Σήμερα συναντάται η Merkel με τον Sarkozy, και πολλοί είναι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που θα ήθελαν να γνωρίζουν τι σκέφτεται η σιδηρά κυρία.
Η κυριότερη κριτική εναντίον της έχει να κάνει με την απουσία του επείγοντος που την χαρακτηρίζει, έτσι ώστε να αποσοβηθεί η κρίση που ταλανίζει την ευρωζώνη.
Μια βόλτα όμως στο καλοκαιρινό Βερολίνο, μας δείχνει το που οφείλεται αυτή η ψυχραιμία της καγκελαρίου. Οι δρόμοι είναι ήσυχοι, και τα καφέ γεμάτα. Οι μαυρισμένοι Βερολινέζοι επιστρέφουν από τις διακοπές τους στα δημοσιονομικά
αδύναμα κράτη, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, και συνεχίζουν τη ζωή τους.
Η Γερμανία ίσως να είναι το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος που διαθέτει το μέγεθος και τον πλούτο για να καλύψει τα χρέη των απελπισμένων γειτόνων του, οι Γερμανοί όμως διστάζουν.
Η χώρα τους βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, χωρίς να αντιλαμβάνεται τους πανίσχυρους ανέμους γύρω της. Δεν υπάρχουν εδώ δακρυγόνα, όπως στην Αθήνα. Δεν καίγονται λάστιχα, όπως στο Λονδίνο. Δεν υπάρχουν αγανακτισμένα πλήθη στις πλατείες, όπως στην Ισπανία. Και ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη παλεύει με τη λιτότητα, η Γερμανία είναι στη μέση μιας πολιτικής διαμάχης για το αν θα πρέπει να περικοπούν φόροι ύψους $14 δισεκατομμυρίων.
Όπως μας λέει ένας Βερολινέζος, «είναι σαν να υπάρχει ένα μαύρο σύννεφο που μας καλύπτει, χωρίς να πέφτει βροχή επάνω μας…». Ναι, πράγματι η κυβέρνηση προχώρησε σε περικοπές, σχεδιασμένες όμως να μη δημιουργήσουν πόνους. Οι συνέπειες της κρίσης δεν έχουν γίνει αισθητές.
Οι μόνες σημαντικές διαμαρτυρίες είχαν να κάνουν με το γκρέμισμα ενός παλιού σιδηροδρομικού σταθμού στη Στουτγάρδη, και με την πυρηνική ενέργεια. Ο κόσμος είναι πιο πιθανό να ξεσηκωθεί για φτηνότερο ίντερνετ, και για τα δικαιώματα των ζώων, παρά για την απασχόληση, και τις περικοπές δαπανών.
Η εξήγηση για αυτό δεν είναι άλλη παρά οι δουλειές. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 706.000 περισσότεροι Γερμανοί εργάζονταν φέτος απ ότι πέρσι. Οι 415.000 θέσεις είναι μόνιμης απασχόλησης, και οι 289.000 μερικής.
Η Γερμανία διαθέτει ισχυρά συνδικάτα και αρκετές νομοθετικές προστασίες για τους εργαζομένους. Σήμερα, η ανεργία είναι στο 7% (των ΗΠΑ στο 9.1%). Όσο όμως συνεχίζει να μειώνεται ο πληθυσμός της, οι οικονομολόγοι ανησυχούν περισσότερο για έλλειψη εργατικού δυναμικού, παρά για την ανεργία. Στους νέους, τα ποσοστά ανεργίας είναι τα τρίτα χαμηλότερα στην Ευρώπη (πίσω από την Ολλανδία και την Αυστρία). Μόλις το 9.1% των νέων μεταξύ 15-24 είναι άνεργοι, σε σχέση με το 20.5% για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Οι νέοι δεν διαδηλώνουν διότι είναι ικανοποιημένοι. Σπουδάζουν, εργάζονται, και έχουν ευκαιρίες για να σταδιοδρομήσουν. Ο περισσότερος κόσμος αισθάνεται μια χαρά με τη συνολική κατάσταση. Η Γερμανία όμως εξαρτάται από τις εξαγωγές, και μια επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας θα προκαλέσει επιπτώσεις. Κανείς δεν γνωρίζει πως θα αντιδράσουν οι εσωστρεφείς Γερμανοί αν τα πράγματα χειροτερέψουν για αυτούς, και αν δεν υπάρχουν αγορές για τα προϊόντα τους. Μάλλον θα γίνουν πιο σφιχτοί απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους τους.
Η δύναμη της Γερμανίας πηγάζει από το ευρώ, το οποίο λειτουργεί υπέρ της. Όσο οι ασθενείς οικονομίες, όπως η Ελλάδα, είναι κλειδωμένες στην ευρωζώνη, χωρίς δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματός τους, τόσο πιο ανταγωνιστική και κερδοφόρα γίνεται η Γερμανία.
Ως αποτέλεσμα, η Merkel δέχεται ισχυρές πιέσεις από το εξωτερικό προκειμένου να βοηθήσει τα αδύναμα κράτη, κατηγορούμενη ότι ρισκάρει την οικονομική σταθερότητα της ευρωζώνης (και του κόσμου όλου), εφαρμόζοντας ημίμετρα.
Στο εσωτερικό, δέχεται κριτικές ότι προχωρά αργά αλλά σταθερά προς μια δημοσιονομική ένωση, που θα μεταφέρει τα γερμανικά χρήματα στους σπάταλους γείτονες.
Στη γερμανική ειδησεογραφία κυριαρχούν τα βάσανα και οι λύπες των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Πάντως, μέχρι στιγμής, οι Γερμανοί παραμένουν πιστοί στην ισχύ του ευρώ. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της Bild, το 65% των ερωτηθέντων Γερμανών πιστεύει πως το ευρώ θα υπάρχει και το 2021, ενώ το 31% πιστεύει πως όχι.
Ένα αποτέλεσμα της συγκεκριμένης δημοσκόπησης προκαλεί εντύπωση: Από τους ερωτηθέντες, το 52% συμπάσχει με τους διαδηλωτές της Ελλάδας, ενώ το 39% όχι. Και όπως λέει η Α. Köcher του Allensbach Institute, αυτό είναι εκπληκτικό αφού «παντού στα ΜΜΕ και στις ιδιωτικές συζητήσεις ακούμε πως οι Γερμανοί δεν τρέφουν καμία συμπάθεια για τους Έλληνες. Μάλλον όμως θυμούνται τη δύσκολη περίοδο μετάβασης που πέρασαν και οι ίδιοι την τελευταία δεκαετία, και ξέρουν πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση τους…».
Του Nicholas Kulish
N.Y. Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου