Η Ρόζα και ο Τρότσκι παίρνουν την ελληνική ρεβάνς με τον Αλέξη

Μπορεί τα ποσοστά στις εκλογές και εκτοξεύτηκαν, μπορεί να πήραν διερευνητική εντολή και να παίζουν κι αυτοί παιχνίδια εξουσίας, ωστόσο, στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και τόσο…ωραία ατμόσφαιρα.

Κι όποιοι έλεγαν ακόμη και προεκλογικά ότι το κόμμα είναι ένα συνονθύλευμα απόψεων, προσώπων και τακτικών είχαν απόλυτα δίκιο. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν νεοκομμουνιστές, αριστεροί ευρωπαϊστές, νοσταλγοί της δραχμής, η Ρόζα, μεταναστευτικές οργανώσεις, απογοητευμένοι Πασόκοι ακόμη και… χίπηδες. Όλες οι Συνιστώσες σε ένα κόμμα που -καλό γι’ αυτό- έχει σηκώσει σημαία ευκαιρίας και τα έχει πάει και εξαιρετικά είναι η αλήθεια.

Άλλο όμως το ροζ συννεφάκι ενός κόμματος του 4% κι άλλο ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία και που όπου βρεθεί κι όπου σταθεί λέει ότι θέλει να κυβερνήσει τη χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε νωρίς το κενό που υπάρχει στο κέντρο και αριστερά λόγω της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ, πούλησε υποσχέσεις, μοίρασε σε όλους δωράκια, ξεπέρασε κάθε όριο λαϊκισμού και το

«λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ ωχριά μπροστά στις δικές τους δεσμεύσεις.

Ωστόσο, η κατάσταση δεν είναι και τόσο ρόδινη εντός της Κουμουνδούρου. Υπάρχει πολύς σκεπτικισμός και πολλές διαφορετικές απόψεις, κυρίως για το θέμα της οικονομίας και της »καταγγελίας» του Μνημονίου. Διότι άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις και να βγάλεις την Ελλάδα από το ευρώ.

Υπάρχει η σκληρή γραμμή που ακολουθεί ο Τσίπρας ο οποίος προεκλογικά αμφιταλαντεύτηκε αλλά τελικά υπέκυψε στο λαϊκισμό. Τη σκληρή αυτή γραμμή υιοθετούν στελέχη όπως ο Μανόλης Γλέζος, ο Δ. Στρατούλης, ο Πάνος Σκουρλέτης και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Απόψεις όπως έξοδος από το ευρώ, χρησιμοποίηση των καταθέσεων για ανάπτυξη, περιορισμό της κίνησης κεφαλαίων στο εξωτερικό κ.λπ. είναι στα όπλα της βασικής αυτής συνιστώσας που κάνει κουμάντο στο ΣΥΡΙΖΑ.

Ρόζα Λούξεμπουργκ

Κοντά στη γραμμή αυτή αλλά σε πιο ήπιους τόνους βρίσκονται άλλοι βουλευτές και στελέχη όπως ο Μπαλάφας, ο Βούτσης, η Βαλαβάνη, ο Δρίτσας, ο Τατσόπουλος και ο οικονομολόγος Ευκ. Τσακαλώτος. Συμφωνούν στην καταγγελία του Μνημονίου αλλά κρατούν και μια… πισινή φοβούμενοι ότι η χρεοκοπία της χώρας θα είναι πολύ χειρότερη κατάσταση.

Σε άλλο μήκος κύματος, με πιο ευρωπαϊκό προφίλ, φαίνεται να βρίσκονται τρία στελέχη. Ο Γ. Δραγασάκης, που οι κακές γλώσσες λένε ότι είναι ο μοναδικός στον ΣΥΡΙΖΑ που ξέρει από οικονομικά, ο Δημ. Παπαδημούλης που έχει θητεύσει και ως ευρωβουλευτής κι έχει πιο ευρωπαϊκή κουλτούρα και ο νεοεκλεγείς, καθηγητής Σταθάκης. Οι πληροφορίες λένε ότι αυτοί κρύβονται πίσω από τη… λάιτ επιστολή του Τσίπρα στους Ευρωπαίους, ότι αυτοί τον συμβούλεψαν να μην πάει κόντρα και να έχει πιο ήπιους τόνους όταν συνομιλεί με τους ξένους και γενικότερα να χρησιμοποιεί ρητορική εξωτερικού διαφορετική από αυτή που χρησιμοποιεί στην Ελλάδα.

Τα στελέχη αυτά είναι πιο κοντά στις απόψεις του Αντ. Σαμαρά σε ότι αφορά την επαναδιαπραγμάτευση κι όχι την απευθείας καταγγελία.

Μαζί με όλους αυτούς όμως υπάρχουν και οι εξής συνιστώσες που πολύ θα θέλαμε να δούμε σε κυβερνητικό σχήμα:

- Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ), που προέρχεται από τον μαοϊκό χώρο (ΚΚΕ μ-λ) μετέχει στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και εξέλεξε τρεις βουλευτές με τον συνδυασμό ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο.

- Η τροτσκιστική Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ) που προέρχεται από τον τροτσκιστικό χώρο και αναφέρεται στην Ρόζα Λούξεμπουργ, τον Αντόνιο Γκράμσι και τον … Παντελή Πουλιόπουλου, πρώτο ΓΓ του ΚΚΕ και οπαδού του Τρότσκι . Η ΔΕ εκδίδει την εφημερίδα «Εργατική Αριστερά» και μετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, με γνωστότερα στελέχη της τον κ. Αντ.Νταβανέλο, την κυρία Μαρία Μπόλαρη και τους κ.κ. Γρηγόρη Δεμέστιχα και Σωτήρη Μάρταλη.

Γενικότερα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει γκρίνια και με τον τρόπο που χειρίστηκε ο Τσίπρας την ιστορική ανάληψη της διερευνητικής εντολής καθώς και το γεγονός ότι η χώρα πάει σε νέες εκλογές με βασική ευθύνη τη σκληρή γραμμή.

Προς το παρόν τα ποσοστά που στις δημοσκοπήσεις ανεβαίνουν λόγω κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, είναι η «κόλλα» που κρατά ενωμένο το κόμμα. Κανείς δε γνωρίζει, όμως, αν μέχρι το τέλος δε θα εκραγεί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν τον Βεζούβιο. Είναι άλλωστε νομοτελειακό, κόμματα που δημιουργούνται με πολλές τάσεις να οδηγούνται στη σύγκρουση.