Θεέ μου, τι άλλο θα ζήσουμε!

Ίσως πιο συχνά λέμε «δεν πάει πιο κάτω η κατάσταση!» ή «πιάσαμε πάτο». Δυστυχώς με τον εσμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση διαπιστώνουμε σχεδόν καθημερινά, πως «η κατάσταση πάει και πιο κάτω» και πως ο πάτος είναι ένα άπιαστο όνειρο. Ναι, όνειρο. Γιατί όταν φτάνουμε στο έσχατο σημείο της πτώσης, με μαθηματική ακρίβεια, κάποια στιγμή, θα έρθει και η ώρα της ανάκαμψης. Της λύτρωσης, στην περίπτωσή μας.
Αντ' αυτού, βιώνουμε μια κατάσταση διαρκούς και βασανιστικής καθοδικής πορείας που μέχρι τώρα δημιουργούσε μόνον τραύματα στην πατρίδα μας. Τώρα, δυστυχώς, προκαλεί και νεκρούς.
Αυτή η κατάπτωση άρχισε όταν αυτό το μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με ένα ρεσάλτο, κατέλαβε την εξουσία στις 25 Ιανουαρίου 2015. Μετά τα ζήσαμε όλα. Με αποκορύφωμα την τραγωδία της 24ης Ιουλίου 2018.

Εκείνο που μένει από αυτήν την τραγωδία δεν τόσο οι αβελτηρίες του κρατικού μηχανισμού, ούτε η ανυπαρξία της Δούρου. Αυτή πάντα ήταν ανύπαρκτη. Εκείνο που χαρακτηρίζει αυτές τις τραγικές ημέρες είναι τα όσα διαδραματίσθηκαν μετά. Η απόπειρα εξαπάτησης του ελληνικού λαού από έναν ψοφοδεή πρωθυπουργό και από τα φοβισμένα ανθρωπάκια που τον περιβάλλουν.
Την ώρα που η συμφορά είχε ήδη συμβεί και αυτοί οι απίθανοι τύποι το γνώριζαν, έστησαν μια παράσταση σε ένα θλιβερό γραφείο για να μας πουν πως όλα είναι υπό έλεγχο.
Αλλά ο ευτελισμός της πολιτικής και η ξεφτίλα των κυβερνητικών στελεχών που την ασκούν, δεν τελειώνει εδώ. Απεναντίας, τώρα αρχίζει. Οι βλακώδεις δικαιολογίες τους, η ενεργοποίηση ενός μηχανισμού παραπληροφόρησης και κυρίως η ασέβεια προς τα θύματα της πυρκαγιάς, όλα αυτά μαρτυρούν πως το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Μα πάνω απ' όλα εξοργίζει η συσκότιση για το ζήτημα των αγνοουμένων. Μια εβδομάδα μετά, δεν έχουμε καμιά επίσημη καταγραφή τους. Δεν υπάρχει καν προσέγγιση σε τάξη μεγέθους. Δεκάδες, εκατοντάδες; Στο περίπου βρε αδερφέ! Ή μήπως δεν υπάρχουν; Δηλαδή οι μη αναγνωρισθέντες από τους 88 νεκρούς αποτελούν τους αγνοούμενους;
Ανικανότητα ή σκοπιμότητα; Τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Μια πιθανή, σημαντική αύξηση των θυμάτων θα ήταν ένα δυσβάστακτο πολιτικό μέγεθος. Ακόμα και αυτοί οι ανάλγητοι εξουσιομανείς, θα αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα στην διαχείριση του. Πολύ φοβούμαι πως-αν δεν αντιδράσει σύσσωμη η δημοκρατική αντιπολίτευση—δεν θα μάθουμε ποτέ τον ακριβή αριθμό αυτών που κάηκαν ή πνίγηκαν. Γιατί σήμερα όλοι οι αγνοούμενοι πρέπει να θεωρούνται νεκροί.
Οι ποινικές ευθύνες για κάποιες και για κάποιους είναι αυταπόδεικτες, όσο και αν λειτουργήσει ο παρακρατικός μηχανισμός της αφανούς συνιστώσας στη Δικαιοσύνη. Αργά ή γρήγορα οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν όχι μόνον πολιτικά, αλλά και ποινικά. Και αυτό τρέμουν. Τη φυλακή. Γι' αυτό γίνονται επικίνδυνοι για την Δημοκρατία. Γιατί γνωρίζουν τι τους περιμένει μετά τις εκλογές.
Όσοι αφελείς και αιθεροβάμονες τους υποτιμούν, ας συνέλθουν. Το γεγονός ότι δεν ξέρουν να κυβερνούν δεν σημαίνει πως δεν ξέρουν να ραδιουργούν.
Αν δεν θέλουμε να πούμε «Θεέ μου, τι άλλο θα ζήσουμε», ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα, γιατί αυτοί είναι ικανοί για όλα!
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr