Επιστροφή Σαμαρά στα τρία άλφα: Απασχόληση, Ανταγωνιστικότητα, Ανάπτυξη

Πρόσω ολοταχώς στο 2009 για τον Αντώνη Σαμαρά που φαίνεται ότι αρχίζει να χτίζει τη νέα πορεία του στη στρατηγική που είχε χαράξει πριν τρία χρόνια, με τις αναγκαίες βέβαια προσαρμογές.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Σαμαράς, τότε νεοεκλεγείς αρχηγός της Ν.Δ. στην ετοιμασία του για τον πρώτο του προϋπολογισμό ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επεξεργαζόταν συγκεκριμένο πλαίσιο προτάσεων για μια εναλλακτική οικονομική πολιτική ως διέξοδο από την κρίση.

Κυρίως προέταξε τότε την επιστροφή από τη μακροοικονομία στη μικροοικονομία και είχε ως οδηγό του τη φράση «δεν θα πνιγεί η αγορά, για να “σωθούν” τα δημόσια οικονομικά», ενώ πρόκρινε τον

ρυθμιστικό ρόλο του κράτους. Το τότε σχέδιο του κ. Σαμαρά επικεντρώθηκε ιδιαίτερα στις αποκαλούμενες κατ΄ αυτόν «μικροοικονομικές μεταρρυθμίσεις», οι οποίες θα απελευθερώσουν, όπως εκτιμούσε, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και της οικονομίας.

Παράλληλα, προέταξε τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό», έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην παρέμβαση του κράτους, όπως υποστηρίζουν οι κεϊνσιανές ιδέες, ώστε να εξομαλυνθεί σταδιακά ο οικονομικός κύκλος και να αποφευχθεί περίοδος ύφεσης μεγάλης διάρκειας, μέσω της ενίσχυσης της λεγόμενης «ενεργούς ζήτησης». Πάγια άποψη του Πρωθυπουργού είναι πως πρέπει να μειωθεί το κόστος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το οποίο για να επιτευχθεί πρέπει να υπάρξει μείωση, όπου είναι εφικτό, του ΦΠΑ, του φόρου επί των κερδών, κ.ά.

Επίσης είναι της άποψης ότι σε συνθήκες υψηλού ελλείμματος μπορούν να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές και οι εργοδοτικές εισφορές, παρά τη μείωση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων. Ως διέξοδο από την κρίση ο Σαμαράς πρότεινε τότε τα τρία «άλφα»: την Απασχόληση, την Ανταγωνιστικότητα και την Ανάπτυξη, τα οποία επαναφέρει και σήμερα μέσω άλλης οδού.

Γι’ αυτό και υπεραμύνεται της ενίσχυσης της απασχόλησης με δημιουργία μακροπρόθεσμων και διατηρήσιμων θέσεων εργασίας, αφού εκτιμά ότι με αύξηση της ανεργίας θα μειωθούν τα ελλείμματα.

Επιμένει ιδιαίτερα στην ενδυνάμωση της ανάπτυξης και στην εξάλειψη των στρεβλώσεων, αφού μέσω της αναπτυξιακής τροχιάς μπορεί να δημιουργηθούν υγιείς πόροι για την εξυπηρέτηση του χρέους άμεσα, για να εξισορροπηθούν τα ελλείμματα βραχυπρόθεσμα, ώστε να επέλθει μεσοπρόθεσμα μηδενισμός των ελλειμμάτων.

Ως εκ τούτου προσδιορίζει τα πεδία δράσης:

α) στον τομέα των μη φορολογικών εσόδων,

β) στη δραστική περικοπή δαπανών από το μη μισθολογικό κόστος του δημοσίου τομέα και

γ) στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης (ένα σκέλος είναι ο περιορισμός της φοροδιαφυγής με τη μέθοδο των «τεκμηρίων κατανάλωσης»).

Μ.Α.