Οι συγγένειες Αριστεράς - Σκοπιανών σοβινιστών

Το να εμπιστευτεί κάποιος τις τύχες της οικονομίας, των εθνικών θεμάτων, της χώρας ολόκληρης στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να κάτσεις στην καρέκλα του μπαρμπέρη να σε ξυρίσει μια μεθυσμένη μαϊμού με εκείνα τα ωραία παλιά και μεγάλα ξυράφια.

Θα 'χει σασπένς, δεν θα έχει;

Μερικές φορές, τ’ ομολογώ, είχα την υποψία ότι, δεν μπορεί, μαζεύονται εκεί στην Κουμουνδούρου, στην παραπάνω γωνία, στο μπριζολάδικο του Τέλη κι αποφασίζουν τι παλαβό θα κάνουν, για να τρομάξουν τον κόσμο, να τον πείσουν
ότι τέτοιο ψυχεδελικό σκορποχώρι δεν έχει ξαναϋπάρξει κάτω απ’ τον ήλιο.

Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι κάθε τόσο, έπειτα από τόσες θυσίες του λαού μας για να μη βρεθούμε εκτός ευρώ, ανοίγουν μόνοι τους εσωτερικό καβγά περί δραχμής ή, όπως ο τάχα μετριοπαθής Δραγασάκης, για δημοψήφισμα;

Τα της Θράκης μην τα ξαναλέμε.

Μάθαμε πως η «προοδευτικιά» θέση είναι να κάνουμε τριάδες κατά τα παραγγέλματα της φιδοφωλιάς Τούρκων φασιστών, που υποδύεται το προξενείο.

Πρέπει να έχεις μεγάλη ιδεολογική διαστροφή για να καταντάς να βρίζεις μια γυναίκα Ρομά και μουσουλμάνα ως… ακροδεξιά και «όργανο του ελληνικού εθνικισμού», να ευθυγραμμίζεσαι με τις θέσεις του τουρκικού επεκτατισμού και να θέτεις κατ’ ουσίαν σε αμφισβήτηση την Συνθήκη της Λωζάννης.

Η ευθυγράμμιση όμως μέρους της Αριστεράς με ξένους σοβινισμούς, ρατσισμούς και φασισμούς, όπως με τον κεμαλισμό ή τον ισλαμοφασισμό και τον αλυτρωτισμό του ψευδομακεδονικού εθνικισμού, είναι παλιό έργο κι έχει σίγουρα να κάνει με τρία πράγματα.

Αφενός, το μίσος προς την ιδέα και την πραγματικότητα του ελληνικού έθνους και, αφετέρου, την εκλεκτική συγγένεια των πάσης φύσεως ολοκληρωτισμών αλλά και κάτι εμφυλιοπολεμικές ενοχές και γραμμάτια. Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται.

Κι εξηγούμαι γι’ άλλη μια φορά, διότι η επανάληψη είναι η αρχή της μαθήσεως.

Το κυβερνών κόμμα στα Σκόπια είναι το VMRO, η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση. Αυτό είναι το διαχρονικό όχημα του σκοπιανού σοβινισμού και του βαθέος ανθελληνισμού που διαπερνά όλη του την Ιστορία και τα ιδεολογήματα.

Ο ιστορικός του ηγέτης ήταν ο Ιβάν Μιχαήλοφ. Προσωπικός φίλος του Αδόλφου Χίτλερ, του Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγού των SS, και του Κροάτη κατοχικού ηγέτη και ιδρυτή της αιμοσταγούς Ουστάσα, του Αντε Πάβελιτς, που εξόντωσε πάνω από 2.000.000 Σέρβους, μεγάλο τους μέρος γυναικόπαιδα, υπό την ευλογία και του καθολικού αρχιεπισκόπου Στέπινατς.

Σημειώστε ότι υπάρχουν έγγραφα όπου αξιωματικοί των διαβόητων SS χαρακτηρίζουν τους ουστάσι… βαρβάρους!

Ο Μιχαήλοφ είχε κάνει φυλακή για τρομοκρατική δράση, μαζί με τον Πάβελιτς, και λέγεται ότι δική του ιδέα ήταν η ίδρυση της Ουστάσα. 

Ο Μιχαήλοφ επένδυσε στη στενή συνεργασία με τους ναζί για την υλοποίηση των αλυτρωτικών ονείρων του για την ίδρυση «μακεδονικού» κράτους.

Τα τρία βοηθητικά τάγματα των SS, που στελεχώθηκαν από δωσίλογους σλαβόφωνους εθελοντές στη Φλώρινα κι άλλα μέρη, οργανώθηκαν και με δικές του ενέργειες, λυμαινόμενες τον άμαχο πληθυσμό της Μακεδονίας.

Η σύγχρονη ηγεσία του κυβερνώντος VMRO, με δηλώσεις, κείμενα και εκδηλώσεις, θεωρεί τον Μιχαήλοφ εθνικό ήρωα και τον εαυτό της συνεχιστή της πολιτικής κληρονομιάς του.

Οι επίγονοι αυτών που συνεργάστηκαν με τα SS -πολλοί φόρεσαν και τη στολή τους- κυβερνούν σήμερα τα Σκόπια.

Σε αυτούς τους ανακυκλωμένους ναζί κάνουν αβάντες περί ονόματος οι διάφοροι διεθνιστές συριζαίοι, χωρίς να ραγίζει ο καθρέφτης όταν κοιτάνε τα μούτρα τους το πρωί, και με αυτών τη νεολαία κάνει πανηγυράκια η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οταν το «χιλιετές» Ράιχ έγινε ερείπια σε μόλις 12 χρόνια, πολλοί από αυτούς γύρισαν τη σκούφια τους ανάποδα κι εντάχθηκαν στις γραμμές του ΔΣΕ, με την υπόσχεση της «εθνικής αποκατάστασής τους».

Γράφει ο εξαίρετος Νίκος Μαραντζίδης στο βιβλίο του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας», σελίδες 57 και 58, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2010:

«Πιο αναλυτικά, στα μέσα του 1947 υπολογίζονταν σε 5.200, περίπου στο ένα τέταρτο της δύναμης του Δημοκρατικού Στρατού. Ως τα μέσα του 1948, φαίνεται πως είχαν ενταχθεί στον ΔΣΕ περίπου 14.000 Σλαβομακεδόνες. Κατά τα τέλη του 1949 συνιστούσαν το περίπου 30% της δύναμης του ΔΣΕ και προς το τέλος του Εμφυλίου ήταν πλειονότητα στις μονάδες του Γράμμου και του Βίτσι. Το στέλεχος του ΔΣΕ Παντελής Βαϊνάς κι ο Βρετανός Κρις Γουντχάουζ αναφέρουν πως το 1948 11.000 από τους 25.000 μαχητές του ΔΣΕ ήταν Σλαβομακεδόνες και στα μέσα του 1949 ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 14.000 σε σύνολο 20.000 ανταρτών. Σε κάθε περίπτωση, αποτελούσαν την πιο σημαντική εθνοτική ομάδα μέσα στον ΔΣΕ».

Είναι παλιά τα γραμμάτια, παλιές οι πολιτικές συγγένειες και δεν πρόκειται για ντουλάπα με σκελετό αλλά για ολόκληρο νεκροτομείο.

Ετσι, για να μην έχετε απορίες για τον νταλκά με τους Σκοπιανούς ανακυκλωμένους ναζί, που βγάζουν κάθε τόσο μερικά συντρόφια, φέρνοντας σε δύσκολη θέση κάποιους σοβαρούς ανθρώπους στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν προέρχονται από τρελοσυνιστώσες, και απωθώντας μεγάλο μέρος της ενδεχόμενης βάσης, που δεν ανήκει στους διεθνιστές του τάλαρου και της κολωνακιώτικης σκυφτής «προόδου».

Ξέρετε, αυτούς που αγωνίζονται εξ αριστερών υπέρ του τουρκικού και του σκοπιανού σοβινισμού αλλά θέλουν και δραχμούλα.

Λοιπόν, όποιος θέλει να τον ξυρίσει η μεθυσμένη μαϊμού να σηκώσει το χέρι του.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

dimokratianews