Ακούω τακτικά –ειδικά τον τελευταίο καιρό– πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι το κόμμα τους δεν απέχει ούτε κεραία από την ιδεολογική γραμμή που έχει χαράξει η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, από τον ιδρυτή του, τον Α. Παπανδρέου.
ΦΥΣΙΚΑ, ΑΥΤΟ είναι μία εύκολη επιχειρηματολογία, προκειμένου να υποστηριχθεί η σοσιαλιστική φυσιογνωμία του κόμματος –για κίνημα δεν μιλάμε τώρα!– η οποία, αντικειμενικά, έχει υποστεί οβιδιακές μεταμορφώσεις, ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ’80, με κορυφαίο παράδειγμα το
γνωστό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Κι ενώ το ΠΑΣΟΚ είναι ένα άλλο ΠΑΣΟΚ επί Γ. Παπανδρέου και οπωσδήποτε ένα άλλο ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη και ένα… αλλότερο επί Α. Παπανδρέου, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί μια φυσιολογική πολιτική εξέλιξη την εξορκίζουν με τον απήγανο στην Ιπποκράτους. Το αστείο είναι ότι τα ίδια στελέχη, που υπηρέτησαν ως νεοσσοί στην κυβέρνηση Παπανδρέου, τα ίδια στελέχη υποστήριξαν ως ώριμοι πολιτικοί την κυβέρνηση Κ. Σημίτη, τα ίδια στελέχη σήμερα ασπάζονται μια άκριτη και αναξιολόγητη –σε πολλές παραμέτρους της– μνημονιακή πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Θα ήθελα να σας θυμίσω γιατί έχουμε ένα «κουσούρι» ως Ελληνες: Διαθέτουμε κοντή μνήμη, ότι σήμερα είμαστε εναντίον της βίαιης συμπεριφοράς των ταξιτζήδων αλλά το 1992 οι στελεχάρες του ΠΑΣΟΚ «ξεβράκωναν» στην Ομόνοια τους εργαζομένους στα λεωφορεία, που προσπαθούσε να ιδιωτικοποιήσει ο Μητσοτάκης. Οτι το 2008, ο Γ. Παπανδρέου είχε κατεβεί στο λιμάνι του Πειραιά για να υποδεχθεί τους Κρητικούς, που απειλούσαν ότι με τα τρακτέρ τους θα «πολιορκήσουν» την Αθήνα. Την ίδια χρονιά ο Γ. Παπανδρέου κατακεραύνωνε τη σημαντική προσπάθεια Γιαννάκου για τα ΑΕΙ, δίνοντας εντολή στη φοιτητική παράταξη του κόμματός του να μην την αποδεχθεί, για να μη θυμηθώ ότι τορπίλισε και την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων – που εισάγει σήμερα από την «πίσω πόρτα» η κ. Διαμαντοπούλου. Αλλά επειδή εμείς οι Πολίτες είναι ώρα να ξεπεράσουμε τις κομματικές γραμμές, βγάζοντας τις κομματικές παρωπίδες, με μόνο γνώμονα την προκοπή της πατρίδας μας και ποιος καλύτερα την υπηρετεί, ας δούμε ότι το νομοσχέδιο που έρχεται στη Βουλή προς ψήφιση των Παπουτσή – Παπαϊωάννου για τις συγκεντρώσεις, τις διαμαρτυρίες ή και για να μπει κάποιο μέτρο –χωρίς να θίγει στο παραμικρό την ελευθερία έκφρασης στις ιστοσελίδες του κυβερνοχώρου– βρίσκεται προς την ορθή κατεύθυνση.
ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, που χρειάζεται συμπολίτευση και αντιπολίτευση να εργαστούν από κοινού για να βρεθεί η χρυσή τομή προς όφελος της Δημοκρατίας και του σεβασμού των δικαιωμάτων όλων των πολιτών έναντι μικρών καταδυναστευουσών μειοψηφιών.
ΦΥΣΙΚΑ, ΑΥΤΟ είναι μία εύκολη επιχειρηματολογία, προκειμένου να υποστηριχθεί η σοσιαλιστική φυσιογνωμία του κόμματος –για κίνημα δεν μιλάμε τώρα!– η οποία, αντικειμενικά, έχει υποστεί οβιδιακές μεταμορφώσεις, ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ’80, με κορυφαίο παράδειγμα το
γνωστό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Κι ενώ το ΠΑΣΟΚ είναι ένα άλλο ΠΑΣΟΚ επί Γ. Παπανδρέου και οπωσδήποτε ένα άλλο ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη και ένα… αλλότερο επί Α. Παπανδρέου, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί μια φυσιολογική πολιτική εξέλιξη την εξορκίζουν με τον απήγανο στην Ιπποκράτους. Το αστείο είναι ότι τα ίδια στελέχη, που υπηρέτησαν ως νεοσσοί στην κυβέρνηση Παπανδρέου, τα ίδια στελέχη υποστήριξαν ως ώριμοι πολιτικοί την κυβέρνηση Κ. Σημίτη, τα ίδια στελέχη σήμερα ασπάζονται μια άκριτη και αναξιολόγητη –σε πολλές παραμέτρους της– μνημονιακή πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Θα ήθελα να σας θυμίσω γιατί έχουμε ένα «κουσούρι» ως Ελληνες: Διαθέτουμε κοντή μνήμη, ότι σήμερα είμαστε εναντίον της βίαιης συμπεριφοράς των ταξιτζήδων αλλά το 1992 οι στελεχάρες του ΠΑΣΟΚ «ξεβράκωναν» στην Ομόνοια τους εργαζομένους στα λεωφορεία, που προσπαθούσε να ιδιωτικοποιήσει ο Μητσοτάκης. Οτι το 2008, ο Γ. Παπανδρέου είχε κατεβεί στο λιμάνι του Πειραιά για να υποδεχθεί τους Κρητικούς, που απειλούσαν ότι με τα τρακτέρ τους θα «πολιορκήσουν» την Αθήνα. Την ίδια χρονιά ο Γ. Παπανδρέου κατακεραύνωνε τη σημαντική προσπάθεια Γιαννάκου για τα ΑΕΙ, δίνοντας εντολή στη φοιτητική παράταξη του κόμματός του να μην την αποδεχθεί, για να μη θυμηθώ ότι τορπίλισε και την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων – που εισάγει σήμερα από την «πίσω πόρτα» η κ. Διαμαντοπούλου. Αλλά επειδή εμείς οι Πολίτες είναι ώρα να ξεπεράσουμε τις κομματικές γραμμές, βγάζοντας τις κομματικές παρωπίδες, με μόνο γνώμονα την προκοπή της πατρίδας μας και ποιος καλύτερα την υπηρετεί, ας δούμε ότι το νομοσχέδιο που έρχεται στη Βουλή προς ψήφιση των Παπουτσή – Παπαϊωάννου για τις συγκεντρώσεις, τις διαμαρτυρίες ή και για να μπει κάποιο μέτρο –χωρίς να θίγει στο παραμικρό την ελευθερία έκφρασης στις ιστοσελίδες του κυβερνοχώρου– βρίσκεται προς την ορθή κατεύθυνση.
ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, που χρειάζεται συμπολίτευση και αντιπολίτευση να εργαστούν από κοινού για να βρεθεί η χρυσή τομή προς όφελος της Δημοκρατίας και του σεβασμού των δικαιωμάτων όλων των πολιτών έναντι μικρών καταδυναστευουσών μειοψηφιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου