Οι «χρυσές» εφεδρείες του Σαμαρά

Μπορεί η οικονομική κρίση, τα Μνημόνια, τα μέτρα, η πίεση των δανειστών, η αναδιάρθρωση του χρέους και όλα όσα σχετίζονται με τα όσα βιώνει ο ελληνικός λαός να μας απασχολούν από το πρωί ως το βράδυ, υπάρχει, ωστόσο, ένα μείζον θέμα.

Το έχουμε ξαναγράψει, το έχουμε αναλύσει πολλές φορές και οι αναγνώστες του antinews το επαναφέρουν κατά καιρούς διότι ίσως είναι πολύ σπουδαιότερο από όλα τα υπόλοιπα θέματα.

Ο λόγος για το τέλος του πολιτικού συστήματος όπως το ξέρουμε όλοι, για το τέλος του μεταπολιτευτικού μοντέλου όπως το έχουμε μάθει. Και φυσικά το κορυφαίο ζήτημα της ανανέωσης ιδεών, πολιτικών και προσώπων που θα τραβήξουν το «κάρο» της πατρίδας.

Η οικονομική κρίση είναι εδώ και κάποια στιγμή θα περάσει. Φέτος θα είναι, του χρόνου ή σε 5 χρόνια η Ελλάδα θα πάρει ξανά μπροστά, η ανάπτυξη θα έλθει, η ανεργία θα μειωθεί και οι όποιες κοινωνικές αδικίες έγιναν θα αποκατασταθούν.

Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά θα πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες που θα έχουν ως βασικό στόχο την ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Άλλωστε, όλες οι σφυγμομετρήσεις που έχει η κυβέρνηση

και τα κόμματα συγκλίνουν σε μια και μοναδική αλήθεια. Ότι αν δεν υπάρξει αυτός ο αέρας ανανέωσης, αν δε φύγουν νοοτροπίες του παρελθόντος και πολιτικοί που τους έχουμε «φάει στα μούτρα» 30 και 40 χρόνια τότε καμιά προσπάθεια αναγέννησης της χώρας δε θα πετύχει. Και θα έχει χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα να απαγκιστρωθεί από τα δεσμά του παρελθόντος.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συχνά – πυκνά καταστάσεις και πρόσωπα που μας πλήγωσαν στο παρελθόν να επανέρχονται στο προσκήνιο, σχεδόν πάντα για κακό λόγο. Πολιτικοί που υπηρέτησαν λογικές «Μαυρογιαλούρου» επιμένουν να θέλουν να κάνουν κουμάντο.

Κομματάρχες του χειρότερου είδους συνεχίζουν να απαιτούν μέρος από τη νομή της εξουσίας. Ακόμη κι αν σε κεντρικό επίπεδο υπάρχουν φωνές αντίστασης στο λαϊκισμό, τον κομματισμό, την ευνοιοκρατία, τη ρεμούλα, υπάρχουν κομματικά στελέχη (όλων των κομμάτων), δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, γραμματείς και φαρισαίοι που επιμένουν να συντηρούν αυτό το σάπιο μεταπολιτευτικό μοντέλο. Αυτό το «πτώμα» που έχει βρομίσει και δεν αντέχεται πια.

Για παράδειγμα βλέπουμε πρώην υπουργούς να «λουφάρουν» με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο και να ρισκάρουν τη φήμη τους για λίγα ευρώ. Βλέπουν άλλους πρώην υπουργούς προκλητικά να επιδεικνύουν τα πλούτη τους, να κάνουν τρυφηλή ζωή και να φωτογραφίζονται στο facebook δείχνοντας σε όλους εμάς ότι είμαστε μεγάλα κορόϊδα.

Βλέπουμε άλλα κορυφαία στελέχη, με ιστορία 30 ετών και πάνω, να θέλουν να παίξουν κυρίαρχο ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές διαβάσατε για την οικογένεια Μητσοτάκη ή την οικογένεια Παπανδρέου ή για τους διάφορους κολαούζους τους που εδώ και πενήντα χρόνια μοίρασαν την Ελλάδα και συνεχίζουν να θέλουν να την εκμεταλλεύονται.

Και σκεφτείτε διάφορους «βλαχοδήμαρχους» ή «βλαχοβουλευτές» που δεν ξέρουν ούτε να αρθρώσουν μια ολοκληρωμένη πρόταση, να βγαίνουν από τηλεπαράθυρο σε ραδιόφωνο και να μιλάνε για το μέλλον της πατρίδας και των Ελλήνων. Φτάνει πια. Είναι η μεγάλη ώρα για τη μεγάλη ανανέωση και είμαστε σίγουροι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει καταλάβει ότι δεν πάει άλλο με τις ίδιες νοοτροπίες και τους ίδιους ανθρώπους.

Θα πει κανείς: Που να βρούμε τους νέους ανθρώπους να αντικαταστήσουν όλη αυτή τη «γερουσία» σε ηλικία και μυαλά; Κι όμως, κάντε το κόπο και διαβάστε την έρευνα που είχε το Βήμα της Κυριακής:

«Την τελευταία πενταετία μόνο από τον ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ) αναγνωρίστηκαν 15.902 τίτλοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών (διδακτορικοί τίτλοι 2.439 και μεταπτυχιακοί τίτλοι 13.463). Τα στοιχεία του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών δίνουν τη συγκλονιστική εικόνα της ελληνικής εργασιακής πραγματικότητας: 8.045 διδακτορικά διπλώματα κατατέθηκαν από το 2009 ως σήμερα στις υπηρεσίες του, στις οποίες και καταγράφονται όλα τα σχετικά στοιχεία.

Όπως προκύπτει από τα μέχρι σήμερα στοιχεία ως το 2012 όλοι οι εγγεγραμμένοι σε προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών στη χώρα μας ήταν 35.570, από τους οποίους οι 23.853 είναι φοιτητές διδακτορικών προγραμμάτων. Αν σε αυτούς προστεθούν και όσοι κάνουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό στο εξωτερικό, τότε ο αριθμός τους ξεπερνάει τις 50.000.

Όλοι αυτοί αποτελούν τον «εθνικό πλούτο» της Ελλάδας, μεγαλύτερο και σημαντικότερο κι από τα θησαυροφυλάκια της Τράπεζα της Ελλάδος. Όλοι αυτοί οι μορφωμένοι νέοι μπορούν να στελεχώσουν την κρατική μηχανή, όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό. Αρκεί να δείξουμε σε όλους αυτούς ότι υπάρχει αξιοκρατία, ότι μπαίνει τέλος στις κομματικές νομενκλατούρες, ότι η οικογενειοκρατία πνέει τα λοίσθια.

Οι επερχόμενες ευρωεκλογές και οι περιφερειακές εκλογές αποτελούν μια μεγάλη ευκαιρία για όλα τα κόμματα να επιλέξουν άξιους Έλληνες που θα βγουν μπροστά και θα δείξουν ότι υπάρχουν «χρυσές» εφεδρείες που θα οδηγήσουν την πατρίδα σ’ ένα καλύτερο μέλλον.

Όπως προείπαμε ο κ. Σαμαράς έχει καταλάβει τι θέλει ο κόσμος και σιγά – σιγά προβάλλει νέους ανθρώπους που μπορούν να υπηρετήσουν την Ελλάδα απ’ όλες τις θέσεις. Αν έκανε το ίδιο και το δεύτερο μεγάλο κόμμα, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Διότι απ’ ότι βλέπουμε στην Κουμουνδούρου επιλέγεται η ανακύκλωση προσώπων και ιδεών. Πασοκικές ιδέες και άνθρωποι βλέπουν φως και μπαίνουν, αλλά δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν. Έχει λοιπόν και ο κ. Τσίπρας μια καλή ευκαιρία, ως άφθαρτο και φρέσκο πρόσωπο ο ίδιος, να προχωρήσει σε ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού που τον ακολουθεί. Εδώ μέχρι και το ΚΚΕ το έκανε (μόνο στα πρόσωπα δυστυχώς).

Ας μην εκπλαγούμε, λοιπόν, αν το επόμενο διάστημα ο πρωθυπουργός προχωρήσει σε θεσμικές τομές που θα ανατρέψουν τα πάντα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

 antinews.gr