Στον καιρό των Μπέπε Γκρίλλο

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Αυτό που συνέβη, συμβαίνει και θα συμβεί στην Ιταλία, δείχνει τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα αν δεν πηγαίναμε εγκαίρως σε εκλογές κι’ αν τα μέτρα δεν είχαν ληφθεί από μια εκλεγμένη κυβέρνηση – έστω και με τον τρόπο που εξελέγη ο κ. Παπανδρέου και ας λέει ό,τι θέλει η κ. Γεννηματά, που κάνει πως ξεχνά ότι ο Γιώργος υποσχόταν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και πως «δεν θα πληρώσουν οι ασθενέστεροι» και πως λεφτά υπήρχαν και αυτός θα τα έβρισκε, αλλά δεν τα βρήκε πουθενά αλλού πλην του μηχανισμού.

Σχεδόν ξυστά πέρασε η Ελλάδα από τον κίνδυνο, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, δήθεν τεχνοκρατική, από την οποία δεν στάθηκε δυνατόν να αφαιρεθεί ούτε ένας υπουργός (ου μην αλλά και υφυπουργός) από την προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου.

Και τα πράγματα εδώ θα ήσαν χειρότερα, διότι εμείς ούτε βιομηχανικό Βορρά διαθέτουμε, ούτε τη Φίατ, ούτε βέσπες πουλάμε, ούτε υψηλή μόδα.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Παπαδήμου ψήφισε μέτρα χωρίς να χρειαστεί να τα εφαρμόσει.

Αν τα εφάρμοζε, ενώ δεν ήταν προϊόν εκλογικής διαδικασίας, θα γινόταν μύλος.

Αντίθετα, στην Ιταλία ο Μόντι πήρε τους τεχνοκράτες του, έφτιαξε κυβέρνηση, πέρασε τα μέτρα από Βουλή και Γερουσία με την ψήφο των κομμάτων που τον στήριζαν και αντί να πάει σε εκλογές, πίστευε πως σώνει και καλά μπορούσε να ολοκληρώσει την συμφωνημένη θητεία του.

Όσοι διαθέτουν ελάχιστο πολιτικό αισθητήριο, γνώριζαν πως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ.

Όχι, βέβαια, και ο Μόντι, που, παρά τις διακηρύξεις του περί επιστροφής στο πανεπιστήμιο, «γλυκάθηκε» με την εξουσία, παρέδιδε μαθήματα δεξιά-αριστερά, πίστεψε πως ήταν ο «σωτήρας» της χώρας και – αγνοώντας ως τεχνοκράτης τα βασικά αξιώματα σύμφωνα με τα οποία πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και η τέχνη του προβλέπειν – θεώρησε πως έπρεπε να συνεχίσει να σώζει τη χώρα, χωρίς να έχει κάποια σχετική εντολή.

Και τι κατάφερε; Να κάνει νοματαίο τον Μπέπε Γκρίλλο, που φαίνεται ότι έχει περάσει στη σφαίρα της ψυχοπαθητικής.

Και να επαναφέρει τον Μπερλουσκόνι, που πλέον κινείται ως ωρολογιακή βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης.

Αυτά προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όσων υποστηρίζουν την «κυβερνώσα τεχνοκρατία».

Είναι από τις σπάνιες φορές που η Ελλάδα φέρθηκε με περισσότερη ωριμότητα από οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Βέβαια, η Ιταλία είναι συνηθισμένη στην ακυβερνησία και στις συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων – αλλά στον καιρό της… λιρέττας!

Η Ελλάδα δεν θα άντεχε την ακυβερνησία ούτε για ένα εικοσιτετράωρο.

Φυσικά, και εδώ δεν λείπουν τα ψυχοπαθητικά φαινόμενα – αν και περιορίστηκαν χάρη στην προσφυγή στις κάλπες.

Διάφοροι αλλόφρονες εκβάλλουν λαρυγγισμούς:

Θα μας πάρουν τα πετρέλαια! (Λες και δεν θα υπογραφούν συμφωνίες και δεν θα γίνουν διαγωνισμοί).

Θα μας πάρουν οι Τούρκοι την ΑΟΖ! (Ενώ είναι γνωστό πως ΑΟΖ μπορούν να ανακηρύξουν μόνο οι χώρες που έχουν υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας).

Θα μας πάρουν τον ΟΠΑΠ! (Και δεν θα χρησιμοποιείται ως όχημα πολιτικής επικράτησης μεταξύ των κομμάτων και εντός των κομμάτων).

Θα μας πάρουν το Ελληνικό! (Που προς το παρόν έχει περάσει στην ιδιοκτησία κάτι καλοθρεμμένων ποντικών).

Θα γίνουμε τόπος διακοπών του Δ΄ Ράιχ! (Λες και δεν τους χρειαζόμαστε τους τουρίστες να κάνουν εδώ τις διακοπές τους).

Θα έρχονται εδώ οι Γερμανοί με τα βραχιολάκια και θα φέρνουν μαζί και το… φαγητό τους! (Ενώ οι Γερμανοί έχουν τρομοκρατηθεί και είναι οι μόνοι που δεν επιστρέφουν).

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, διαθέτουμε περισσότερους του ενός Μπέπε Γκρίλλο