Η δομή του ευρω ως γενεσιουργός αιτία της κρίσης

Η άνοδος των spreads της Ισπανίας και η έκκληση του Θαπατέρο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παρέμβει στη αγορά ομολόγων, σηματοδοτούν ότι η χώρα μπήκε για καλά στο στόχαστρο των αγορών.

Ως μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ανέφερε ο Θαπατέρο, η Ισπανία έχει μεταφέρει αρμοδιότητες στα ευρωπαϊκά όργανα, την Κομισιόν και την ΕΚΤ, τονίζοντας πως «τις παραχώρησε ώστε να αντιδρούν σε τέτοιες περιστάσεις», ανοίγοντας σιγά την πόρτα για μια πολύ μεγάλη συζήτηση που θα ακολουθήσει στην Ευρώπη.

Η Ισπανία  έχει χρέος μόλις 60% του ΑΕΠ, γεγονός που καταρρίπτει τους ισχυρισμούς -κυρίως των Βορειοευρωπαίων- περί κρίσης χρέους ή πολύ περισσότερο περί «ελληνικής κρίσης».  Αν ήταν έτσι γιατί καταρρέει η Ισπανία και κινδυνεύει να έχει την τύχη της Ελλάδας;

Σιγά -σιγά καταρρίπτονται τα αίτια που θέλησε να δώσει ο Γερμανικός -κυρίως- άξονας σ’ αυτή την οικονομική κρίση. Η Ελλάδα λοιδωρήθηκε και συκοφαντήθηκε -με την …»συμπαράσταση» του Γιώργου Παπανδρέου- όσο καμία άλλη χώρα στην μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης.

Η «κατάρρευση» όμως της ισπανικής και κυρίως της ιταλικής οικονομίας  καταρρίπτουν τους όποιους ισχυρισμούς και «επιχειρήματα» εκπορεύονταν από το Βόρειο τμήμα της Ευρώπης.

Στην Ελλάδα δεν παράγουμε τίποτα λένε οι πάσης φύσεως οικονομολογούντες.  Θα συμφωνήσω μερικώς.

Όμως η Ιταλία παράγει!!!  Τεράστια αυτοκινητοβιομηχανία. Από Φερράρι και Λαμποργκίνι μέχρι Φίατ,Λάντσια και Άλφα Ρομέο.

Έχει μια από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές βιομηχανίες στην ένδυση – υπόδηση. Αρμάνι,Μπένετον,Γκούτσι,Ζένια κλπ κυριαρχούν στην παγκόσμια αγορά ποιοτικών προϊόντων.

Στα ράφια των παγκοσμίων Super Market η ιταλική βιομηχανία τροφίμων κατέχει την κυρίαρχη θέση , τροφοδοτώντας τα με ποιοτικά κρασιά, τυριά, ελαιόλαδο κλπ .

Εν πάση περιπτώσει , η Ιταλία είναι μια από τις 10 ισχυρότερες βιομηχανικές χώρες του πλανήτη.

Τι φταίει λοιπόν και η Ιταλία βαδίζει στα χνάρια της υπό πτώχευσης Ελλάδας;

Οι εργασιακές σχέσεις που την εμποδίζουν να είναι ανταγωνιστική; Διαπιστώνουμε το ακριβώς αντίθετο!

Ο μη προσανατολισμός της προς τα ποιοτικά προϊόντα; Και εδώ διαπιστώνουμε το ακριβώς αντίθετο!

Μήπως φταίει και εδώ η διεφθαρμένη και τριτοκοσμική  δημόσια διοίκηση; …Το ακριβώς αντίθετο , αφού η ιταλική δημόσια διοίκηση είναι ανεξάρτητη, με σωστές δομές και είναι αυτή που κράτησε την Ιταλία όρθια μέσα σ’ ένα καταιγισμό εκλογικών αναμετρήσεων και διαδοχικών τριμηνιαίων κυβερνήσεων (στην ουσία δηλαδή πλήρης ακυβερνησίας) στην πριν Μπερλουσκόνι εποχή.

Μήπως η αναχρονιστικότητα στην δικαιοσύνη; ….To ακριβώς αντίθετο και εδώ, αφού είναι από τις λίγες χώρες στην Ευρώπη όπου η δικαιοσύνη λειτουργεί υπό καθεστώς πλήρης ανεξαρτησίας , παράγωντας έργο που πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες θα ζήλευαν ( με πρώτους τους Γερμανούς).

Φταίνε οι τεμπέληδες κάτοικοί της , όπως με άκρως επικίνδυνο λαϊκισμό  κατηγορεί γενικότερα τον  «Νότο»  η καγκελάριος Μέρκελ; …Και εδώ έχουμε το ακριβώς αντίθετο! Οι «Νότιοι» εργαζόμενοι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της κοινοτικής στατιστικής υπηρεσίας Eurostat, εργάζονται περισσότερο από τους υπολοίπους Ευρωπαίους. Οι … Γερμανοί είναι αυτοί που εργάζονται λιγότερο χρόνο, λέει η Eurostat!

Τι φταίει λοιπόν;  

Μήπως τελικά η κρίση είναι νομισματική και κανείς δε θέλει να το παραδεχτεί, γιατί τότε αποδέχεται την ευθύνη του κεντρικού σχεδιασμού και όχι της επιπολαιότητας της περιφέρειας; (Δεν εξαιρώ ότι πραγματικά υπάρχει ανάγκη μεταρρυθμίσεων σε ορισμένα μέλη της περιφέρειας, όπως π.χ η Ελλάδα, αλλά , προς θεού δεν είναι αυτή η γενεσιουργός αιτία της κρίσης. Το γεγονός ότι η κρίση απλώνεται σαν «χταπόδι» και αγκαλιάζει χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία αύριο κλπ είναι η αδιάσειστη απόδειξη)

Τελικά μήπως το ευρώ και οι δομές του είναι ο πραγματικός ασθενής; Μήπως ακριβώς αυτές οι δομές του, που το καθιστούν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παγκοσμίως νόμισμα, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης και υποστήριξης του από κεντρική τράπεζα, έχουν ανοίξει τις ορέξεις των κερδοσκόπων;

Μήπως η αργεντινοποίηση της οικονομίας του ευρωπαϊκού Νότου (σε πρώτο στάδιο, αφού όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσουν αρκετές χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης) είναι αποτέλεσμα των δομικών ανωμαλιών του ευρώ;

Μήπως η λύση στην κρίση βρίσκεται στα χέρια του προέδρου της ΕΚΤ κ. Ντράγκι και στην χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής, ξεπερνώντας τις πληθωριστικές εμμονές των Γερμανών;

Μήπως αν επικρατήσουν οι εμμονές (αλλά και η υστεροβουλία) των Γερμανών οι εξελίξεις θα είναι κατακλυσμιαίες και καταστροφικές για την Ευρώπη;

Τι μέλλει γενέσθαι;
Δεν διεκδικώ το αλάθητο. Εύλογους προβληματισμούς θέτω!