Πριν από δύο χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου του 2009, ο Αντώνης Σαμαράς έγινε ο έβδομος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και ο πρώτος εκλεγμένος από τη βάση του κόμματος. Οκτακόσιες χιλιάδες πολίτες, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, στήθηκαν υπομονετικά στις ουρές, για να πάρουν την τύχη της Παράταξης στα χέρια τους, εκλέγοντας με πρωτόγνωρο τρόπο, από τον πρώτο γύρο, τον νέο πρόεδρο στην ηγεσία της Παράταξης.
Αντώνη Σαμαρά, είμαι ένας από αυτούς αυτός που πάλεψε για να εκλεγείς.
Στήριξα εσένα και μόνο, πιστεύοντας ότι αποτελείς την τελευταία ελπίδα για την πατρίδα, κόντρα σε προσωπικές πολιτικές πεποιθήσεις για το κόμμα της ΝΔ.
Αλλιώς δεν επρόκειτο να ταυτιστώ με τον κ. Σπηλιωτόπουλο, ή με τον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Αντώναρο, για παράδειγμα. Τίποτα το προσωπικό.
Ούτε και καίγομαι να δω τον κ. … κη υπουργό Οικονομικών, ή τον κ. … όπουλο υπουργό Άμυνας, πάλι για παράδειγμα. Τίποτα το προσωπικό.Δεν είμαι ο τυπικά ανυπόμονος ψηφοφόρος, που θέλει σε δύο χρόνο να ανατραπεί το σύμπαν. Δεν μου είναι άγνωστα τα βαρίδια του παρελθόντος και οι οργανωτικές αδυναμίες. Και αντιλαμβάνομαι πλήρως τις αφόρητες πιέσεις που υφίστασαι καθημερινά, την δαμόκλειο σπάθη που κρεμούν κάθε τόσο πάνω από το κεφάλι σου.
Ξέρω επίσης ότι είσαι αναγκασμένος να κρατήσεις ισορροπίες. Και να ελιχθείς εκεί που άλλοι περίμεναν να επιτεθείς. Όπως ξέρω ότι είχες να κάνεις με μια κοινοβουλευτική ομάδα, ένα πολιτικό προσωπικό και ένα κόμμα πλήρως απαξιωμένα και πιστά σε άλλους. Και έκανες ο, τι μπορούσες. Όσα κανείς άλλος στην θέση σου δεν θα μπορούσε.
Μήπως, όμως, παρά τα αντικειμενικά «βαρίδια», πηγαίνεις λίγο αργά ;
Μήπως μέσα στην δημοκρατικότητά σου και την αστική ευγένεια σου έχεις περικυκλωθεί από ένα περιβάλλον που σου κρύβει την αλήθεια;
Μήπως έχουν ζαλιστεί λίγο οι πιστοί οπαδοί σου με τους αλλεπάλληλους διπλωματικούς ελιγμούς;
Μιλώ για τους Έλληνες που δεν βλέπουν πλέον της Ε.Ε σαν σύμμαχο, αλλά σαν έναν εχθρό που επιβάλλει τη θέλησή του με την δύναμη των spreads και τον εκβιασμό των δόσεων.
Μιλώ για τους απελπισμένους Έλληνες που τη ΝΔ να ενδιαφερθεί γι αυτούς και για τις αγωνίες τους και όχι για την σωτηρία της Ευρώπης.
Μιλώ για τους Έλληνες που θέλουν ισχυρή αντίδραση στις αποφάσεις που ναρκοθετούν το μέλλον τους και όχι ισορροπίες και περίτεχνους ελιγμούς. Που Θέλουν ηγέτη να τους οδηγήσει έξω από το τούνελ.
Μιλώ για εκείνους που θέλουν να σε ακούσουν να μιλάς όχι μόνο για το Μνημόνιο και για τα οικονομικά, αλλά και για το όραμά σου για το νέο κράτος που πρέπει να πάρει την θέση αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου.
Μιλώ για εκείνους που περιμένουν από σένα την ελπίδα για την Παιδεία, για τους μετανάστες, για την άμυνα και την ασφάλειά μας, για τα παιδιά μας, γι αυτά που μας ενώνουν μπροστά στον κίνδυνο και μας κάνουν να μεγαλουργούμε.
Μιλώ και για εκείνους που θέλουν να σ΄ ακούσουν να λες ότι θα κάνεις ρήξεις, ότι θα πατάξεις την διαπλοκή και την διαφθορά, ότι θα βάλεις τις βάσεις για μια υγιή και όχι κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα με κύριο γνώμονα το όφελος του πολίτη.
Κι αυτοί όλοι είναι οι περισσότεροι.
Δεν έχουν αυταπάτες. Δεν περιμένουν ούτε τον Μεσσία, ούτε τον θεόσταλτο ηγέτη. Τον Αντώνη Σαμαρά περιμένουν. Τον Πατριώτη. Τον Οραματιστή.
Ξέρω ότι οι παρθενογενέσεις σπανίζουν. Οι μεγαλύτερες ιστορικές αλλαγές, ακόμα και οι επαναστάσεις, εμπεριείχαν στοιχεία συνέχειας. Επομένως και η δική σου «επανάσταση» θα πατήσει σε υπάρχοντα «πάγια».
Αλλά στην ΝΔ το μόνο υπάρχον «πάγιο» που αξίζει είναι ο κόσμος, τα υπόλοιπα είναι αποσβεσμένα ή ευτελή.
Ο κόσμος σε έφερε στην αρχηγία, αυτός μπορεί να σε κάνει πανίσχυρο πρωθυπουργό, αυτός είναι η μοναδική δύναμή σου.
Αλλά και ο αυστηρότατος, χωρίς υπομονή πλέον, κριτής.
Ένας αναγνώστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου