Το τελευταίο φασιστικό κράτος της Ευρώπης

Στην πολύπαθη χώρα μας είναι πολλοί αυτοί που έχουν εξισώσει αλλοτινά αυταρχικά ή μιλιταριστικά καθεστώτα, με τα αντίστοιχα φασιστικά της Ευρώπης του περασμένου αιώνα.  Υπάρχει όμως μια ιδιαίτερα σημαντική ειδοποιός διαφορά.  Σε αυτό που η ιστορία έχει ονομάσει φασισμό, το καθεστώς καταλαμβάνει την εξουσία με απολύτως δημοκρατικό τρόπο, στηριζόμενο σε μια μάζα πολιτών οι οποίοι στη συνέχεια μετατρέπονται σε δυνάστες της μειοψηφίας και γαντζώνονται στην εξουσία με οποιοδήποτε μέσον.  Κι αν κάποιοι αφελείς πιστεύουν ότι η Ελλάδα
ξόφλησε με τα φαντάσματα του παρελθόντος, δυστυχώς η πραγματικότητα έρχεται να τους διαψεύσει.  Γιατί σήμερα η Ελλάδα είναι το τελευταίο φασιστικό κράτος της Ευρώπης και διαθέτει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να ονομαστεί έτσι.
Η ιστορία ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όπου ένα εμφανώς καταπιεσμένο πλήθος καταλαμβάνει δημοκρατικά την εξουσία υπακούοντας τυφλά τα ανατρεπτικά εθνικιστικά συνθήματα ενός κατά τα άλλα χαρισματικού ηγέτη.  Κραδαίνοντας πράσινες σημαίες και τραγουδώντας Μίκη, οι μεθυσμένοι προλετάριοι καταφέρνουν ότι δεν κατάφερε ένας εμφύλιος και μια δικτατορία.  Είναι απόλυτοι κυρίαρχοι ενός ευρωπαϊκού κράτους, με στιβαρή οικονομία, διεθνείς σχέσεις υψηλού επιπέδου και μάλιστα χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος, χωρίς δηλαδή ένα παρεμβατικό παλάτι ή μια ανένδοτη αριστερά.
Οι ιδεολόγοι ηγέτες, αλλοτινοί αγωνιστές του Γράμμου, αντιφρονούντες της δικτατορίας και εξεγερμένοι του πολυτεχνείου, γρήγορα μαγεύονται από τις σειρήνες της εξουσίας.  Το ΝΑΤΟ είναι ακόμα εδώ, η Ελλάδα δεν εγκαταλείπει την ΕΟΚ, τα ζιβάγκο γίνονται Αρμάνι και τα κατσαριδάκια Μερσεντές.  Καταλαβαίνουν γρήγορα πως πρέπει να γαντζωθούν στην εξουσία.  Βλέπουν όμως ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει.  Αρχίζει τότε η οικοδόμηση του φασισμού.   Το δημόσιο κατακλύζεται από τα παιδιά των πράσινων αγωνιστών.  Και όχι μόνο ο στενός δημόσιος τομέας, αλλά και όλοι οι ελεγχόμενοι από την κυβέρνηση τομείς, τράπεζες, ΔΕΚΟ, ταμεία, κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις.  Στην ύπαιθρο μοιράζεται αθρόα άφθονο ευρωπαϊκό χρήμα.
Εκατομμύρια άξεστων φασιστοειδών έχει καταλάβει το κράτος, το τρέφει και τρέφεται από αυτό.  Η νέα τάξη για να επιβιώσει οργανώνει συνεχή πογkρόμ ενάντια στις υπόλοιπες τάξεις και ιδιαίτερα στους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι υφίστανται ανείπωτες ταπεινώσεις στις καθημερινές τους συναλλαγές.  Η νέα τάξη κατατρώγει σαν τέρας όλο τον παραγόμενο πλούτο και δημιουργεί ελλείμματα πάνω στα ελλείμματα.  Η φιέστα των Ολυμπιακών και η μαζική είσοδος των πολυεθνικών της δίνει νέα πνοή.  Οι φασίστες ξοδεύουν τα δανεικά τους μόνο στις ξένες πολυεθνικές, θαυμάζοντας την οργάνωση και το υψηλό γκλάμουρ που τους προσφέρεται απλόχερα, με μια χαιρεκακία απέναντι στους νεόπτωχους μαλάκες που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στη νέα εποχή.
Το τελευταίο φασιστικό κράτος της Ευρώπης έχει όλες τις απαιτούμενες δομές:
Ελέγχει σαδιστικά την πληροφόρηση.  Μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει κριτική σε πρόσωπα, όχι όμως στις δομές του ‘’συστήματος’’.
Διαθέτει τους πραιτοριανούς του με τη μορφή των ΜΑΤ.  Οι πραιτοριανοί, ως νέα Ες Ες, δικαιούνται να μακελεύουν το πλήθος ατιμώρητα.  Μπορούν να γράφουν το σύνταγμα στα παπάρια τους.  Μπορούν να διαλύουν προληπτικά διαδηλώσεις, πνίγοντας τους πληβείους στα χημικά.
Αιχμή του δόρατος των φασιστών ήταν και παραμένουν οι υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών.  Άξεστοι, τσαμπουκάδες και λαδωνιάρηδες, βρίσκονται παντού και πάντα έτοιμοι να αποτελειώσουν το άτυχο θύμα που θα βρεθεί στο δρόμο τους.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι σαπίζουν κατά εκατοντάδες στις φυλακές, μέσα από δίκες – παρωδία, όταν δε δολοφονούνται αδιακρίτως σε σκοτεινές συμπλοκές.
Ποιά η διαφορά ενός αυταρχικού καθεστώτος από ένα φασιστικό;  Το φασιστικό παραμένει μέχρι το τέλος προσκολλημένο στην εξουσία του.  Μετά την τραγωδία της Κύπρου, ακόμα και οι μισητοί συνταγματάρχες είχαν την ύστατη ευαισθησία να παραδώσουν την εξουσία στη δημοκρατία.
Όχι όμως η πράσινη λαίλαπα.  Ακόμα και μετά τη χειρότερη καταστροφή που υπέστη η χώρα μας και οι πολίτες της, που όμοια εξαθλίωση δεν υπέστησαν ούτε έπειτα από χαμένους πολέμους, η κυβέρνηση είναι εκεί, στη θέση της, ταμπουρωμένη πίσω από τα τείχη των ΜΑΤ, τα τάγματα εφόδου των εφοριακών και τους πληρωμένους προπαγανδιστές της.  Οι τραγωδίες  βαφτίζονται εθνικές επιτυχίες.  Η εξαθλίωση, ανάγκη εξόδου από την κρίση.  Οι εξεγερμένοι, ταραξίες.  Οι απελπισμένοι, τρομοκράτες.  Όποιος δεν έχει να πληρώσει τον τοκογλύφο, θα μπαίνει στη φυλακή, τώρα που τα κελιά των τοξικομανών πρόκειται να αδειάσουν.
Πότε έρχεται το τέλος ενός φασιστικού καθεστώτος;  Όταν εξωγενείς παράγοντες επηρεάζουν τη βιωσιμότητά του.  Η φοβερή οικονομική κρίση και η εξάρτηση του καθεστώτος από ξένα κράτη και τράπεζες είναι ο καταλύτης.  Οι δανειστές είναι έτοιμοι να κόψουν τον ομφάλιο λώρο.  Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να στερήσει από τους δημοσίους υπαλλήλους, όχι μόνο τους παχυλούς τους μισθούς αλλά ακόμα και τις σίγουρες θέσεις εργασίας τους.  Το καθεστώς, είτε θα γκρεμιστεί έξωθεν, λόγω οικονομικής ασφυξίας, είτε θα λεηλατηθεί από τα ίδια του τα σπλάχνα.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
kakofonix