Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πανηγυρίζουν μαζί με τους ακραίους της Ευρώπης

Όταν το πρωί της 24^ης Ιουνίου, επομένη του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, έλεγα σε συνέντευξή μου στο Αθηναϊκό Πρακτορείο» πως «πιστεύω ότι κατά βάθος οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος αυτή τη στιγμή τρίβουν τα χέρια τους. Αυτοί ξεκίνησαν τον χορό του λαϊκισμού στην Ευρώπη, αποτέλεσαν το υπομόχλιο, το πρώτο υπομόχλιο», δεν είχαν ακόμη γίνει οι δηλώσεις Τσίπρα, Καμμένου και λοιπών εν Ελλάδι «φαρατζιστών».

Όταν έλεγα πως «ο κόσμος μας κινδυνεύει να γίνει όχι μόνο διπολικός ίσως και τριπολικός, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, η Γερμανία, η Ρωσία και όποιοι εδώ στην Ελλάδα νομίζουν ότι αυτή είναι η ευκαιρία να θυμούνται την παροιμία της Μυλωνού με τον άνδρα της και με τους πραγματευτάδες» και ότι «υπάρχουν και χειρότερα από μία οικονομική κρίση. Ο πόλεμος, για

παράδειγμα, που χάρη στην Ευρώπη είχε αποτραπεί τόσα πολλά χρόνια, και απολάμβαναν οι λαοί της Ευρώπης την ειρήνη, το μεγάλο αγαθό της ειρήνης για τόσες πολλές δεκαετίες», δεν είχαν ακόμη δημοσιοποιηθεί οι δηλώσεις Γιούνκερ περί ενίσχυσης του ρόλου της Γερμανίας και Μέρκελ περί ανάγκης να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ευρώπη υπήρξε μια Ένωση Ειρήνης και πως «η ειρήνη που απολαμβάνει η Ευρώπη δεν είναι αυτονόητη».

Τα αναφέρω όλα αυτά για έναν και μόνο λόγο: Για να κάνεις μια σωστή ανάλυση των πραγμάτων χρειάζεται να γνωρίζεις Ιστορία, να γνωρίζεις τι πραγματικά συμβαίνει όσον αφορά στα οικονομικοπολιτικά δεδομένα και να διαθέτεις κοινό νου.

Δυστυχώς, οι κύριοι που υποδύονται τους κυβερνήτες της χώρας αποδεικνύουν πως δεν διαθέτουν τίποτε από τα παραπάνω.

Χειρότερα: Αν και αγνοούν τα πάντα, παριστάνουν τους πολύξερους αναλυτές και επιδίδονται σε διαρκείς στρεψοδικίες, χρησιμοποιώντας κάθε εξέλιξη για να εξυπηρετήσουν προσωπικές απόψεις και προσωπικές επιδιώξεις.

Όλες οι δηλώσεις του κυβερνητικού στρατοπέδου, με πρώτες αυτές του κ. Τσίπρα, όχι μόνο αποδεικνύουν πως αυτοί έσυραν πρώτοι τον χορό του ψεύδους και του λαϊκισμού στην Ευρώπη, αλλά και πως παντοτινός σκοπός τους ήταν η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρώπη και το ευρώ.

Στη δήλωσή του, στις 2.30 μ.μ. της 24^ης Ιουνίου, ο κ. Τσίπρας ανέφερε μεταξύ άλλων πως «η απόφαση του βρετανικού λαού είναι σεβαστή αλλά επιβεβαιώνει μια βαθιά πολιτική κρίση, κρίση ταυτότητας και στρατηγικής για την Ευρώπη. Και δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Τα μηνύματα είχαν σταλεί προ πολλού και από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις» (προφανώς και από τον ίδιο!)

Και πως «οι ακραίες επιλογές της λιτότητας που διεύρυναν τις ανισότητες τόσο ανάμεσα σε χώρες του Βορά και του Νότου όσο και στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών.

Η à la carte διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, τα κλειστά σύνορα, οι φράχτες και οι μονομερείς ενέργειες. Η άρνηση επιμερισμού της ευθύνης και των βαρών τόσο απέναντι στη κρίση χρέους όσο και στη προσφυγική, είχαν ήδη δώσει το σήμα μιας εκτεταμένης κρίσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος». (Προφανώς κατά τη γνώμη του, κάποιοι ήσαν υποχρεωμένοι να του δίνουν λεφτά για να κάνει τον πρωθυπουργό μαζί με την παρέα του).

Και πως «το έλλειμμα δημοκρατίας, η εκβιαστική επιβολή αντιλαϊκών και άδικων επιλογών, τα διχαστικά στερεότυπα που χωρίζουν την Ευρώπη στον εργατικό και σώφρονα Βορρά και τον δήθεν τεμπέλη και αχάριστο Νότο, είχαν ως αποτέλεσμα ένα βαθύ πολιτικό και κοινωνικό διχασμό». (Προφανώς θεωρεί ότι εκτός από τον ίδιο, εκβίασε κάποιος και τη Βρετανία, η οποία… είχε μπει κι’ αυτή στο μνημόνιο – ενώ στην πραγματικότητα η Βρετανία έκανε πάντα ό,τι ήθελε και ουδέποτε είχε δανειστεί χρήματα, ώστε να της επιβληθεί οτιδήποτε. Εδώ κολλάει η παροιμία για την Μυλωνού, τον άνδρα της και τους πραματευτάδες).

Και κατέληξε ο κ. Τσίπρας:

«Το βρετανικό δημοψήφισμα είτε θα είναι το ξυπνητήρι της αφύπνισης του υπνοβάτη που πορεύεται στο κενό είτε θα είναι η αρχή μιας πολύ επικίνδυνης και ολισθηρής πορείας για τους λαούς μας» - τα ίδια που είπε και η επικεφαλής της ευρωομάδας της Αριστεράς Γκάμπι Τσίμμερ.

Πριν από τον κ. Τσίπρα είχαν μιλήσει οι «κύκλοι» του Μαξίμου, που κινήθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος: «Η Ευρώπη βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κρίση του 2008. Η πολιτική αυτή είναι που τρέφει τον απομονωτισμό και τον εθνικισμό», είναι η εκτίμηση στο κυβερνητικό στρατόπεδο για το δημοψήφισμα που ανέδειξε το Brexit. Πλέον φαίνεται, μετά τις εξελίξεις του δημοψηφίσματος, να δημιουργούνται δύο αντίθετοι δρόμοι για να επιλέξουν οι χώρες- μέλη, εκτιμά η κυβέρνηση. Οι δρόμοι αυτοί θα είναι είτε η κλιμάκωση και επιτάχυνση αυτής της πολιτικής που οδήγησε στο Brexit, είτε θα αλλάξει η ατζέντα προκειμένου οι λαοί της Ευρώπης να πειστούν ότι έχουν λόγους και είναι προστατευμένοι μέσα στην ΕΕ».

Εκείνη την ημέρα, τη «Μαύρη Παρασκευή» της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, ο κ. Τσίπρας είχε συνάντηση με την κ. Θεοδωράκη. Και είπε:

«Ή θα κινηθούμε γρήγορα και αποφασιστικά να διορθώσουμε τα λάθη, για να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών ή θα αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ». (Αυτός είναι ο κρυφός του πόθος: Να αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ»!

Για να προσθέσει: «Το Brexit δυστυχώς δεν έπεσε από τον ουρανό». (Προφανώς, είναι ολοφάνερο!)

«Φοβόντουσαν το Grexit, αλλά έτυχε Brexit», ανέφερε ο κ. Τσίπρας, προδίδοντας και πάλι τους μύχιους πόθους του.

Τα ίδια και στη συνάντησή του με τον κ. Λεβέντη: «Φαίνεται ότι υπάρχει κάτι πιο βαθύ», είπε – αλλά το «πιο βαθύ» δεν είναι τίποτε άλλο από τον λαϊκισμό τα ψέματα του Φάρατζ και του Τζόνσον.

Και την επομένη, 25 Ιουνίου, ο κ. Τσίπρας επανέλαβε τα ίδια από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του. Προσθέτοντας ότι «ο κίνδυνος της αποσύνθεσης της Ευρώπης έρχεται από τα δεξιά. Και η Αριστερά μαζί με τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις είναι οι μόνες που μπορούν να ανασχέσουν αυτή την πορεία και να αλλάξουν την Ευρώπη».

Δηλαδή επιμένει ότι θα αλλάξει την Ευρώπη! Αυτή την ανάλυση κάνει! Και όχι ότι υπάρχει ο κίνδυνος να αποκοπούν τα δύο άκρα – η Βρετανία και η Ελλάδα – και όλοι οι άλλοι να συνεχίσουν κανονικά, με ενισχυμένο τον ρόλο της Γερμανίας.

Στον χορό των… αναλύσεων μπήκε αμέσως και ο κ. Φλαμπουράρης, που, στις 25 Ιουνίου, σε δηλώσεις του στο ΑΠΕ, είπε:

«Η ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική, οικονομικά δίκαιη με διευρυμένα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα ή δε θα υπάρξει ποτέ.

Αυτό πρέπει να είναι το συμπέρασμα από την ετυμηγορία του λαού της Μ. Βρετανίας, για την οποία , δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς μας να χαίρεται.

Η λιτότητα που μαστίζει τους λαούς, η φτώχεια που συνεχώς διευρύνεται, η συρρίκνωση των δικαιωμάτων, των δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων των λαών της Ευρώπης, πρέπει να σταματήσει.

Η ηγεσία της Ευρώπης, πολιτική και οικονομική, θα πρέπει να αλλάξει ρότα ή να απομακρυνθεί από τους ίδιους τους λαούς της.

Αυτή είναι η λύση για τη σωτηρία της Ευρώπης».

Προδίδει και αυτός τις προθέσεις τους!

Είχαμε, βέβαια, και τον κ. Καμμένο, το «αδελφάκι» του Φάρατζ.

Στις 24 Ιουνίου, από τη Θάσο, είπε:

«Η Ευρώπη δεν γίνεται να ενωθεί με το ζόρι»! Και πρόσθεσε: «Το μήνυμα που έρχεται από την Αγγλία να είναι ένα μήνυμα που θα δείχνει, ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ενωμένη Ευρώπη, είναι να υπάρχει μία δίκαιη αντιμετώπιση απέναντι σε όλες τις χώρες, να γίνεται σεβαστή η απόφαση των λαών και να μην μετατρέπονται οι σύμμαχοι σε πιστωτές που εκβιάζουν».

Κάλεσε μάλιστα τους πιστωτές της Ελλάδας, «να αντιληφθούν ότι κατ' αρχήν είναι σύμμαχοί μας και ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε στη ρύθμιση του χρέους για να μπορέσει να ανασάνει ο ελληνικός λαός, να επανέλθει η κανονικότητα και να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του λαού για τα δημόσια αγαθά της υγείας και της παιδείας».

Δηλαδή και αυτός έβαλε στη Βρετανία το κοστούμι της Ελλάδας. Μας είπε περίπου ότι οι Βρετανοί ψήφισαν out για να… αποφύγουν τους… εκβιαστές δανειστές τους!

Στις 24 Ιουνίου, είχαμε και τις δηλώσεις του κ. Βίτσα στην τηλεόραση του Σκάι. Ο οποίος συνέδεσε το δημοψήφισμα στην Βρετανία με το περσινό στην Ελλάδα: «Το περσινό δημοψήφισμα στην Ελλάδα, έδωσε ένα επιπλέον χαρτί διαπραγμάτευσης», είπε. Και: «Από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Μ. Βρετανία παράγεται και μια ευκαιρία. Το ζήτημα δεν είναι απλά περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη. Αυτό είναι απλό να το απαντήσει κανείς. Θα μπορούσε, όμως, η Γερμανία, με ορισμένους δορυφόρους, να παίξει ένα σοβαρό ρόλο στην παγκόσμια κίνηση και στην παγκόσμια οικονομία; Η απάντησή μου είναι πως όχι. Καμία χώρα σήμερα από την Ευρώπη, ακόμα και του μεγέθους και της οικονομίας της Γερμανίας, δεν θα μπορούσε να το κάνει». (Αυτή την ανάλυση κάνει. Όχι ότι η Γερμανία θα παίξει τον ρόλο της και θα την βρει την άκρη της και χωρίς τη Βρετανία και την Ελλάδα). Νάτη πάλι η… Μυλωνού!

Ο δε κ. Κουρουμπλής, μιλώντας, στις 24 Ιουνίου, στον RealFm και στην Κάτια Μακρή… ομολόγησε ευθέως: «Αυτό που έγινε στην Ελλάδα πέρυσι θα καταγραφεί ως μία κίνηση αμφισβήτησης των ευρωπαϊκών θεσμών, πέρα από τις κομματικές διαφωνίες που έχουμε εδώ, εγώ έλεγα εξατμίζεται συνεχώς το όραμα το ευρωπαϊκό. Θα πρέπει λοιπόν η Ευρώπη να σταθμίσει τα πράγματα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και ν εμπνεύσει μια νέα προσπάθεια. Γιατί και το δικό μας 62% εμπεριείχε μέσα του την αμφισβήτηση αυτού του εγχειρήματος. Ο πρωθυπουργός προσπάθησε και έκανε ό,τι μπορούσε να πείσει τους Ευρωπαίους για το τι δεν γινόταν και πως η Ελλάδα έμπαινε σε μία δίνη χωρίς τέλος, όλα αυτά τα χρόνια. Και όταν έφτασε ο εκβιασμός έφτασε εκεί που έφτασε, έπρεπε να επιλέξει. Και επέλεξε τον δρόμο να μείνουμε. Η ιστορία θα το κρίνει».

Ομολόγησε επομένως ότι αυτοί προκάλεσαν την πρώτη αμφισβήτηση.

Οπότε, ήλθε και η σειρά του κ. Κουίκ. Μιλώντας στο ραδιόφωνο του Σκάι και στον Τάκη Χατζή, στις 24 Ιουνίου, ήταν ξεκάθαρος: «Ταυτόχρονα υπάρχει μια ικανοποίηση και στις δύο «πτέρυγες» που την συνθέτουν. Με την έννοια, ότι πάντα εμείς γυρεύαμε να αλλάξει η πολιτική φιλοσοφία της Ευρώπης».

Δηλαδή, αποκάλυψε ότι πράγματι Τσίπρας και Καμμένος τρίβουν τα χέρια τους με τις εξελίξεις!

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Βούτσης, που επίσης στις 24 Ιουνίου έκανε δηλώσεις στο ΑΠΕ: «Όσο δεν λαμβάνονται μεγάλες αποφάσεις για αλλαγές στην αρχιτεκτονική και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιλαμβάνεστε ότι ο καρπός αυτής της αβελτηρίας και της εμμονής στις συγκεκριμένες αυστηρές πολιτικές θα φέρνει τέτοια αποτελέσματα όχι μόνο στη Βρετανία, αλλά και αλλού».

Εκτίμησε μάλιστα ότι υπό προϋποθέσεις μπορεί να υπάρξουν και θετικές συνέπειες από το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, π.χ., όπως ανέφερε, «για το ζήτημα του χρέους μπορεί να επανέλθει η πρόταση να υπάρξει μια ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη και επίλυση των θεμάτων των οικονομικών. Αντίστοιχα για το προσφυγικό, αντίστοιχα για τις διατλαντικές συμφωνίες, την TTIP και τις άλλες που συζητιούνται τώρα εν κρυπτώ και παραβύστω, δηλαδή μπορούν να επιταχυνθούν κάποιες εξελίξεις στις οποίες η Ελλάδα να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, να είναι παρούσα».

Ήλθε, την ίδια μέρα, και η επισφράγιση από τον υπουργό των Εξωτερικών, κ. Κοτζιά: «Μετά τα αποτελέσματα του βρετανικού δημοψηφίσματος, επιβεβαιώθηκε η επιμονή μας για την ανάγκη πραγματοποίησης μιας δημοκρατικής δεσμευτικής συζήτησης για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την ενίσχυση της κοινωνικής της λειτουργίας και για τον εκδημοκρατισμό των δομών της έτσι ώστε αυτή να λειτουργεί υπηρετώντας τους λαούς της Ευρώπης και να είναι ελκυστική στις κοινωνίες των κρατών-μελών». Και ότι «προτεραιότητα των ευρωπαϊκών ηγεσιών θα πρέπει να είναι η εγκατάλειψη τιμωρητικών λογικών και πολιτικών περιχαράκωσης και η καλλιέργεια μιας κουλτούρας δημοκρατικού διαλόγου και συναίνεσης».

Αναρωτιέται κανείς σε τι διαφέρουν όλα αυτά από τις δηλώσεις όλων των ακραίων της Ευρώπης, που ζητούν τώρα κι’ αυτοί ανάλογα δημοψηφίσματα:

«Οι πολίτες της Μεγάλης Βρετανίας αποφάσισαν να αρνηθούν τις προσταγές από τις Βρυξέλλες. Είναι καιρός για τη Σλοβακία να εγκαταλείψει κι αυτή τον βυθιζόμενο Ευρωπαϊκό 'Τιτανικό'», ανέφερε στον ιστότοπό του το ακροδεξιό κόμμα της Σλοβακίας.

Τα ίδια και ο γραμματέας της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία, Ματτέο Σαλβίνι.

Και η Λεπέν στη Γαλλία που είπε πως «ο βρετανικός λαός έδωσε στους ευρωπαϊκούς λαούς, καθώς και στους λαούς του κόσμου ολόκληρου, ένα εκπληκτικό μάθημα δημοκρατίας. Δεν υπέκυψαν στο φόβο ή στις καταστροφικές προγνώσεις και διάλεξε το δρόμο της ελευθερίας που το σύστημα προσπαθούσε να του φράξει».

 Και ο Αυστριακός ακροδεξιός Στράχε που είπε ότι «το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αποτελεί δίδαγμα εναντίον του πολιτικού συγκεντρωτισμού, αλλά και εναντίον της συνεχιζόμενης «απάτης» ως προς τη μετανάστευση», προσθέτοντας πως σε αυτή τη «χαοτική κατάσταση», απαιτούνται «μία μαζική αναδιάταξη των ευρωπαϊκών θεσμών, συνολική επιστροφή αρμοδιοτήτων από τις Βρυξέλλες στα εθνικά Κοινοβούλια, όπως επίσης αναστολή της ισχύος της Συνθήκης Σένγκεν και επανάκτηση της σημασίας της δημοκρατίας στην Ευρώπη».

Τέλος, ο Τραμπ από τη Σκωτία δήλωσε «πιστεύω ότι είναι εξαιρετικό, πιστεύω ότι θα είναι εξαιρετικό. Είναι φανταστικό»!

Και η Αντιπρόεδρος της Εναλλακτικής για την Γερμανία (AfD) Μπέατριξ Φον Στορτς – η οποία μάλιστα είπε πως έκλαψε από τη χαρά της! – δήλωσε πως «οι Βρετανοί με την κυρίαρχη απόφασή τους προσέφεραν μεγάλη υπηρεσία στην Ευρώπη»!

Και ο ακροδεξιός Ολλανδός Γκερτ Βίλντερς: «Και οι Ολλανδοί έχουν το δικαίωμα σε ένα δημοψήφισμα. Το Κόμμα για την Ελευθερία ζητεί συνεπώς δημοψήφισμα για ένα Nexit, δηλαδή μια έξοδο της Ολλανδίας από την ΕΕ».

Για να μην μιλήσουμε για τους πανηγυρισμούς των Τούρκων (Ερντογάν και λοιπούς), που είπαν πως «ο κατακερματισμός της ΕΕ ξεκίνησε» και του πρώην αρχηγού του γαλλικού Αριστερού Μετώπου Ζαν Λικ Μελανσόν, που είπε πως «για τους Γάλλους, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση ή αλλάζουμε την Ευρώπη ή την εγκαταλείπουμε».

Αλήθεια σε τι διαφέρουν αυτές οι δηλώσεις από αυτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;