Η χαμένη γενιά της Ευρώπης της κρίσης.

Όπως γράφει η ολλανδική TROUW, 14 εκατομμύρια νέοι της Ευρώπης δεν εργάζονται, αλλά ούτε και  σπουδάζουν. Και οι αριθμοί τους αυξάνονται λόγω της κρίσης, με τους κοινωνιολόγους να ανησυχούν για τις κοινωνικές και όχι μόνο συνέπειες αυτού του δυσάρεστου φαινομένου.

 

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, όλο και πιο πολλοί νέοι απομακρύνονται από την αγορά εργασίας.

 

Τα ποσοστά της νεανικής ανεργίας είναι σοκαριστικά. Και όπως λέει ο Massimiliano Mascherini του ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Εργασιακών και Βιοτικών Συνθηκών, τα ποσοστά μετράνε μόνο όσους νέους ψάχνουν για εργασία, ενώ υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός που έχει πια παραιτηθεί από την αναζήτηση δουλειάς.

Το ίδρυμά του μελετά το κόστος που προκαλούν στην ευρωπαϊκή οικονομία όλοι αυτοί οι νέοι, που ούτε εργάζονται, ούτε σπουδάζουν, και που ονομάζονται «Neets».

Τα αποτελέσματα είναι ανησυχητικά: 14 εκατομμύρια νέοι της Ευρώπης, κάθονται σπίτι
τους, και δεν έχουν καμιά απασχόληση. Πρόκειται για το 15.4% όλων των νέων ηλικίας 15-29.

Μερικοί είναι άνεργοι από επιλογή τους, ή ταξιδεύουν, αλλά η πλειοψηφία θέλει να εργαστεί και δεν μπορεί. Οι νέοι αυτοί έχουν πάψει να εμπιστεύονται τους θεσμούς, αλλά και τον συνάνθρωπό τους. Αισθάνονται και είναι πολιτικά  και κοινωνικά απομονωμένοι. Παράλληλα, σύμφωνα με τον Mascherini, είναι ευεπίφοροι στο έγκλημα.

Οι Βρυξέλλες παρακολουθούν στενά το όλο ζήτημα, αφού κοστίζει πανάκριβα. Υπολογίζεται πως το συνολικό κόστος αυτών των νέων ήταν €153 δις το 2011, από €119 δις το 2008. Και αυτός είναι ένας συντηρητικός υπολογισμός, που λαμβάνει υπόψη μόνο το κόστος των κοινωνικών υπηρεσιών, και όχι ζητήματα όπως η υγεία ή η εγκληματικότητα.

Ο κοινωνιολόγος Ton Eimers του ινστιτούτου ΚΒΑ γνωρίζει καλά το πρόβλημα. Όπως λέει «οι νέοι αυτοί κινδυνεύουν να μείνουν έξω το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και σε εποχές κρίσης, τα προβλήματα αυτής της ευαίσθητης ομάδας αυξάνονται κατακόρυφα».

Το εντυπωσιακό είναι πως οι νέοι σε κάθε περιοχή της Ευρώπης, αντιδρούν διαφορετικά.  

Στα αγγλοσαξονικά κράτη, καθώς και στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη, οι Neets συμπεριφέρονται παθητικά. Είναι απογοητευμένοι με το σύστημα, και πιστεύουν πως κανένας δεν θέλει ειλικρινά να τους βοηθήσει. Έτσι, απλά στρέφουν την πλάτη τους στην κοινωνία. Η ομάδα αυτή θεωρεί την πολιτική ασήμαντη, και πολλοί δεν ψηφίζουν καν. Απλά κάθονται αμέτοχοι μπροστά στη τηλεόραση, ζώντας σε κοινωνική απομόνωση και αποστασιοποίηση από τα κοινά.

Αντίθετα, στα μεσογειακά κράτη, η κατηγορία αυτή των νέων είναι πολιτικά ενεργή. Σύμφωνα με τον Mascherini, υπάρχει λόγος που οι νεαροί Ισπανοί και Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους. «Δεν νιώθουν τους πολιτικούς να τους υπερασπίζονται, και για αυτό διαμαρτύρονται. Τείνουν προς τον ριζοσπαστισμό. Αν λοιπόν προκύψει κάποιος ακραίος πολιτικός σχηματισμός σε αυτά τα κράτη, σίγουρα οι απογοητευμένοι νέοι  θα γεμίσουν τις τάξεις του».

Αν και η Ισπανία είναι αυτή που συνήθως ταυτίζεται με την νεανική ανεργία, η κατάσταση στην Βουλγαρία και στην Ιταλία είναι εξίσου ανησυχητική.

Οι Ισπανοί έχουν μια σχετικά καλή εκπαίδευση και αρκετή εργασιακή εμπειρία. Η νεανική ανεργία εκεί είναι προϊόν της κρίσης.

Στην Ιταλία όμως, τα προβλήματα είναι πιο διαρθρωτικά. Η εκπαίδευση εκεί δεν καλύπτει τις ανάγκες της αγοράς εργασίας.

Ο Eimers εξηγεί την διαφοροποίηση στις αντιδράσεις ως εξής: «Στην Νότια Ευρώπη η αγανάκτηση μετατρέπεται πιο εύκολα σε οργή επειδή οι αριθμοί και τα νούμερα είναι και πιο μεγάλα. Αν δούμε 40% νεανική ανεργία και στην Ολλανδία, όλοι αμέσως θα βγουν στους δρόμους. Αν όμως κάποιος νέος ανήκει σε μια μικρή αριθμητικά ομάδα, τότε προτιμά να μένει σπίτι του και να αισθάνεται ντροπή».

Μια μεγάλη ανησυχία είναι αυτή που θέλει τους neets να μπλέκουν με το έγκλημα, και πιο ειδικά με τα ναρκωτικά. Οι νέοι που κάθονται όλη μέρα σπίτι τους και δεν έχουν κάποια ουσιαστική απασχόληση τείνουν να είναι καταθλιπτικοί, κάτι που τους οδηγεί στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ. Αργότερα, μπορεί να καταλήξουν και βαποράκια, ενώ τα κορίτσια καταλήγουν ανύπαντρες νεαρές μητέρες.

S.A.

Presseurope