Συγκίνηση για τον καθηγητή - Η έρευνα των «ΝΕΩΝ» φέρνει στο φως νέες ιστορίες τρέλας από τη ζωή των εκπαιδευτικών

Κινήσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς από όλο το περιβάλλον του στα Χανιά αλλά και τον εκπαιδευτικό κόσμο της χώρας έφερε για τον 50χρονο εκπαιδευτικό Γ., που δεν είχε στέγη για να μείνει, το δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ», το οποίο και ανέδειξε τις «καθημερινές ιστορίες τρέλας» που ζουν στην Ελλάδα της κρίσης δάσκαλοι και καθηγητές.

Μάλιστα, η ΟΛΜΕ (Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης), όπως λέει ο πρόεδρός της Νίκος Παπαχρήστος, θα συνεδριάσει την Πέμπτη για να εγκρίνει ένα οικονομικό βοήθημα ώστε να στηρίξει τον εκπαιδευτικό και την οικογένειά του. Το ερώτημα είναι αν ο ίδιος θα το δεχτεί…

«Υπήρξε ανέλπιστη βοήθεια εδώ και ευχαριστώ πολύ» δηλώνει στα «ΝΕΑ». «Δεν θέλω όμως να πάρω χρήματα συναδέλφων, είναι ιερά γιατί κάποιοι έχουν δουλέψει γι' αυτά. Θα πρέπει να βρεθεί μια λύση για όλους. Είναι δεκάδες οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από κακούς προγραμματισμούς και από την απόρριψη των αιτήσεών τους για απόσπαση κοντά στα σπίτια τους» δηλώνει χαρακτηριστικά.

«Δεν είμαι άστεγος, είμαι ένας εργαζόμενος και πρέπει να μπορώ να ζω με τα λεφτά μου. Δεν είναι λύση να ζούμε με την αλληλεγγύη των άλλων. Το κράτος μάς έχει εγκαταλείψει τελείως και μας έχει αφήσει στην αλληλεγγύη και στον ανθρωπισμό των συναδέλφων μας» λέει.

Ωστόσο, προσωρινή λύση στο πρόβλημα στέγης του εκπαιδευτικού βρέθηκε, καθώς από χθες του προσφέρθηκε ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο της περιοχής, για το οποίο όμως ο ίδιος δηλώνει ότι θα δουλέψει τα απογεύματα για να το ξεπληρώσει.

900 χλμ. την εβδομάδα. Οι περιπτώσεις εκπαιδευτικών που ταλαιπωρούνται στην Ελλάδα της κρίσης ζώντας και δουλεύοντας σε αντίξοες συνθήκες είναι πολλές. Ο 53χρονος Γιάννης Ρέντας, μόνιμος εκπαιδευτικός, έχει την οργανική του θέση στην περιοχή Φουρνά, περίπου 40 χιλιόμετρα από το Καρπενήσι.

Οπως λέει, δουλεύει και σε άλλο σχολείο μέσα στην πόλη του Καρπενησίου και μένει στην Καρδίτσα. «Οδηγώ καθημερινά, τις τέσσερις ημέρες της εβδομάδας 150 χιλιόμετρα την ημέρα και την Πέμπτη 300 χιλιόμετρα, για να πάω στα σχολεία όπου διδάσκω και να γυρίσω. Ο δρόμος είναι δυσπρόσιτος, από τον Νοέμβριο ώς τα μέσα Μαρτίου η διαδρομή που κάνω καθημερινά είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Το επίδομα δε που παίρνουμε για εργασία σε δυσπρόσιτες περιοχές είναι έτσι κι αλλιώς πολύ χαμηλότερο από τα καθημερινά μας έξοδα σε βενζίνη. Νομίζω ότι η κεντρική στόχευση του υπουργείου Παιδείας στη διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού είναι προβληματική εδώ και χρόνια. Εγώ 14 χρόνια ταλαιπωρούμαι» δηλώνει ο Γιάννης Ρέντας.

Εντεκα χρόνια αναπληρωτής. Ο συνάδελφός του Αστέριος Κουτσογάκης είναι αναπληρωτής εκπαιδευτικός έντεκα χρόνια και δύο ακόμη που δούλευε ως ωρομίσθιος.

Μιλώντας στα «ΝΕΑ», αναφέρεται και στο πρόβλημα σίτισης των εκπαιδευτικών. «Τρώμε σήμερα σε λέσχες ή οικοτροφεία μαζί με τα παιδιά» λέει. «Οι δήμοι ενώ πολλές φορές έχουν άδεια διαμερίσματα, δεν τα διαθέτουν στους εκπαιδευτικούς, με αποτέλεσμα να πρέπει από τα χαμηλά εισοδήματά μας να πληρώνουμε τα ενοίκια που μας ζητούν σε κάθε πόλη, αλλιώς θα μείνουμε στον δρόμο. Εγώ έχω τρία παιδιά. Μένω στη Λάρισα. Πηγαίνω να δω την οικογένειά μου μόνο τα Σαββατοκύριακα και η κόρη μου με χρειάζεται γιατί είναι στη Γ' Λυκείου. Η διαχείριση προσωπικού δεν γίνεται από το κράτος με σωστό τρόπο» αναφέρει.

Η ΟΛΜΕ. «Είναι γεγονός ότι μεγάλος αριθμός μόνιμων εκπαιδευτικών που υπηρετούν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση υποχρεώνεται να μετακινηθεί σε άλλο σχολείο για τη συμπλήρωση ωραρίου» λέει ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Νίκος Παπαχρήστος.

«Εχουμε εκπαιδευτικούς που υπηρετούν ακόμα και σε πέντε σχολεία. Είναι προφανές ότι οι εκπαιδευτικοί αυτοί δεν μπορούν κατ' ελάχιστον να εκπληρώσουν το παιδαγωγικό τους έργο, αδυνατούν να γνωρίσουν τους μαθητές τους και να επισημάνουν τις αδυναμίες τους. Το πιο ακραίο μάλιστα είναι ότι υποχρεώνονται να εργαστούν σε δύο σχολεία την ίδια ημέρα πολλές φορές με μεγάλες αποστάσεις ανάμεσά τους. Το παράδοξο είναι ότι το υπουργείο Παιδείας δεν αναγνωρίζει ως χρόνο υπηρεσίας το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να μεταβεί ο καθηγητής από το ένα σχολείο στο άλλο, με αποτέλεσμα, αν του συμβεί κάποιο ατύχημα, να μη θεωρείται "παθών εν υπηρεσία". Η αδιαφορία για τους εκπαιδευτικούς από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας είναι παροιμιώδης. Θεωρούμε ότι η διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού από το υπουργείο Παιδείας είναι απαράδεκτη και απαξιωτική για τον έλληνα εκπαιδευτικό».