Δεν ξέρω γιατί, αλλά τις τελευταίες μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου ο Βλάσσης Τσάκας.
Ο ευτραφής και χαρωπός απεσταλμένος στη γη όλων των
σεϊχηδων και πριγκηπάδων της Σαουδικής Αραβίας, ο άνθρωπος που
εμφανίστηκε με ταξί στο Δ.Σ. του Παναθηναϊκού κι έταξε εκατομμύρια
πετροδολάρια, μεταγραφές, γήπεδα, καμήλες και συντριβάνια απ' όπου θα
ανάβλυζε πετρέλαιο θέρμανσης.
Ίσως να επανεμφανίστηκε ο Βλάσσης Τσάκας στις σκέψεις μου, λόγω των εποχών που περνάμε, της απόλυτης απόγνωσης.
Άλλωστε, ο σπόρος της ελπίδας και της προσδοκίας φυτρώνει πιο εύκολα και
πιο γρήγορα στο
χωράφι της απελπισίας και μεγαλώνει αν το πασπαλίσεις
με την κατάλληλη ποσότητα «σότου» και παπάντζας.
Έτσι λειτουργεί η ψυχολογία του ανθρώπου που υποφέρει, που δοκιμάζεται,
που δεν έχει από κάπου να πιαστεί, που κοιτάζει τις τσέπες του και
αντικρίζει το χάος, που ψάχνει για ηγέτες που «θα τον σώσουν» αλλά δεν
τους βρίσκει, που στρέφεται προς τον Θεό αλλά δεν παίρνει ούτε απάντηση,
ούτε κάποιο σημάδι.
Θυμάστε εκείνους τους υπέροχους, σχεδόν ευτυχισμένους μήνες που ζήσαμε με τον Βλάσση Τσάκα στην καθημερινότητά μας;
Ο Τσάκας πήρε σβάρνα ραδιόφωνα, εφημερίδες και sites, έταζε πράγματα
βγαλμένα από ταινία του Ντίσνεϊ, κατηγορούσε όσους δεν έβαζαν λεφτά και
μιλούσε για τον αδελφικό του φίλο με το δύσκολο όνομα, κάποιον πάμπλουτο
σεϊχη, την πανέμορφη Νούρια που ήταν βγαλμένη από τα παραμύθια της
Χαλιμάς και μια εγγυητική επιστολή που ήταν εκεί, απλά δεν μπορούσαμε να
τη δούμε. Ίσως διότι δεν πιστεύαμε αρκετά, ίσως διότι η ψυχή μας δεν
ήταν αρκετά αγνή για να τη δουν τα μάτια μας...
Θυμάμαι επίσης πώς ακριβώς ήταν η αντιμετώπιση του Τσάκα από τους οπαδούς και τους δημοσιογράφους.
Οι μεν οπαδοί, είχαν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στον Βλάσση τον
Μέγα τον Πορθητή της καρδιάς μας, για να ξανακάνει τον Παναθηναϊκό
μεγάλο, να φέρει τον Ροναλντίνιο, τον Σικαμπάλα και την τρελή τους
αδελφή και να φτιάξει μια γηπεδάρα, που μπροστά του το Μαρακανά και του
Ουέμπλεϊ θα έμοιαζαν με γηπεδάκια 5Χ5.
Κι όσο για μας τους δημοσιογράφους, όλοι γνωρίζαμε ότι ο Τσάκας είναι
μια τεράστια απάτη – ψάξαμε, πήραμε τηλέφωνα, οργώσαμε το ίντερνετ να
βρούμε πληροφορίες για τους πρίγκηπες και τους σεϊχηδες, κάποιοι έβαλαν
όλα τους τα κονέ για να βρουν άκρη ακόμα και από την πρεσβεία της
Σαουδικής Αραβίας, αλλά τζίφος.
Παρόλα αυτά, πάντα υπάρχει στο μυαλό σου ο σπόρος της αμφιβολίας, αυτό
το «βρε λες;», το 1% που μπορεί αυτή η απίθανη ιστορία να ήταν τελικά
αληθινή. Πέσαμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι στην παγίδα της ελπίδας στην
οποία είχαν πέσει κι οι οπαδοί και μέσα στο κράξιμο και την καβλάντα,
κρατάγαμε μια πισινή. Άλλωστε «σήμερα – αύριο, μπορεί να την καταθέσει
την εγγυητική και να μας αποστομώσει όλους...»
Ο Βλάσσης Τσάκας μετά από περίπου έναν χρόνο στον αφρό της δημοσιότητας
κι αφού εμφάνισε έναν φουκαρά σε μια συνέντευξη για να παραστήσει τον
υποψήφιο μεγαλο-επενδυτή, έφυγε από το Παναθηναϊκό προσκήνιο, έκανε ένα
πέρασμα από την Καβάλα και πλέον αγνοείται η τύχη του. Του εύχομαι να
είναι στο πλευρό του πρίγκηπα στη Σαουδική Αραβία και να χαίρεται τα
ουρί του Παραδείσου επί γης, να περνάει καλά και να γελάει με το πόσο
ευκολόπιστοι είναι οι άνθρωποι, όταν είναι απελπισμένοι.
Και φαντάζομαι ότι από εκεί που βρίσκεται, σίγουρα θα καμαρώνει τον Αλέξη Τσίπρα, έναν πραγματικό Βλάσση Τσάκα της πολιτικής...
«Γιατί είναι ο Τσίπρας ο Τσάκας της πολιτικής;», θα αναρωτηθεί κάποιος.
Πρώτα απ' όλα, διότι κι ο πρωθυπουργός, όπως κι ο Βλάσσης,
εκμεταλλεύτηκε απόλυτα τη δυστυχία, την απόγνωση, την απαξίωση για το
προηγούμενο καθεστώς και την έλλειψη προοπτικής και πάνω σε όλα αυτά
έχτισε το προφίλ και τον μύθο του.
Ο Τσάκας έταξε λεφτά από τη Σαουδική Αραβία, ο Τσίπρας από τη Ρωσία και την Κίνα.
Ο Τσάκας έφερε έναν μυστήριο που παρίστανε τον σεϊχη. Ο Τσίπρας τον
Βαρουφάκη που μας έλεγε κάτι τσιτάτα για τη σωτηρία της ελληνικής
οικονομίας, για να καταλήξει τελικά στο plan-B της δραχμής, να μας
φορτώσει τον αμερικανο-κορεάτη σοφό και να τραβήξει το δρόμο των
διαλέξεων και της κονόμας.
Ο Τσάκας μας έταξε γήπεδο και παιχταράδες. Ο Τσίπρας κατάργηση του
ΕΝΦΙΑ, 751 κατώτατο μισθό και σκίσιμο των μνημονίων, προστασία της
πρώτης κατοικίας και ανάπτυξη.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Βλάσσης Τσάκας της πολιτικής, είναι πολύ πιο
εμφανίσιμος και επικοινωνιακός σε σχέση με τον Βλάσση, πιο γοητευτικός,
με μεγάλο «γκελ» στον γυναικείο πληθυσμό.
Είναι όμως και οι δυο «αντι-συμβατικοί», καταγγελτικοί απέναντι στο
παλιό, ευαγγελίζονται το νέο και καλύτερο και έχουν απέχθεια απέναντι
στις γραβάτες.
Είναι και οι δυο άνθρωποι που ξέρουν πώς να τραβάνε τις κάμερες πάνω
τους και πώς να μιλήσουν στους ψηφοφόρους/ οπαδούς/ πελάτες με λόγια
τέτοια, που να αγγίζουν και τις πιο ευαίσθητες ψυχές.
Έταξαν ή τάζουν και οι δυο πράγματα ανεφάρμοστα, λένε χονδροειδή ψέματα,
αυτοαναιρούνται με ταχύτητες πιο γρήγορα απ' αυτές του φωτός, αλλά
είναι πάντα εκεί, έτοιμοι να κατακεραυνώσουν τη διαπλοκή, τους
προηγούμενους, τους ανίκανους, τους συστημικούς, αυτούς που κατέστρεψαν
τον τόπο/ ομάδα, αυτούς που πρέπει να απολογηθούν και να λογοδοτήσουν.
Ο Βλάσσης Τσάκας έφυγε από το προσκήνιο μετά από περίπου 10 μήνες στις επάλξεις.
Οι 10 μήνες του Αλέξη Τσίπρα συμπληρώνονται όπου νά' ναι.
Οι οιωνοί λένε ότι ο δεύτερος έχει πολλά χρόνια «μεγάλης μπάλας» μπροστά
του, αλλά ο καθένας μπορεί να κάνει τους συνειρμούς που επιθυμεί...
Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου