Η κωμικοτραγικότητα του ΣΥΡΙΖΑ

«Από θριαμβευτές, εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων». 

Την περιβόητη φράση του Γεωργίου Παπανδρέου, το 1964, τείνει να αναβιώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η διαφορά, δε, είναι ότι προ 50ετίας η χλεύη περιοριζόταν στο εσωτερικό, ενώ σήμερα ο περίγελος εξαπλώνεται στην υφήλιο. 

Ας εξαιρέσουμε τον προβαλλόμενο, από τα ξένα μέσα ως κονφερασιέ της κυβερνητικής παράστασης κ. Βαρουφάκη, για ν’ αναφερθούμε στα σοβαρότερα. 

Μας κατειρωνεύονται οι πάντες, γιατί μετονομάσαμε την τρόικα, σε «θεσμούς» και τη συνέχιση του μνημονίου, σε παράταση της «δανειακής σύμβασης». 

Στην Ε.Ε και στο ΔΝΤ μιλούν ήδη ανοιχτά και για τρίτο μνημόνιο, στο οποίο θα καταφύγουμε αναγκαστικά, μετά την τετράμηνη παράταση και εξαιτίας της αδυναμίας μας να εκπληρώσουμε τις τρέχουσες δανειακές μας υποχρεώσεις, αλλά και την επαπειλούμενη οικονομική ασφυξία της χώρας.
(Βλέπετε η νεοβαπτισθείσα «δανειακή σύμβαση» περιλαμβάνει και όλες τις υποχρεώσεις του μετανομασθέντος μνημονίου). 

Ωστόσο, η χλεύη αφορά, επίσης, όλα τα ανήκουστα και τραγελαφικά, που συμβαίνουν με τη νέα κυβέρνηση.

Στις δημοκρατίες, αν κάποιος υπουργός ή κορυφαίο στέλεχος διαφωνήσει με την κεντρική επιλογή της κυβέρνησής του, είτε παραιτείται, είτε αποπέμπεται. 

Εδώ, δεν συμβαίνει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο. 

Στη 12ωρη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδος του ΣΥΡΙΖΑ, με θέμα την παράταση της «δανειακής σύμβασης», περί τους 25 έως 30 βουλευτές της πλειοψηφίας διαφώνησαν. Ωστόσο, κυβερνητικοί παράγοντες μας διαβεβαιώνουν, πως η άρνηση αυτή έχει περίπου θεωρητική σημασία και ότι η «δανειακή σύμβαση» θα ψηφιζόταν άνετα στη Βουλή. 

Η πρόεδρος, όμως, της Εθνικής Αντιπροσωπείας και ο αντιπρόεδρός της (Αλ. Μητρόπουλος) εισηγούνται επίμονα να μην περάσει η σύμβαση από τη Βουλή, προκαλώντας έντονες αμφιταλαντεύσεις στην κυβέρνηση. (Θα αποτελέσει παγκόσμια πρωτοτυπία, αν η συμφωνία εγκριθεί από τα δυστροπούντα Κοινοβούλια των εταίρων, ενώ θα αποφύγει τη δοκιμασία κοινοβουλευτικής έγκρισης, η αιτούσα χώρα). 

Ας συνεχίσουμε, όμως, με τα παράλογα και τραγελαφικά. 

Εστω, η «θεωρητική» καταψήφιση της σύμβασης από τουλάχιστον 25 κυβερνητικούς βουλευτές, δεν θέτει ζήτημα δεδηλωμένης. (Ιδίως αν η σύμβαση... δεν περάσει απ’ τη Βουλή). 

Τι συμβαίνει, όμως, με τις άλλες «διαφωνίες κορυφής»; 

Αίφνης, η πρόεδρος της Βουλής, πέραν της γενικής διαφωνίας της για τη σύμβαση, επαναθέτει η ίδια, επίμονα και δημόσια, το «εγκαταλειφθέν» θέμα κουρέματος του χρέους. 

Το ίδιο πράττει και αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Δημ. Στρατούλης. 

Ας προστεθεί και το χαρακτηριστικότερο: 

Ο κ. Γ. Μηλιός, υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται, δημοσίως, ως ο σφοδρότερος πολέμιος του... υπ. Οικονομικών κ. Βαρουφάκη.

Ομως, το εξωφρενικότερο συμβαίνει με τον ηγούμενο της «αριστερής πλατφόρμας» και υπ. Παραγωγικής Ανασυγκρότησης κ. Π. Λαφαζάνη. 

Σφόδρα πολέμιος και αντίθετος στη «δανειακή σύμβαση», τελικά στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το «παρών». 

Ο ίδιος δε επεξήγησε: 

«Ψήφισα παρών, γιατί είμαι μέλος της κυβέρνησης». Οπερ και μεθερμηνευόμενον: Διατηρώ απαρέγκλιτα τις θέσεις μου, για τη «δανειακή σύμβαση», αλλά θα δώσω τη μάχη για την ανατροπή της, μέσα από την κυβέρνηση. (Προφανώς, στο ίδιο αποσκοπούν και όλοι όσοι διαφωνούν με τις επιλογές Τσίπρα, μη παραιτούμενοι, αλλ’ ούτε αποπεμπόμενοι απ’ την κυβέρνηση). 

Εν κατακλείδι. 

Κατόπιν αυτών, πώς να μας πάρουν σοβαρά δανειστές, εταίροι, ακόμη και υποψήφιοι υποστηρικτές μας; 

Για εμπιστοσύνη, ας μην μιλήσουμε…




Σ.Ζούλας
kathimerini