Ο Νέος Ραγιαδισμός του Κόμματος του Μνημονίου

Η κυβέρνηση έχει παραδοθεί τα κλειδιά της χώρας
στους ξένους, στις τράπεζες και στις αγορές...

Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα.

Κινδυνεύει η κυριαρχία της. 

Οι δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. 

Το κράτος δικαίου και ότι υπάρχει ακόμα από το κοινωνικό κράτος. 

Η συνοχή και το ίδιο το μέλλον της. 

Υπάρχουν, όμως, δυνάμεις που τα βλέπουν όλα διαφορετικά.
Πρόκειται για τις δυνάμεις του Κόμματος του Μνημονίου.
Η κρίση είναι για αυτές μια...
«μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει η χώρα» έτσι όπως επιθυμούν να επιβάλλουν εδώ και δεκαετίες. Συχνά αυτές οι δυνάμεις ομιλούν για μονόδρομο, αλλά εννοούν, βέβαια, τον δρόμο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ένας δρόμος που αυξάνει τα προβλήματα της χώρας, πράγμα που τους είναι αδιάφορο, αλλά λύνει τα δικά τους.
Όλο και περισσότεροι από εκείνους που συνιστούν το Κόμμα του Μνημονίου θεωρούν ότι καλώς έχουν παραδοθεί τα κλειδιά της χώρας στους ξένους, διότι εμείς όλοι οι υπόλοιποι είμαστε τάχα ανίκανοι σε αντίθεση με τους ξένους, ειδικότερα τους Γερμανούς, οι οποίοι «θα βάλουν επιτέλους τα πράγματα σε τάξη». Η ιδεολογία που εκπέμπουν οι γραφιάδες και οι πολιτικοί του Κόμματος του Μνημονίου μπορεί να χαρακτηριστεί με έναν και μοναδικό τρόπο:
Πρόκειται για τον Νέο Ραγιαδισμό.
Πυρήνας του Νέου Ραγιαδισμού είναι ένας κοσμοπολίτικος επαρχιωτισμός:
ότι ξένο είναι εξ’ ορισμού καλύτερο από το δικό μας. Ο χειρότερος δυτικός είναι καλύτερος και από τον καλύτερο έλληνα. Πρόκειται για μια ιδεολογική – πολιτική κατασκευή που συναντάται στο βάθος του χρόνου της ιστορίας. Είναι η ίδια αντίληψη που ήθελε να εμποδίσει την εξέγερση του έθνους στις αρχές του 19ου αιώνα. Που θεωρούσε πρέπον και παραγωγικό τον ξένο έλεγχο μετά την πτώχευση στο μεταίχμιο του 19ου προς τον 20ο αιώνα. Είναι η λογική με την οποία πήγαν και συνεργάστηκαν, μαυραγορίτες, δοσίλογοι, κουκουλοφόροι με τον ξένο κατακτητή. 

Μάλιστα, σήμερα οι αναθεωρητές της ιστορίας, όπως κάποια καλόπαιδα από αμερικάνικα πανεπιστήμια, υποστηρίζουν με άρθρα τους στις εφημερίδες του Κόμματος του Μνημονίου, ότι κακώς ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στη διάρκεια της κατοχής, διότι έτσι «προκάλεσε τα αντίποινα των Γερμανών». Είναι η ίδια η λογική που χαιρέτησε το πραξικόπημα της χούντας ως μια αλλαγή που «επιτέλους θα έβαζε τάξη». Εξάλλου στην Ελλάδα για όλες τις ατιμίες και τα ξεπουλήματα πάντα υπήρχε πλειάδα επιχειρημάτων.

Σήμερα ο Νέος Ραγιαδισμός επικεντρώνεται σε ένα ζήτημα:
στην αιτιολόγηση της αφαίρεσης κυριαρχίας από τη χώρα. Την υποστήριξη της κυριαρχίας της τρόικας. Η νέα αποικιοκρατική τάξη των πραγμάτων γίνεται αντιληπτή ως μια ευκαιρία για το Κόμμα του Μνημονίου να αλλάξουν από τα έξω οι συσχετισμοί ισχύος της Ελλάδας. Πρόκειται για μια μειοψηφία στην Ελλάδα η οποία πανηγυρίζει για την παράδοση της χώρας. Δεν καταδέχεται να τη θεωρήσει ούτε καν αναγκαίο κακό.
Οι πανηγυρισμοί τους έχουν βάση:
χάρη στις νέες συνθήκες μπορεί η μειοψηφία να επιβάλλει τις απόψεις και τα συμφέροντά της. Αυτό γίνεται με τον φόβο. Με την παράλυση της κοινωνίας. Με την επιβολή του ξένου παράγοντα, ο οποίος ως ο νέος εκπρόσωπος της «θεϊκής θέλησης», επιτρέπεται να κάνει ότι θέλει καθότι, υποτίθεται, ότι κάνει, το κάνει κάλλιστα.

Πίσω από αυτό το «κάλλιστο» υπάρχει το εξής υποστηρικτικό σκεπτικό:
Α) Εμείς, «όλοι μαζί, είμαστε εξίσου υπεύθυνοι για ότι έγινε και θα πρέπει κάποιος τρίτος να μας σώσει».
Καταρχάς δεν είμαστε όλοι υπεύθυνοι, αλλά και όσοι είναι υπεύθυνοι δεν έχουν ίδιας έκτασης ευθύνες. Το επιχείρημα να έρθει το εξωτερικό να μας σώσει και προκειμένου να γίνει αυτό του παραδίδουμε τμήμα της κυριαρχίας μας είναι ένα άλλοθι για να φέρουν κάποιοι τον μεγάλο τους αδελφό και να τους βοηθήσει ώστε ότι συμβεί στην Ελλάδα, να γίνει σε βάρος των υπολοίπων και όχι εκείνων.

Β) Εμείς «όλοι, είμαστε ανίκανοι να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματα».
Στην πραγματικότητα εκείνοι αποδείχτηκαν ανίκανοι. Σύμφωνα με τη λογική τους, δεν αρκεί να έρθει η βοήθεια από το εξωτερικό, αλλά πρέπει η χώρα «να παραδοθεί σε αυτούς που την βοηθούν, προκειμένου να την σώσουν». Πράγματι σε δύσκολες συνθήκες χρειάζεται κανείς την βοήθεια τρίτων, όπως των εταίρων του. Όμως, άλλο είναι η βοήθεια από τρίτους για να σωθούμε από μια φωτιά στο σπίτι μας και άλλο να παραδώσουμε τη διεύθυνση του σπιτιού και όλη την οικογένεια στις διαθέσεις και ορέξεις τους. Άλλο, δηλαδή βοηθιέμαι για να βγω από μια δυσκολία και άλλο στο όνομα της δυσκολίας πάω στα σκλαβοπάζαρα ως δούλος. Επίσης, πράγματι οι δυνάμεις που μας έφεραν ως εδώ που δεν είναι άλλες από το Κόμμα του Μνημονίου, πράγματι δεν μπορούν να βγάλουν την χώρα από την κρίση. Αυτό το γνωρίζουν οι ίδιοι και το ξέρουμε, πλέον, όλοι. Όμως η λύση δεν είναι πώς θα παραμείνει το Κόμμα του Μνημονίου στην ηγεσία της χώρας χάρη στην παράδοση της στους τρίτους.

Αυτός ακριβώς είναι ο Νέος Ραγιαδισμός.

Το ζήτημα είναι απλό: δεν μπορούν, ας φύγουν. Οι ξένοι δεν σώζουν την Ελλάδα, τον εαυτό τους σώζουν και δια μέσου αυτής της πράξης δίνουν χέρι βοηθείας στους ανίκανους που μας έφεραν εδώ που φτάσαμε.

Κατά συνέπεια η παράδοση της κυριαρχίας σημαίνει την παράδοση της τύχης της χώρας σε τρίτους που έχουν διαφορετικά κριτήρια, παραδόσεις και συμφέροντα από εμάς.

Ή αλλιώς, το λιγότερο, διαφορετικές προτεραιότητες.

Γ) Σύμφωνα με τους κονδυλοφόρους του Κόμματος του Μνημονίου, με την παράδοση της κυριαρχίας δεν συμβαίνει και τίποτα κακό, απλά «μας σώζουν» υποτίθεται, από μια κατάσταση που δεν είχε διαφορετικά σωτηρία.
Μας παίρνουν υπηρετικό προσωπικό στο ίδιο μας το σπίτι και αυτοί οι κονδυλοφόροι το θεωρούν σωτηρία. Ουσιαστικά, αυτοί οι κονδυλοφόροι παριστάνουν ως να μην κατανοούν, αν και καταλαβαίνουν, ότι ο περιορισμός της κυριαρχίας της χώρας σημαίνει και άρνηση της δημοκρατίας. Όταν οι Βρυξέλλες, η τρόικα, οι επίτροποι και οι ελεγκτές αποφασίζουν για μας και πριν από εμάς, σημαίνει κυριαρχία ξένων τεχνοκρατών και κατάργηση των διαδικασιών της δημοκρατίας.

Σήμερα στην Ελλάδα ο λαός, οι βουλευτές, όπως και οι περισσότεροι εκ των υπουργών παίζουν έναν ασήμαντο ρόλο σε σχέση με τις αρμοδιότητες που έχουν οι υπάλληλοι της τρόικας.

Αυτοί διαφεντεύουν, εκτιμούν, αποφασίζουν. Μάλιστα, εδώ και λίγες ημέρες όχι μόνο ελέγχουν το ελληνικό κράτος, αλλά είναι εκείνοι που εγκρίνουν ή απορρίπτουν τις επιλογές της κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν «εξωθεσμικό τεχνοκρατικό θεό» που δεν έχει καμία νομιμότητα πέραν των παράνομων συμφωνιών που έχουν κάνει μερικοί ραγιάδες μαζί τους.

Δ) Πρόσφατα παρουσιάστηκε στην ναυαρχίδα του Κόμματος του Μνημονίου το επιχείρημα ότι στη σημερινή εποχή, ιδιαίτερα στα πλαίσια της ΕΕ, όλα τα κράτη – μέλη παραδίδουν τμήμα της κυριαρχίας τους σε αυτήν. Ότι κατά συνέπεια δεν έχει συμβεί κάτι το μεμπτό. Το επιχείρημα αποτελεί απόδειξη πώς η «ναυαρχίδα» αγνοεί τις βαθύτερες διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αλλά ας ξεχάσουμε για μια στιγμή τις επιστημονικές αναλύσεις και ας δούμε σε ποιο σχήμα στηρίζεται αυτό το ρηχό επιχείρημα ραγιαδισμού. Σύμφωνα με τις αρχικές θεωρίες για την ΕΕ, κάθε κράτος μέλος τής εκχωρεί ίση δόση κυριαρχίας και κατόπιν -στο επίπεδο της ΕΕ- διαχειρίζεται μαζί με άλλα κράτη ισότιμα αυτό το «καλάθι» κυριαρχίας. Αυτό, όμως, που συμβαίνει με τα Μνημόνια δεν επιβεβαιώνει ούτε καν αυτό το ρηχό σχήμα που επικαλούνται οι φορείς του Νέου Ραγιαδισμού.

Στην πραγματικότητα, σήμερα, η Ελλάδα, εκχωρεί όλο και περισσότερο την κυριαρχία της, ενώ για άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, όπως είναι η Ολλανδία, τη Γερμανία, η Φιλανδία, δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Αντίθετα, τα τελευταία, ιδιαίτερα η Γερμανία, διαχειρίζονται αυτή την επιπλέον εκχωρηθείσα κυριαρχία της Ελλάδας, ενώ η Ελλάδα δεν απέκτησε αντίστοιχα επιπλέον διαχειριστικά δικαιώματα επί της δικής τους κυριαρχίας (όπως υποθέτει το ρηχό επιχείρημα).

Κατά συνέπεια εδώ, σήμερα, δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή ισότιμη εκχώρηση κυριαρχίας σε ένα καλάθι που διαχειρίζονται ισότιμα όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Αλλά για μονόπλευρη και αυξανόμενη εκχώρησης κυριαρχίας από την Ελλάδα, ενώ οι άλλοι αυξάνουν τα δικαιώματά τους να διαχειρίζονται την εκχωρηθείσα από τη χώρα μας κυριαρχία. Κάτι που προσομοιάζει περισσότερο σε Αυτοκρατορίες (διαβαθμισμένες περιοχές / κράτη με διαφορετικά δικαιώματα και δυνατότητες) παρά σε ένα μόρφωμα ισότιμων κρατών και πολύ λιγότερο από οποιαδήποτε προοπτική ομοσπονδιακής συγκρότησης της ΕΕ.