Εκτός από το γνωστό και χαρακτηριστικό τίτλο της “Monde” «παιδάκια της Ευρώπης που μας κυβερνούν» είναι πλέον κοινά διαπιστωμένο και παραδεκτό ότι στη σημερινή Ευρώπη δεν υπάρχουν μεγάλοι και εμπνευσμένοι ηγέτες όπως ο Ντε Γκωλ, ο Μιτεράν, η Θάτσερ, ο Κ. Καραμανλής, ο Α. Παπανδρέου… Σήμερα και επί των πρακτικών της πολιτικής στρατηγικής στην Ευρωζώνη των 27, κυριαρχεί η γραφειοκρατία των κονδυλοφόρων και η παρέα των τεχνοκρατών. Αυτοί με πολύ εύκολο και χαρακτηριστικό τρόπο έχουν «καπελώσει» τις πολιτικές ηγεσίες των κρατών – μελών της Ε.Ε., οι οποίες δείχνουν αδύναμες και μη ικανές να ανταποκριθούν στις μεγάλες εξελίξεις και ανατροπές που συμβαίνουν σήμερα, με τις γνωστές συνθήκες κρίσης στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα στον κόσμο.
Μετά τη, για τα μάτια των αδαών και πολιτικά χαμηλών, συνάντηση – σύσκεψη της κας Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί, υποτίθεται για τη δρομολόγηση της έκθεσης του συμφωνηθέντος ευρωομόλογου και την απεξάρτηση των χωρών – μελών της Ε.Ε. από τις ορέξεις των αγορών και την κερδοσκοπία των δανειστών, κορυφώθηκε η ανικανότητα με πρώτη αυτή της κας Μέρκέλ, αλλά και των εταίρων να αντιληφτούν την κρισιμότητα των εξελίξεων και της εποχής, αφού αντί να παρθούν οι ανάλογες αποφάσεις, περιορίστηκαν σε μανιφέστα για τη μελλοντική ευρωζώνη και τη διακυβέρνηση της, κλείνοντας όμως δογματικά την πόρτα στο Ευρωομόλογο, το οποίο είναι το μόνο ίσως, αυτή τη στιγμή, που θα μπορούσε να αποφορτίσει τις αυξανόμενες απειλές προς το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και υπέκυψαν απόλυτα στις επιθυμίες του συστήματος που ελένγχει και εκμεταλλεύεται την Ευρωπαϊκή οικονομία.
Δεν φαίνεται πλέον να υπάρχουν πολλοί που να αμφισβητούν ότι εάν η Ευρώπη εκυβερνάτο από πολιτικές προσωπικότητες, η λύση θα είχε εξαρχής δρομολογηθεί, με διαδικασίες de facto συγκρότησης μηχανισμού, τόσο για την προστασία του κοινού νομίσματος όσο και για τις οικονομίες των κρατών – μελών, ιδιαίτερα του Νότου. Αλλά και αν ακόμη δεν είχαν επιτύχει να προστατεύσουν στο σύνολό της την Ευρωπαϊκή οικονομία, δεν υπήρχε περίπτωση να τους ευτέλιζαν, σέρνοντάς τους από τη μύτη από εδώ και από εκεί, κάποιος κ. Τρισέ ή και κάποιος κ. Μπαρόζο που και αυτοί, μη νομίζετε, δίνουν λόγο σε άλλα αφεντικά της κερδοσκοπίας, της τοκογλυφίας και της εκμετάλλευσης των λαών. Είναι βέβαιο ότι το Συμβούλιο Κορυφής θα είχε άλλη αίγλη και άλλο σεβασμό, αφού οι αποφάσεις του θα ήταν αποφάσεις πολιτικών αρχηγών και όχι «πραξικοπήματα», όπως αυτό που σημειώθηκε κατά το τελευταίο έκτακτο Συμβούλιο Κορυφής, όπου ενώ συμφωνήθηκε μεταξύ των αρχηγών των κρατών η επίλυση του «ελληνικού προβλήματος», με παρέμβαση των κοινοτικών αξιωματούχων, η απόφαση βραχυκυκλώθηκε. Τώρα θα μου πείτε μήπως η μόνιμα βραχυκυκλωμένη Ελληνική κυβέρνηση ήταν σε θέση να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει σθεναρά και σοβαρά μια τέτοια απόφαση; Αστεία πράγματα, αυτοί είτε παρευρίσκονται στις μεγάλες συζητήσεις και στις πολύ σημαντικές για τη χώρα μας αποφάσεις, είτε όχι είναι ένα και το αυτό, αφού είναι στην κυριολεξία έρμαια των ξένων επιλογών, όπου μίζερα και παρακλητικά περιμένουν την ελεημοσύνη των σκληρών και απάνθρωπων συμφερόντων των ‘γερακιών ‘της Ευρώπης.
Είναι επίσης βέβαιο ότι αν οι ηγέτες της Ε.Ε. ήταν ανάλογοι της μεγάλης ένωσης της Ευρώπης και χρειαζόταν να γίνει σύγκρουση μεταξύ της πολιτικής και των αγορών, χωρίς φοβίες και μικρόψυχες στάσεις και συμπεριφορές, η σύγκρουση που θα γινόταν θα είχε ως αποτέλεσμα και σε όλα τα μεγέθη, Νίκη της πολιτικής. Οι οικονομίες των κρατών – μελών δεν θα γονάτιζαν μπροστά στις βίαιες και βάρβαρες απαιτήσεις των εκμεταλλευτών – τοκογλύφων, το ευρώ θα κρατούσε ακέραια τη δύναμη του και στην Ευρωζώνη δε θα κίνδυνε με κατάρρευση το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το πρώτο και μεγάλο πρόβλημα στην Ευρωζώνη είναι η ανυπαρξία μιας ισχυρής και εμπνευσμένης με το ευρωπαϊκό όραμα πολιτικής ηγεσίας. Της ηγεσίας που θα μπορεί να επιλύει τις δημοσιονομικές ανισορροπίες σε ένα ευρύ και δημοκρατικής νομιμοποίησης πλαίσιο, με κοινωνική συνοχή, με αλληλεγγύη, με σχέδιο ανάπτυξης του κράτους δικαίου. Της ηγεσίας εκείνης που θα ηγείτο ανθρώπων και κοινωνιών και όχι αριθμών και στατιστικών στοιχείων, δημιουργικής και όχι φορμαλιστικής, αποτελεσματικών πολιτικών και όχι μετρολάγνα. Αυτή η ηγεσία του σήμερα είναι αδύναμη, ανήμπορη και εξαρτημένη από συμφέροντα και για αυτό δεν μπορεί να δώσει αποτελεσματικές και ικανοποιητικές απαντήσεις στα δημοσιονομικά και χρηματοπιστωτικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι χώρες της ευρωζώνης.
Έτσι φαίνεται ότι κάποιοι (η ελίτ της Ευρώπης) επιδιώκουν και οδηγούν τα πράγματα στην ενδυνάμωση του Ευρωσκεπτικισμού, την επαναφορά της αντίθεσης μεταξύ Βορρά – Νότου και τη διεύρυνση μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, μέσα από την ύφεση, την ανεργία και τη βίαιη προλεταριοποίηση του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού.
Μετά από τρεις δεκαετίες άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων, τώρα επιστρέφουν πάλι στις αντιθέσεις των τάξεων με ιδιαίτερη ένταση και ορατά πλέον απειλούν να προκαλέσουν αναταράξεις τόσο στην ειρήνη όσο και στην κοινωνική συνοχή, ενώ υπάρχει έντονος ο κίνδυνος να ξεσπάσει ανοικτός και βίαιος κοινωνικός πόλεμος, λόγω των μεγάλων μεταναστευτικών μετακινήσεων που φαίνεται ότι σύντομα θα αναπτυχθούν σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Μπροστά σε όλα αυτά και εάν δεν προκύψουν πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, τότε είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή ιδέα θα υποχωρήσει με παράλληλη ενδυνάμωση του Ευρωσκεπτικισμού, του λαϊκισμού και του εθνικισμού με απρόβλεπτες συνέπειες και παρενέργειες.
Όταν η Ελλάδα, του κ. Παπανδρέου και της γνωστής παρέας, πήρε την απόφαση να προσφύγει στη δήθεν ομπρέλα του Δ.Ν.Τ., οι Ευρωπαίοι ηγέτες μάλλον σκέφτηκαν, ως κοντόθωροι ή ηλίθιοι, γιατί δεν έλαβαν υπόψη τους ότι η Ευρωπαϊκή ένωση εισέρχεται σε μια νέα, εντελώς διαφορετική φάση, για την οποία κανένας δεν ήταν προετοιμασμένος, μη εξαιρουμένης και της πονηρά και ωφελιμιστικά σκεπτόμενης Γερμανίας.
Ας αναλογιστούν, λοιπόν, τις ευθύνες τους και ας τις αναλάβουν επιτέλους αυτοί που εκβίασαν, πειραματίστηκαν με το λαό μας και κουτοπόνηρα σκεπτόμενοι, οδήγησαν τη χώρα μας στο χείλος του γκρεμού αλλά δεν αντιλήφθησαν ότι τον ίδιο δρόμο ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει αρχικά η Νότια Ευρώπη και ας μην εφησυχάζουν ο κατήφορος που ανοίγει θα οδηγήσει σε κατρακύλισμα ολόκληρη την Ευρώπη. Γιατί όσοι ακόμα αδαείς νομίζουν ότι το πρόβλημα θα περιοριστεί σε συγκεκριμένη περιοχή του Νότου είναι ή αφελείς ή εγκληματίες.
Σαφέστατα η Ελλάδα και όλες οι χώρες που έχουν προβλήματα (ελάχιστες ακόμα δεν φαίνεται να έχουν) πρέπει με συνέπεια να διορθώσουν τις δημοσιονομικές τους ανισορροπίες. Σαφέστατα πρέπει να γίνουν τομές, μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που θα αντιμετωπίσουν χρόνιες αγκυλώσεις και παθογένειες της οικονομίας και του κράτους. Υπάρχει όμως και το όριο της ζωής, υπάρχει η ανάγκη του να μπορεί ο κάθε λαός να αναπνέει την ώρα που εργάζεται για να ξεπεράσει την κρίση.
Είναι φανερό πλέον ότι η δύναμη ενισχύεται όταν την συνδράμουν και προφανώς όχι όταν την απειλούν, ή όταν οι ισχυροί κουνούν απειλητικά το δάκτυλο εγκαλώντας για τα λάθη του παρελθόντος που σημειωτέον τα διευκόλυναν οι ίδιοι για τα δικά τους συμφέροντα και που τώρα αφού έγιναν ισχυροί απειλούν. Τι μέλει γενέσθαι; Κάνε με μάγο να σε κάνω πλούσιο έλεγαν παλαιότερα οι χρηματιστές.
Σίγουρα πλέον, τα ημίμετρα και οι επιλεκτικές πολιτικές που γίνονται σε βάρος μόνο των λαών, είτε είναι λάθος, είτε δεν αρκούν. Πρέπει οι αποφάσεις να είναι δίκαιες και για όλους, διαφορετικά η ανθρωπότητα θα γυρίσει αιώνες πίσω.
Το ζητούμενο είναι ποιοι θα πάρουν τις αποφάσεις. Αυτοί οι αδύναμοι και φοβισμένοι ηγέτες της Ευρώπης που μόνο πίσω από τα γεγονότα ξέρουν να τρέχουν και έχουν καταντήσει περίγελος των κερδοσκόπων;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΝΑΙ ΑΥΤΟΙ!!!
Ο Ηλίας Ηλιόπουλος είναι
ο Πρόεδρος της ΔΑΚΕ/ΔΤ και
Γενικός Γραμματέας της Α.Δ.ΕΔ.Υ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου