μόνο η βάση που ακολουθεί συνειδητά τον αρχηγό και όχι ευκαιριακά και συμφεροντολογικά έχει αξία. Επέλεξε δηλαδή , όπως έχει γραφεί εδώ, “την τακτική του κατ’ επίφαση μορατόριουμ, ενεργοποιώντας στον οργανισμό του κόμματος τον προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο, την απόπτωση. ...”. Υπάρχει κανείς τελικά που να πιστεύει ότι ονόματα που προκαλούν στον κόσμο το λιγότερο λεκτική βία, θα μπορέσουν να επιβιώσουν μετεκλογικά;  Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι ίδιοι και γι αυτό προσπαθούν να διασωθούν “εκβιάζοντας” με υπόγειες διαδρομές και διαρροές.
Τρίτο παράδειγμα: Όλοι γνωρίζουμε την επίμονη προσπάθεια των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και των καλοθελητών της εδώ πλευράς να παρουσιάσουν τον Σαμαρά σαν έναν “ήπιο κοινοβουλευτικό” , που “δεν τολμά να κάνει ρήξεις“.  Η πραγματικότητα είναι βεβαίως τελείως διαφορετική. Ο Σαμαράς είναι και θα είναι ανυποχώρητος (ανελέητος είναι ίσως μια καλύτερη λέξη) στην εφαρμογή των πιστεύω του και του οράματος του για την χώρα. Και είναι η μέχρι σήμερα πορεία του στην ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αυτή που πείθει καλύτερα και για την αποφασιστικότητά του:
1.  Δεν δίστασε να πει ΟΧΙ στο μνημόνιο, παρά τις αφόρητες πιέσεις όχι μόνο της ηγεσίας της Ευρώπης, όχι μόνο της εγχώριας διαπλοκής (που μέχρι τώρα ανέβαζε και κατέβαζε ηγεσίες, ας μην ξεχνάμε) αλλά και της μεγάλης πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού που κληρονόμησε. Επιλέγοντας, να ακολουθήσει μια επιθετική εσωτερική και διεθνή πολιτική (power politics) στα θέματα της Οικονομίας , o Σαμαράς γνώριζε ότι ρισκάρει πολλά, κινδυνεύοντας να απομονωθεί τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς. Ο χρόνος όμως τον δικαίωσε και θα συνεχίσει να τον δικαιώνει. Όποιες  προσπάθειες και αν έκαναν τα εγχώρια διαπλεκόμενα ΜΜΕ να τον εμφανίσουν ως  καιροσκόπο, κατέρρευσαν από τα πρωτοσέλιδα κορυφαίων ξένων εφημερίδων, με χαρακτηριστικότερο εκείνο της El Pais: « Ο άνθρωπος που είπε όχι στη Μέρκελ».
2.  Όσοι από την Μεταπολίτευση  και δώθε έγιναν πρωθυπουργοί το έκαναν υποσχόμενοι αγώνα αδιάλλακτο κατά της διαπλοκής. Και είδαμε όλοι τι έκανε ο καθένας τους, ακριβώς. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς μεγάλα λόγια ο Σαμαράς αντιστάθηκε και αντιστέκεται στις καθημερινές και αφόρητες πιέσεις να συναινέσει διαμηνύοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι “δεν επέστρεψε από την πολιτική έρημο για να συμβιβασθεί“.
3. Η τακτική του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Όλους αυτούς τους μήνες διάφοροι, από διάφορες πλευρές  ζητούσανε επιμόνως από τον Σαμαρά να υποβάλει πρόταση μομφής, ή να πάει στο Σύνταγμα με τους “Αγανακτισμένους” και να απαιτήσει “εκλογές εδώ και τώρα”, ή να ζητήσει εξεταστικές για τα εγκλήματα της κυβέρνησης. Του έλεγαν και του λένε δηλαδή να επαναλάβει τα λάθη του Μητσοτάκη και των προηγούμενων και να συσπειρώσει το ΠΑΣΟΚ τώρα που γκρεμίζεται.
Όπως όμως ανέφερα και προηγουμένως, ο στόχος δεν ήταν και δεν είναι μια πρόσκαιρη εκλογική νίκη. Βασικός τακτικός στόχος ήταν και παραμένει η συρρίκνωση, ή ακόμα και η διάλυση του Συστήματος ΠΑΣΟΚ. Επειδή  μόνο έτσι θα μπορέσει ο Σαμαράς να κυβερνήσει αποφασιστικά. Μόνον έτσι θα εξυπηρετηθεί αποτελεσματικά και ο βασικός στρατηγικός στόχος, η Νέα Μεταπολίτευση. Εντείνοντας τις διαφοροποιήσεις στο ΠΑΣΟΚ (πχ νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου) και καλλιεργώντας τις εσωτερικές αντιφάσεις του τόσο σε επίπεδο ηγεσίας, όσο και στη σχέση της πράσινης ηγεσίας με την βάση της  επιταχύνεται  η κατάρρευσή του (divide et impera).
Και όπως λέει και ο σοφός λαός, «όποιος σκάβει τον τάφο του αλλουνού πέφτει ο ίδιος μέσα», ή για τους πιο στρατηγικά σκεπτόμενους, η τακτική της παραπλάνησης και της φουρκέτας . Ναι μεν τους έλεγε ότι θα μπορούσε να συναινέσει, αλλά όμως, μόνο εάν εφαρμοζόταν το δικό του οικονομικό πρόγραμμα. Και μόνο αν έφευγε ο Παπανδρέου από το Μαξίμου. Παράδειγμα εκείνη η περίφημη Τετάρτη που ανάγκασε τον Παπανδρέου να παραιτηθεί για λίγες ώρες και να εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Από τότε δεν άρχισε η μεγάλη κατιούσα για τον ΓΑΠ; Από τότε δεν αναγκάστηκε να προχωρήσει στην θνησιγενή συμμαχία με τον Βενιζέλο;
Αλλά θα έχουμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε σύντομα για τα θέματα τακτικής και στρατηγικής και πιο αναλυτικά.
Μέχρι τότε όμως είμαι σίγουρος ότι θα έχει γίνει αυτό που ο ίδιος ο Σαμαράς έλεγε κάποτε σε μια παρέα φίλων του που τον πίεζε να προχωρήσει πιο γρήγορα: “Το αεροπλάνο θα απογειωθεί χωρίς να το καταλάβουν”
Π.Ζ.