Δεν αντέχουν την κριτική, γιατί είναι Αριστεροί

«Μα γιατί δεν παραιτούνται; Δεν έχουν φιλότιμο; Είναι τόσο παχύδερμα;» Αυτά αναρωτώνται οι πολίτες, βρίζοντας και αγανακτώντας. Η απάντηση είναι απλή. Για να παραιτηθεί κάποιος από την θέση του, θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσει το λάθος του. Όταν δεν υπάρχει γι΄αυτόν λάθος, γιατί να παραιτηθεί;

Και οι Αριστεροί ποτέ δεν κάνουν λάθη. Ή όσα λάθη κάνουν, καθώς αφορούν την ανθρώπινη φύση τους, είναι ασήμαντα, μια και είναι τρέχουσας, διαχειριστικής μορφής. Άρα, ανάξια καν σχολιασμού.

Ο Ι.Β.Στάλιν το είχε πει: « ο ένας νεκρός είναι τραγωδία, το ένα εκατομμύριο είναι στατιστική». Κατ΄αναλογία οι 85 ή οι 100 νεκροί της πυρκαγιάς φαίνεται πως είναι για τους κυβερνώντες Αριστερούς ένα αποδεκτό μέγεθος απωλειών στην αμετάκλητη πορεία της Ιστορίας. Όπως και οι νεκροί της Μάνδρας. Ολα αυτά είναι ασήμαντα μεγέθη στην αποστολή τους «να καταργήσουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.»

Ο σκληρός, μαρξιστικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολείται με τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη. Αυτά τα έχουν αναθέσει υπεργολαβικά στους παλαιοπασόκους (Κουρουμπλή, Σπίρτζη, Τζάκρη, Τόσκα), στην τρίτη αφανή συνιστώσα ( Παπαγγελόπουλο, Θάνου, κλπ) και βέβαια στους ΑΝΕΛ του Π.Καμμένου.

Η ηγετική ομάδα του όλου ΣΥΡΙΖΑ, στην αρχή, ασχολήθηκε με το πώς θα αλλάξει την Ευρώπη. Όταν το κατάφερε, «φουντώνοντας» την άκρα Δεξιά σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, ασχολείται με το πώς θα διαιωνίσει την εξουσία του κόμματος στην Ελλάδα.

Γι΄αυτό, τις δύσκολες αυτές ημέρες, όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη κρύφτηκαν και έβγαλαν μπροστά τον Τόσκα και τον Καμμένο. Οι ίδιοι, άφαντοι και κυρίως, ατάραχοι, σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα τους σαν να μην συνέβη τίποτα.

Και όχι μόνον αυτό. Με επιθετικότητα αντιμετωπίζουν την κριτική που τους ασκείται για τα πεπραγμένα τους. Από την ιδεολογία τους είναι οι φορείς της απόλυτης αλήθειας. Αλίμονο σε όποιον το αμφισβητήσει. Τον καταγγέλλουν ως υπονομευτή. Παλιότερα, οι ιδεολογικοπολιτικοί τους πρόγονοι, όλους αυτούς τους αποκαλούσαν «εχθρούς του λαού», με την γνωστή κατάληξη.

Η Αριστερά δεν αντέχει την κριτική. Αυτό το δικαίωμα το επιφυλάσσει μόνον για τον εαυτό της. Με απλά λόγια οι Αριστεροί κάνουν μόνον αυτοκριτική. Ποτέ δεν δέχονται κριτική. Και η αυτοκριτική γίνεται «εντός των τειχών». Cosa Nostra.

Γιατί λοιπόν να απολογηθούν σήμερα για το γεγονός πως μια ολόκληρη περιοχή, επί των ημερών τους, εξαφανίσθηκε από τον χάρτη; Σε κάποιο συνέδριο ή σε κάποια συνδιάσκεψη θα αναφερθούν και στις παράπλευρες απώλειες στον δρόμο για την κοινωνική αλλαγή. Προς το παρόν, για το τραγικό συμβάν, ευθύνονται οι παθόντες, όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εταίρος τους. Και ο Σκάι. Τελειώσαμε. Ξεμπερδέψαμε. Προχωρούμε.

Αυτή η κτηνωδία με την οποία προσπερνούν την τραγικότητα της ανθρώπινης απώλειας, αυτή η έλλειψη μιας στοιχειώδους ευαισθησίας μπροστά στον πόνο, αποκαλύπτεται, καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα βγουν από αυτήν την συμφορά με τις μικρότερες, δυνατόν, απώλειες.

«Δεν έφταιγαν οι ίδιοι, τόσοι ήτανε», για να παραφράσω τον ποιητή. «Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά».

Του Σάκη Μουμτζή

liberal.gr