Η Ευρώπη επέλεξε να ζήσει. Εμείς;

Η Ευρώπη αποφασίζει αν θέλει να ζήσει ή να πεθάνει γράφαμε την Πέμπτη για τη Σύνοδο Κορυφής.

Τελικά, το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυσε και οι Ευρωπαίοι ηγέτες επέλεξαν να ενισχύσουν την πληγωμένη Ευρώπη και να συνεχίσουν μαζί το ταξίδι και την περιπέτεια της Ενωμένης Ευρώπης.

Οι αποφάσεις δεν είναι απλώς βαρυσήμαντες. Είναι ιστορικές, και θα αφήσουν το ίχνος τους στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Είναι ιστορικές γιατί υποχρεώθηκαν η Μέρκελ και οι Γερμανοί σε αναδίπλωση και συμβιβασμό, αποδεικνύοντας πως το παιχνίδι του συσχετισμού των δυνάμεων μπορεί να λειτουργήσει παρά τη

γερμανική κυριαρχία και πως ο συμβιβασμός παραμένει η βάση στήριξης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Είναι ιστορικές γιατί άνοιξε ο δρόμος σε μία νέα οικονομική αρχιτεκτονική.

Είναι ιστορικές γιατί η Ευρωζώνη κινήθηκε προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης, προς πληρέστερη ένωση, προς περισσότερη Ευρώπη.

Το ερώτημα είναι πού βρίσκεται η Ελλάδα. Προς το παρόν είμαστε παρόντες, ωσεί παρόντες. Ομως, αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα. Πνιγμένοι στα εσωτερικά και από τα εσωτερικά προβλήματα, απουσιάζουμε από την οικοδόμηση της Ευρώπης, από τη διαμόρφωση των νέων καταστάσεων, τη σύμπηξη νέων συμμαχιών.

Η χώρα αν θέλει να παραμείνει στον σκληρό πυρήνα οφείλει να αντιμετωπίσει γρήγορα, πειστικά και σε βάθος χρόνου το οικονομικό πρόβλημα, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ριζικές μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο και με αλλαγή νοοτροπίας στον ιδιωτικό τομέα.

Αν δεν θέλουμε να βρεθούμε στο περιθώριο, οφείλουμε τάχιστα να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστίας μας και να διεκδικήσουμε τον ρόλο και τη θέση μας στη νέα εποχή.