Το δημόσιο χρέος, είπαν, πρέπει να μειωθεί και λοξοκοίταξαν προς την πλευρά μας.
Την πλευρά των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Το δημόσιο χρέος, είπαν, πρέπει να μειωθεί και λοξοκοίταξαν προς τα δύο βασικότερα δημόσια αγαθά. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία.
Το δημόσιο χρέος, είπαν, πρέπει να μειωθεί αλλά παρέλειψαν να πουν ποιος δημιούργησε αυτό το χρέος, παρέλειψαν να πουν ποιος ωφελήθηκε από αυτό το χρέος, παρέλειψαν να πουν γιατί θα πρέπει αυτό να ξεπληρωθεί διαλύοντας την παιδεία.
Όσο κι αν στις πολιτικές εξαγγελίες η παιδεία αποτελεί βασική προτεραιότητα, η πράξη δείχνει ότι οδηγείται σε έναν μεγάλο κατήφορο, οδηγείται στη διάλυση. Στα προβλήματα που υπάρχουν εδώ και χρόνια έρχονται πλέον να προστεθούν πολλά περισσότερα.
Τα χρήματα προς την παιδεία είναι όλο και λιγότερα.Τα σχολεία έχουν πλέον τα μισά (!) χρήματα για να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες. Τις ανάγκες δηλαδή για θέρμανση, καθαριότητα, γραφική ύλη, ρεύμα και τηλέφωνο. Επιπλέον, τα παιδιά σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές δεν μπορούν πλέον να πάνε σχολείο γιατί το κράτος δεν αναλαμβάνει τα έξοδα μεταφοράς. Οδηγούμαστε γρήγορα στο σημείο όπου τα σχολεία θα υπολειτουργούν και οι γονείς θα κληθούν να πληρώσουν την ανεπάρκεια του κράτους προκειμένου να διασφαλίσουν τη μόρφωση των παιδιών τους.
Τα σχολεία είναι όλο και λιγότερα.Συγχωνεύονται 2.000 σχολεία σε σύνολο 15.000 περίπου. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Του χρόνου θα ακολουθήσουν νέες συγχωνεύσεις. Δημιουργούν σχολεία τεράστια σε αριθμό μαθητών αλλά ταυτόχρονα ανεπαρκή σε υποδομές και εγκαταστάσεις για να τα φιλοξενήσουν. Αναγκάζουν τα παιδιά να στοιβαχτούν στις σχολικές αίθουσες αδιαφορώντας για τις παιδαγωγικές επιπτώσεις. Αρκεί να μπορεί να κλείνει η πόρτα, το τι και πως θα διδάσκεται μέσα δεν τους ενδιαφέρει.
Οι καθηγητές είναι όλο και λιγότεροι.Οι καθηγητές θα μειώνονται συνεχώς μιας και οι νέες προσλήψεις θα κοπούν. Για να καλυφθούν τα κενά στα σχολεία αυξάνεται το ωράριο μας, πηγαινοερχόμαστε από σχολείο σε σχολείο, τη στιγμή μάλιστα που αμειβόμαστε λιγότερο και από τα ήδη λίγα που παίρναμε. Είμαστε εμείς που θα κληθούμε να λειτουργήσουμε τα σχολεία στις συνθήκες που περιγράψαμε και θα μας ζητηθεί και ο λόγος αν δεν καταφέρνουμε να το κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο.
Οι υποστηρικτικές δομές είναι όλο και λιγότερες.Καταργείται ό,τιδήποτε προσέφερε συμπληρωματική/υποστηρικτική λειτουργία στη μαθησιακή διαδικασία με πρώτη την ΠΔΣ, την απογευματινή βοήθεια που προσέφερε το σχολείο στα παιδιά που είχαν ανάγκη πρόσθετων μαθημάτων. Κόπηκε, όπως σιγά σιγά πετσοκόβεται το ίδιο το δημόσιο σχολείο.
Το σχολείο τελικά γίνεται όλο και λιγότερο.Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει; Υπάρχει κανείς που επικροτεί; Υπάρχει κανείς που δεν αντιλαμβάνεται ότι διαλυμένα σχολεία σημαίνουν διαλυμένες κοινωνίες; Σημαίνουν κοινωνίες χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά; Ποιος μπορεί να παρακολουθεί ακόμα αδιάφορος;
Την πλευρά των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Το δημόσιο χρέος, είπαν, πρέπει να μειωθεί και λοξοκοίταξαν προς τα δύο βασικότερα δημόσια αγαθά. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία.
Το δημόσιο χρέος, είπαν, πρέπει να μειωθεί αλλά παρέλειψαν να πουν ποιος δημιούργησε αυτό το χρέος, παρέλειψαν να πουν ποιος ωφελήθηκε από αυτό το χρέος, παρέλειψαν να πουν γιατί θα πρέπει αυτό να ξεπληρωθεί διαλύοντας την παιδεία.
Όσο κι αν στις πολιτικές εξαγγελίες η παιδεία αποτελεί βασική προτεραιότητα, η πράξη δείχνει ότι οδηγείται σε έναν μεγάλο κατήφορο, οδηγείται στη διάλυση. Στα προβλήματα που υπάρχουν εδώ και χρόνια έρχονται πλέον να προστεθούν πολλά περισσότερα.
Τα χρήματα προς την παιδεία είναι όλο και λιγότερα.Τα σχολεία έχουν πλέον τα μισά (!) χρήματα για να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες. Τις ανάγκες δηλαδή για θέρμανση, καθαριότητα, γραφική ύλη, ρεύμα και τηλέφωνο. Επιπλέον, τα παιδιά σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές δεν μπορούν πλέον να πάνε σχολείο γιατί το κράτος δεν αναλαμβάνει τα έξοδα μεταφοράς. Οδηγούμαστε γρήγορα στο σημείο όπου τα σχολεία θα υπολειτουργούν και οι γονείς θα κληθούν να πληρώσουν την ανεπάρκεια του κράτους προκειμένου να διασφαλίσουν τη μόρφωση των παιδιών τους.
Τα σχολεία είναι όλο και λιγότερα.Συγχωνεύονται 2.000 σχολεία σε σύνολο 15.000 περίπου. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Του χρόνου θα ακολουθήσουν νέες συγχωνεύσεις. Δημιουργούν σχολεία τεράστια σε αριθμό μαθητών αλλά ταυτόχρονα ανεπαρκή σε υποδομές και εγκαταστάσεις για να τα φιλοξενήσουν. Αναγκάζουν τα παιδιά να στοιβαχτούν στις σχολικές αίθουσες αδιαφορώντας για τις παιδαγωγικές επιπτώσεις. Αρκεί να μπορεί να κλείνει η πόρτα, το τι και πως θα διδάσκεται μέσα δεν τους ενδιαφέρει.
Οι καθηγητές είναι όλο και λιγότεροι.Οι καθηγητές θα μειώνονται συνεχώς μιας και οι νέες προσλήψεις θα κοπούν. Για να καλυφθούν τα κενά στα σχολεία αυξάνεται το ωράριο μας, πηγαινοερχόμαστε από σχολείο σε σχολείο, τη στιγμή μάλιστα που αμειβόμαστε λιγότερο και από τα ήδη λίγα που παίρναμε. Είμαστε εμείς που θα κληθούμε να λειτουργήσουμε τα σχολεία στις συνθήκες που περιγράψαμε και θα μας ζητηθεί και ο λόγος αν δεν καταφέρνουμε να το κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο.
Οι υποστηρικτικές δομές είναι όλο και λιγότερες.Καταργείται ό,τιδήποτε προσέφερε συμπληρωματική/υποστηρικτική λειτουργία στη μαθησιακή διαδικασία με πρώτη την ΠΔΣ, την απογευματινή βοήθεια που προσέφερε το σχολείο στα παιδιά που είχαν ανάγκη πρόσθετων μαθημάτων. Κόπηκε, όπως σιγά σιγά πετσοκόβεται το ίδιο το δημόσιο σχολείο.
Το σχολείο τελικά γίνεται όλο και λιγότερο.Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει; Υπάρχει κανείς που επικροτεί; Υπάρχει κανείς που δεν αντιλαμβάνεται ότι διαλυμένα σχολεία σημαίνουν διαλυμένες κοινωνίες; Σημαίνουν κοινωνίες χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά; Ποιος μπορεί να παρακολουθεί ακόμα αδιάφορος;
Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Όχι μόνο εμείς. Όχι μόνο εσείς. Όλοι μαζί.
Η παιδεία είναι υπόθεση όλων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου