Ταυτόχρονα άρχισαν να παίζουν και στην Ιταλία τα διαφημιστικά για την ταινία προσεχώς, της οποίας το σενάριο προβλέπει περικοπές μισθών και συντάξεων, ελαστικό εργασιακό καθεστώς, καταργήσεις και συγχωνεύσεις δημόσιων οργανισμών και οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις και διάφορα άλλα στην ίδια κατεύθυνση. Τα οποία δεν χρειάζεται ούτε να διαβάσουμε, ούτε να απαριθμήσουμε αναλυτικά, γιατί εδώ στην Ελλάδα τα ξέρουμε από πρώτο χέρι, ή ακόμα καλύτερα από πάνω χέρι - κάτω χέρι στις πλάτες μας.
Της Ιταλίας είχε προηγηθεί η Πορτογαλία, ύστερα η Ισπανία και φαντάζει όλο και πιθανότερο να ακολουθήσουν το Βέλγιο, ακόμα και η Γαλλία. Για να αποδειχτεί έτσι ότι ολόκληρο το λαμπρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τις αξιοπρεπείς αμοιβές και συντάξεις, την προστασία της εργασίας, τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με πολλούς αγώνες και θυσίες δεν στέκεται καθόλου καλά στα πόδια του. Κρέμεται από μια κλωστή, η οποία ήδη έχει αρχίσει να κόβεται. Και η κατάρρευσή του θα οδηγήσει την πιο πολιτισμένη, υποτίθεται, από όλες της ηπείρους σε καθεστώς μεσαίωνα -ιστορικά εξάλλου δικός της είναι κι αυτός.
Σε όλες τις χώρες όμως που μπαίνουν στο στόχαστρο των λεγόμενων αγορών και στη δίνη των spreads παρακολουθούμε το ίδιο έργο που παρακολουθήσαμε και στην Ελλάδα. Η αρρώστια, η κρίση, είναι η μια πλευρά του προβλήματος και όχι η χειρότερη. Αυτό που σκοτώνει δικαιώματα, αμοιβές και θεσμούς και μας πάει αιώνες πίσω είναι τα μέτρα για την αντιμετώπισή της.
Η θεραπεία που επιβάλλουν κέντρα εκτός ελέγχου και εκτός των συνόρων είναι χειρότερη από την αρρώστια. Η οποία αρρώστια τείνει να εξελιχθεί σε μια τεράστια ευκαιρία για όσους την προκάλεσαν, από τη μια μεριά να ενισχύσουν τα κέρδη και την εξουσία τους και από την άλλη να πατήσουν στον λαιμό και για πολλά χρόνια τους εργαζόμενους της Ευρώπης.
Στη ζοφερή αυτή ρεβάνς που επιχειρείται εις βάρος των εργαζομένων, στην καλά οργανωμένη και με τεράστια δύναμη πυρός επίθεση εναντίον των πιο αδύναμων, αποδεικνύεται τώρα πέραν πάσης αμφιβολίας και για τον πιο δύσπιστο ότι η Ελλάδα υπήρξε πειραματικό εργαστήριο, χώρα δοκιμής μέτρων και μεθόδων που μέχρι προχθές δεν ήταν απλώς εκτός ατζέντας, αλλά και εκτός λογικής.
Κι έτσι κατανοούμε καλύτερα γιατί τόσο καιρό υμνούν τον Παπανδρέου, χειροκροτούν το θάρρος του, επαινούν την αποφασιστικότητά του και του χαρίζουν βραβεία-χάντρες. Και γιατί κολακεύουν τους Έλληνες για το κουράγιο τους να ανεχτούν τα πρωτοφανή στη σκληρότητά τους μέτρα -άλλο πράγμα πόση σχέση έχει αυτό με την πραγματικότητα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνουν μια προτίμηση για την Ελλάδα ως πρόθυμη χώρα πειραματισμών και τους Έλληνες ως αναλώσιμα πειραματόζωα. Ξέρουμε όλοι ότι με τον Δεκέμβρη του 1944, με τον εμφύλιο, με την αμερικάνικη βοήθεια, με τις ναπάλμ, με τον Ψυχρό Πόλεμο, από 'δώ ξεκίνησαν οι επιχειρήσεις τους. Στην Ελλάδα δοκίμασαν αντοχές, μέσα και όπλα.
Και πριν η Ελλάδα προλάβει να συνέλθει -γιατί ακόμα πληρώνουμε παλιά χρέη και παλιές αμαρτίες- πάλι εντέλλεται να παίξει τον ίδιο ρόλο. Και πάλι το yes γίνεται η πιο δημοφιλής λέξη στο Μαξίμου. Και ο Σόιμπλε έχει λαμβάνειν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας ως αντάλλαγμα για την οικονομική βοήθεια -ο ίδιος το είπε.
Προφανώς δεν είναι από τις περιπτώσεις που η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αφού ζούμε ήδη άλλη μια ελληνική τραγωδία. Είναι όμως μια από τις περιπτώσεις που εδώ, στην Ελλάδα των πειραματισμών τους, μπορεί να αποδειχτεί ότι οι άσχημες πολιτικές όμορφα καίγονται. Κι αυτή θα είναι όχι μόνο μια πράξη αυτοσυντήρησης και εθνικής επιβίωσης, αλλά και μια πράξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου