Τουρκία, η χώρα που μόνο ζητά, ποτέ δεν δίνει

• Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Με αφορμή το άρθρο "Ο Γιώργος είναι χουβαρντάς και όταν πρόκειται για εθνικό χώρο... απλά δίνει!" υπάρχει μία παράγραφος κλειδί που την συναντάμε στο τέλος του άρθρου και σύμφωνα με αυτή λοιπόν:

“Το Τουρκικό κατεστημένο, «στρατιωτικό» ή «πολιτικό», αδιάφορο, είναι διαποτισμένο με την αίσθηση της «γεωπολιτικής αδικίας». Θα ξαναπώ ότι η γεωγραφία έχει φερθεί αμείλικτα στην Τουρκία και οι Τούρκοι επικαλούμενοι την «αρχή της ευθυδικίας» αυτό ακριβώς εννοούν: Ότι δεν μπορεί μια χώρα 750.000 τ.χ. με 70 εκ. πληθυσμό να έχει μια στενή λωρίδα θάλασσας ως χωρικά ύδατα και ως ΑΟΖ ενώ η κατά πολύ μικρότερη Ελλάδα με 11 εκ. κατοίκους θα νέμεται μια «ελληνική λίμνη» λίγα μίλια από τις τουρκικές ακτές.”

Δεν ξέρουμε πως ορίζεται η έννοια της “γεωπολιτικής αδικίας”! Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι ότι αν υπήρχε τέτοιος όρος τότε φανταζόμαστε ότι μία χώρα σαν την Κίνα που ξεπερνά το 1 δισ. κατοίκους θα απαιτούσε τα κέρατα της από την Ιαπωνία, την Κορέα (Βόρειο και Νότιο) μόνο και μόνο επειδή οι γείτονες χώρες είναι κατά πολύ μικρότερες σε έκταση και πληθυσμό!

Η λογική της συνύπαρξης σίγουρα στηρίζεται και στην αλληλοκατανόηση. Όμως γιατί να κατανοήσουμε εμείς τους Τούρκους και να μην κατανοούν και οι Τούρκοι εμάς;

Αν ήταν στη θέση μας οι Τούρκοι, θα δεχόντουσαν άραγε απώλεια εθνικού γεωγραφικού χώρου ή χωρικών υδάτων;

Και αν οι Τούρκοι είχαν την δική μας (και χειρότερη) υπογεννητικότητα, κι εμείς είχαμε υπέρμετρη υπεργεννητικότητα, θα μπορούσαμε ποτέ να διαννοηθούμε ότι θα μας χάριζαν τα αλύτρωτα μας εδάφη;

Επιπλέον οι Τούρκοι πολύ εύκολα αποκλείουν το ενδεχόμενο να υπάρξει μετά από χρόνια ή δεκαετίες υπεργεννητικότητα και στην Ελλάδα. Τότε τι θα ισχυριστούν;

Ότι μας αδίκησαν οπότε τώρα είναι η σειρά τους να μας παραχωρήσουν τα εδάφη μας;

Τέτοιοι ισχυρισμοί δεν είναι απλώς γελοίοι αλλά αποδεικνύουν πως οι Τούρκοι δεν σέβονται καν τις συνθήκες που έχουν υπογράψει! Πόσο μάλλον θα σέβονταν νέες συνθήκες, όπου στο απώτερο μέλλον θα διεκδικούσαν ακόμα περισσότερα δικαιώματα και εδάφη αφού θα είχαν καταλάβει ότι πολύ εύκολα υποχωρούμε για λόγους “κατανόησης”!

Σύμφωνα με την τουρκική νοοτροπία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μικρές χώρες διότι εμποδίζουν τα συμφέροντα των μεγάλων!

Όμως υπάρχει κι ένας άλλος εξίσου σημαντικός προβληματισμός.

Αν η ελληνική μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη υπερβεί ένα όριο της τάξης του 50% του συνολικού πληθυσμού της Θράκης, τότε τι θα ισχυρίζονται οι Τούρκοι;

Ήδη απαιτούν, την στιγμή που η μειονότητα δεν ξεπερνά το 30%!

Και είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε μία τέτοια χώρα να ενταχθεί στην ΕΕ!

Μία σοβαρή λύση θα ήταν ο έλεγχος της αύξησης του τουρκικού πληθυσμού. Δηλαδή έλεγχος γεννήσεων σε τέτοιο βαθμό που να διατηρούνται ακόμα και οι γεωπολιτικές ισορροπίες ώστε να μην αισθάνονται οι Τούρκοι “αδικημένοι”!

Άλλη σοβαρή λύση θα ήταν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που προκύπτουν από τα δικά τους εδάφη και σε περίπτωση ανάγκης τότε εμπορική συνεργασία με την Ελλάδα, χωρίς όμως να προσβάλλονται τα δικαιώματα μας.

Αυτό που έχουν καταφέρει αυτή την στιγμή οι Τούρκοι είναι να μας έχουν πείσει ότι δεν μπορούμε ή δεν έχουμε δικαίωμα να διεκδικούμε από αυτούς, ενώ αυτοί μπορούν να διεκδικούν ό,τι θέλουν γράφοντας στα παλιά τους υποδήματα συνθήκες και συμφωνίες ακόμα και την ίδια την Ιστορία.