Σύντροφοι, μην κοροϊδευόμαστε, δεν μπορείτε!

Κοντά δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου, υπό την όποια εκδοχή της, εμφανίζεται να αδυνατεί να κατανοήσει είτε τη λειτουργία των αγορών, την πόρτα των οποίων κατόρθωσε να κλείσει με τρόπο όντως θεαματικό, είτε τη λειτουργία της οικονομίας, την οποία βυθίζει στην ύφεση και στην ανεργία.
Για την ηθική διάσταση της προ διετίας «αποκάλυψης» των «Greek Statistics» και της υπέρμετρης διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ενώπιον μιας τουλάχιστον φαινομενικά «άναυδης» αλλά στην πραγματικότητα «ενήμερης» ευρωζώνης, πολύς λόγος έχει γίνει.
Οι επιπτώσεις όμως της «αποκάλυψης» αυτής συνεχίζουν να μας συνοδεύουν ή, για την ακρίβεια, να μας κατατρέχουν. ...

Ακόμη όμως και εάν υπερβούμε όλη αυτήν τη συζήτηση, που μόνον ιστορικό χαρακτήρα έχει πλέον, και οδηγηθούμε κατευθείαν στον Μάιο του 2010 και στην υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα Ε.Ε. - ΕΚΤ - ΔΝΤ, οι έκτοτε ενέργειες της κυβέρνησης καταδεικνύουν, πρώτον, ότι αδυνατεί να κατανοήσει πως στην προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής είναι απαραίτητος κυρίως ο δραστικός περιορισμός των δαπανών αντί της συνεχούς αφαίμαξης των φορολογουμένων και, δεύτερον, πως την οικονομία, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, οφείλει να την κινεί ο ιδιωτικός τομέας και όχι ο δημόσιος.

Αν η ύπαρξη και μιας νέας μαύρης τρύπας, ύψους 2,5 δισ. ευρώ, δεν πιστοποιεί το γεγονός αυτό, τότε τι ακριβώς πιστοποιεί;

Στη διάρκεια της περιόδου αυτής, μιας εκ των κρισιμότερων μεταπολεμικά, τι έκανε η παρούσα κυβέρνηση ώστε να περιορίσει τη δραματικά ευρεία έκταση του δημόσιου τομέα στην οικονομία;

Πόσο «άνοιξε» την ελληνική οικονομία και πόσο περιόρισε το αδηφάγο και ελλειμματικό κράτος;

Δημοσιονομική προσαρμογή δεν σημαίνει μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και αναστολή πληρωμών προς προμηθευτές, αλλά μείωση των δαπανών και της αδιαφανούς λειτουργίας του κράτους.

Δημοσιονομική προσαρμογή δεν σημαίνει επιβολή μπαράζ φορομπηχτικών μέτρων, αλλά διεύρυνση της φορολογικής βάσης μέσω της πάταξης της φοροδιαφυγής.

Σήμερα, η Ελλάδα εξακολουθεί να προβάλλει ως μία από τις πλέον «κλειστές» οικονομίες των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ, όπως μας θύμισε μελέτη που δημοσιοποίησε χθες το ΙΟΒΕ, εμποδίζοντας την ανάπτυξη του ανταγωνισμού και της επιχειρηματικότητας.

Γιατί να έρθει κανείς να επενδύσει στη χώρα μας, όταν τα εμπόδια και τα αντικίνητρα που θα βρει μπροστά του έχουν μυθικές πλέον διαστάσεις και καθιστούν την Ελλάδα έναν από τους λιγότερο πρόσφορους τόπους επενδύσεων παγκοσμίως;

Γιατί να έρθει κανείς να τοποθετήσει τα χρήματά του για την αγορά μεριδίου σε μια κρατική επιχείρηση, όπως η ΔΕΗ, όταν είναι δεδομένο ότι θα αντιπαρατεθεί με το βαθύ ΠΑΣΟΚ και με συνδικαλιστές που νομίζουν ότι η επιχείρηση τους ανήκει;

Κοντολογίς, γιατί να ασχοληθεί κανείς με εμάς, όταν δεν διαθέτουμε τη βούληση να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας, συντηρώντας πολιτικές και πρακτικές που μας βύθισαν στον βούρκο;

Εντέλει, πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία, όταν η κυβέρνησή της αδυνατεί να αντιληφθεί την αξία του να ζεις ξοδεύοντας μόνον ό,τι κερδίζεις και ότι τα ελλείμματα ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή;  

Του Ν.Γ. Δρόσου