Φιλελεύθερος ευνουχισμός…

Στα παλιά χρόνια, ευνούχιζαν μικρά αγοράκια με καλή φωνή ώστε να γίνουν όταν μεγαλώσουν τραγουδιστές της όπερας με δυνατότητα φωνητικής απόδοσης μιας μεσοφώνου (mezzo – soprano) ή ακόμη και μιας υψιφώνου (soprano). Η πρακτική αυτή ήταν πολύ διαδεδομένη στην γειτονική Ιταλία και οι ούτως «αποκτηθέντες» υψίφωνοι ονομάζονταν «καστράτι». Λέγεται πως ανάμεσα στα 1720 και 1730 ευνουχίζονταν μέχρι 4000 αγοράκια τον χρόνο στην γείτονα χώρα, με σκοπό να γίνουν αστέρια της όπερας!

Η ελληνική κοινωνία, υπέστη μεταπολεμικά και κυρίως μετεμφυλιακά, έναν αντίστοιχο ευνουχισμό, όχι χειρουργικό αλλά δια του μακροχρόνιου στραγγαλισμού, μέσω της αιώνιας διαμάχης της «παλαβής αριστεράς» από την μία, και της «αυτιστικής δεξιάς» από την άλλη,  των φιλελεύθερων αντανακλαστικών της. Η απουσία δε μεταπολεμικά οιασδήποτε μορφής αστικής τάξης, ακόμη και

μικροαστικής τοιαύτης για μεγάλα διαστήματα, συνέτεινε ακόμη περισσότερο στο μάλλον οριστικό διαζύγιο που έχει λάβει η ελληνική κοινωνία από οποιαδήποτε έννοια Ανοχής, Ορθολογισμού και Μεταρρύθμισης.

Γράφεται συχνά και λέγεται πως στην Ελλάδα, μεταπολιτευτικά κυρίως, ντρεπόταν κανείς να ομολογήσει ότι είναι «δεξιός», επειδή, έπεφτε πάνω του όλη η αριστερή κουλτούρα να τον στιγματίσει ως φασίστα, εθνικιστή, χουντικό ή δοσίλογο. Αυτό δεν είναι τίποτε, μπροστά σε αυτά που τραβάει την σήμερον ημέρα, αυτός που είναι φιλελεύθερος και τολμά να το γράψει ή να το φωνάξει. Δεν του την «πέφτουν» μονάχα από μια μεριά. Τον χτυπάνε από παντού! Αυστηροί σταλινικοί κομσομόλοι, επαναστάτες αντιεξουσιαστές της φακής, συριζαίοι ψευδοκομμουνιστές, οικολόγοι-πράσινοι πολύχρωμοι, σοσιαλιστές αλά Πασόκα, σοσιαλδημοκράτες αλά κυρ – Φώτη,  κοινωνιστές δεξιοί, λαϊκοί δεξιοί, δεξιοί σκέτοι, πατριώτες όλων των χρωμάτων, χριστιανοί όλων των δογμάτων, ακόμη και χριστιανοκομμουνιστές (!), ψεκασμένοι Έλληνες και τελευταίως και μελανοχίτωνες οπαδοί της αρείας φυλής και του καθαρόαιμου έθνους-κράτους.

Ο ευνουχισμός του φιλελεύθερου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας υπήρξε τόσο επιτυχής, που μοιάζει τώρα σχεδόν αδύνατη και η παραμικρή δομική ή θεσμική της μεταρρύθμιση. Στην χώρα μας, λείπει σχεδόν παντελώς, εκείνο ακριβώς το τμήμα των κοινωνιών της αναπτυγμένης Ευρώπης που «τραβάει το κάρο» μπροστά σε δύσκολες περιστάσεις, αφήνοντας κατά μέρος τις ιδεοληψίες,  και βάζοντας μπροστά την λογική. Αρχίζω να πιστεύω πως δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί που αδυνατούν να εφαρμόσουν ακόμη και την οφθαλμοφανέστερη μεταρρύθμιση αλλά και η ίδια η κοινωνία που αντιδρά βίαια και χωρίς ειρμό και έρμα στην παραμικρή προσπάθεια αλλαγής του στάτους της. Δεν υπάρχει μόνο έλλειμμα πολιτικής βούλησης στην ηγεσία αλλά επίσης, χαοτικό κενό μεταρρυθμιστικής απαίτησης στην βάση. Αυτά τα δύο πάνε ως φαίνεται α λα μπρατσέτα!

Η ελληνική κοινωνία κατάφερε ήδη να «σκούζει» μια ή δυο οκτάβες ψηλότερα από τους «τενόρους πολιτικούς» της, αφού της έχουν από χρόνια κόψει  τους δίδυμους αδένες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Αντί να ξεφωνίζουμε απελπισμένοι σε υψηλές νότες για την συμφορά που μας βρήκε, αντί να γυρεύουμε δικαιολογίες σε απίθανες θεωρίες συνομωσίας, αντί να κατηγορούμε πάντα τους άλλους, αντί να δικαιολογούμε πάντα τον εαυτό μας, αντί να πετροβολάμε κάθε φιλελεύθερη φωνή και κάθε μεταρρυθμιστική απόπειρα, μήπως είναι καλύτερα να «χτυπήσουμε» καμιά ένεση πολιτικής και οικονομικής τεστοστερόνης, πιάνοντας το μολύβι, το ποντίκι και το αλέτρι, σαρώνοντας κάθε τι παλιό και αποτυχημένο και εφαρμόζοντας (στα μέτρα μας και χωρίς αλλήθωρες θεωρίες ετερότητας και δήθεν άλλοθι «καθ’ ημάς ανατολής») έστω και αργά τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και σε αυτήν την μικρή, βρίθουσα από ιστορία, πολιτισμό και ωραιότητα εσχατιά της ευρωπαϊκής ηπείρου;

Akenaton 

 antinews.gr