Ο Σαμαράς πρέπει να βρει το καπέλο που βγάζει λαγούς

Ο κόσμος άγεται και φέρεται από τον κάθε τυχοδιώκτη

Ο λόγος που ακολουθούν έναν πολιτικό οι ψηφοφόροι είναι σπάνια εκ των προτέρων ευχερές να εξευρεθεί. Δεν είναι μια διεργασία που υπακούει πλήρως στην λογική. Σε πολύ μεγάλο βαθμό στην πολιτική υπάρχει η λογική της αγέλης. Ο κόσμος ακολουθεί κάποιον επειδή πολύ απλά συνήθισε να ακολουθεί αυτόν. Όπως δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος λόγος για να είναι κανείς Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός (πέραν ίσως – αλλά όχι πάντα – από το ότι ήταν και ο πατέρας μας), έτσι πολύ συχνά δεν υπάρχει και συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο κάποιος εξακολουθεί να είναι με ένα κόμμα. Οικογενειακή παράδοση, αίσθημα του ανήκειν, αίσθημα υπεροχής απέναντι στον γείτονά του, οπότε η πειθώ από πράξεις ή λόγια μένει συχνά στην σφαίρα του μη πραγματικού στην πολιτική.

Τεράστιο ρόλο παίζει επίσης η αίσθηση της ισχύος. Η ολιγοήμερη βελτίωση των δημοσκοπικών

επιδόσεων της ΝΔ τον καιρό των συλλήψεων των ηγετών της Χ.Α. δεν οφειλόταν στην “εξάρθρωση του νεοναζισμού”, αλλά στο ότι ο κόσμος ένιωσε ως ισχυρό την ΝΔ και όχι την Χ.Α., που ως τότε εμφανιζόταν ως ο επερχόμενος “ισχυρός” της πολιτικής ζωής – εξ ου και τα μούσκουλα του στενού κύκλου του Μιχαλολιάκου, για προβολή ισχύος. Αντίστροφα, η κατάρρευση του Καραμανλή τον Οκτώβριο του 2009 οφειλόταν στην παραίτηση που “έβγαζε” η προκήρυξη των εκλογών σε όλο το εκλογικό σώμα και η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι ο Καραμανλής τα παράτησε. Αφοσιωμένοι καραμανλικοί έλεγαν σε εκείνες τις εκλογές ότι “ποιος ο λόγος να πάω να ψηφίσω, αφού θα βγει το ΠΑΣΟΚ”. Αυτό δεν ειπώθηκε ποτέ άλλοτε σε εκλογές, ούτε καν το 1981.

Παρόμοια εντούτοις ήταν και η διεργασία που έβγαλε τον Ανδρέα το 1981. Η αποχώρηση Καραμανλή ήταν προάγγελος ήττας, αλλά ακόμη περισσότερο η μη στήριξη του αγωνιστή Αβέρωφ στην εκλογή νέου αρχηγού. Το “δεν θέλω ου” του Ράλλη βοήθησε τον Ανδρέα πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γκάφα ή λάθος της ΝΔ: Έδειξε αδύναμη, πολύ απλά. Συν τοις άλλοις, σοβαρός άνθρωπος κάποτε μου είπε ότι ο Ράλλης ήθελε να παραδώσει την χώρα στους αριστερούς, για να ξεχάσουν όλοι ότι ο πατέρας του (κατοχικός πρωθυπουργός) ήταν προδότης. Εκ του αποτελέσματος δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’ αυτό.

Άρα, η προβολή ισχύος είναι σημαντικότερη από τις πράξεις. Καθώς και η αίσθηση του “μαντριού”, η αίσθηση του ανήκειν. Η οποία σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι πλήρως, εξαρτάται από την προβολή ισχύος (δεν είναι τυχαίο ότι οι οπαδοί των “δυνατών” ομάδων στο ποδόσφαιρο είναι περισσότεροι από τους οπαδούς των “αδύνατων”). Η ύπαρξη της τρόικας στην Ελλάδα διέβρωσε αυτήν την προβολή ισχύος των κομμάτων στους οπαδούς τους, αλλά επίσης διέβρωσε και την ίδια την αίσθηση του ανήκειν, μέσω της πλήρους έλλειψης ταύτισης του κόσμου με τις ασκούμενες πολιτικές.

Διότι, αν πάμε στις πράξεις, νομίζω ότι η κυβέρνηση Σαμαρά ξεπερνάει, σε επίπεδο ουσιαστικής αποτελεσματικότητας, οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, ίσως από τον καιρό του Παπάγου και μετά. Προσωπικά θα την συνέκρινα μόνον με του Καποδίστρια, που πήρε μια σχεδόν ηττημένη δράκα επαναστατών στις αρχές του 1828 και την έκανε ανεξάρτητο κράτος μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Μπορεί τα μέτρα της να είναι αντιλαϊκά και επί της ουσίας εσφαλμένα, όμως πρώτον μας έρχονται κυρίως από έξω, από την τρόικα, και δεύτερον, τον καταιγισμό των μέτρων ως μορφή άσκησης πολιτικής τα κληρονόμησε αναγκαστικά από τους προκατόχους ο Σαμαράς. Και είναι ο μόνος που κάτι κάνει για να αλλάξει αυτό που συμβαίνει. Και ήδη το αλλάζει.

Αυτά λοιπόν που έχουν γίνει είναι αδιανόητα, από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι σήμερα. Πήρε την χώρα από την ανυποληψία και την υποταγή, και σήμερα έχει φθάσει στο σημείο να θεωρείται στην Ευρώπη η ελληνική κυβέρνηση πιο αξιόπιστη από την τρόικα! Ναι, από αυτούς που μας κουνούσαν το δάχτυλο έως προχθές. Το βήμα αυτό είναι η πεμπτουσία της εξόδου της Ελλάδας από την κρίση. Η αναξιοπιστία (που προκάλεσε ο ΓΑΠ) μας έβαλε στην κρίση, η αξιοπιστία (που προκαλεί ο Σαμαράς) μας βγάζει.

Και σε άλλα επίπεδα υπάρχουν αποτελέσματα χωρίς πολιτική προέκταση. Η λαθρομετανάστευση υποχωρεί και οι λαθρομετανάστες μειώνονται. Αλλά η κυβέρνηση δεν το καρπώνεται πολιτικά. Γιατί; Μα διότι με τον τρόπο που το κάνει δεν εντυπωσιάζεται κανένας, ώστε να ταυτιστεί με αυτό. Ο κόσμος θα εξακολουθήσει να προτιμάει την Χρυσή Αυγή για αυτό το θέμα, παρά τον Δένδια. Πολύ απλά, η Χ.Α. το περνάει στον κόσμο, ενώ ο Δένδιας όχι. Στον στρατό κάναμε δοκιμή τους S-300 μετά από 15 χρόνια, αλλά είδαμε να καρπώνεται πολιτικά οφέλη από αυτό η κυβέρνηση; Το χρηματιστήριο ανεβαίνει σαν τρελό, αλλά θυμάστε τι οφέλη είχε ο Σημίτης από το χρηματιστήριο και τι βλέπει ο Σαμαράς τώρα; Τα spread πέφτουν, αλλά αντί για πανηγυρισμούς από τον κόσμο, ότι έρχεται η σωτηρία από τα Μνημόνια, ακούμε λοιδορίες.

Λοιπόν, κάτι δεν πάει καλά πολιτικά. Ο Σαμαράς πρέπει να βρει το καπέλο που βγάζει λαγούς. Κάνει την μια επιτυχία μετά την άλλη, αλλά ανεβαίνει η Χ.Α. και ο Τσίπρας. Δεν είναι μόνον για τον φόρο ακινήτων, δεν είναι μόνον για το σκάσιμο του κόσμου. Είναι πιο σύνθετο. Πρέπει να αναλυθεί. Και να κατανοηθεί. Και το σίγουρο είναι ότι δεν φταίει ο κόσμος. Ο κόσμος άγεται και φέρεται. Και δεν άγεται και φέρεται εδώ από τον Σαμαρά, αλλά από τον κάθε τυχοδιώκτη.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και πρέπει να την κατανοήσουν όλοι περί τον Σαμαρά. Και ο ίδιος.

Διογένης

antinews.gr